فیلم Leave Her to Heaven 1945

او یک هیولا بود! الن برنت زیبا بدون هیچ شرم و حیایی نامزدش، راسل کوئینتون، را ترک می‌کند تا با نویسنده‌ای به نام ریچارد هارلند رابطه برقرار کند. جذابیت او به هارلند به این دلیل است که او را به یاد پدر مرحومش می‌اندازد. اما به زودی مشخص می‌شود که الن بسیار سلطه‌جو است و به‌طور واقعی هر کاری انجام می‌دهد تا هر کس دیگری را...

او یک هیولا بود! الن برنت زیبا بدون هیچ شرم و حیایی نامزدش، راسل کوئینتون، را ترک می‌کند تا با نویسنده‌ای به نام ریچارد هارلند رابطه برقرار کند. جذابیت او به هارلند به این دلیل است که او را به یاد پدر مرحومش می‌اندازد. اما به زودی مشخص می‌شود که الن بسیار سلطه‌جو است و به‌طور واقعی هر کاری انجام می‌دهد تا هر کس دیگری را از معشوق جدیدش دور نگه دارد. کارگردان جان ام. استال و نویسنده جو سوئرلینگ این داستان را از رمان بن ایمز ویلیامز اقتباس کرده‌اند. این فیلم با تکنیک رنگی لذیذ توسط لئون شامروی (برنده اسکار) ساخته شده است. "او را به بهشت بسپار" دو نکته غیرقابل انکار را ثابت می‌کند: یکی اینکه برای ساخت یک فیلم نوار سوزان، نیازی به فیلم‌برداری به صورت سیاه و سفید نیست و دیگری اینکه این فیلم نشان می‌دهد که جین Tierney (الن) بیشتر از یک چهره زیبا و تاثیرگذار است. Tierney بدون شک نیازی به معرفی برای طرفداران فیلم نوار ندارد. حضور و کیفیت بازی او در فیلم قبلی "لورا" این را تضمین می‌کند. همچنین، در فیلم "چرخش" چهار سال بعد نیز وضعیت او را در دنیای تاریکی تثبیت می‌کند. اما می‌توان ادعا کرد که این فیلم نقطه اوج او است، هم از نظر زیبایی خیره‌کننده‌اش و هم از نظر بازی‌ای که ارائه می‌دهد (نامزدی اسکار). نمی‌توان گفت که فیلم به خاطر بازی او به عنوان الن، که نماد زن فتال است، به اوج بیشتری می‌رسد. Tierney این توانایی جذاب را دارد که به سرعت از جذابیت به خشم و شرارت تبدیل شود و شگفت‌انگیز است که هر چه الن بیشتر دچار جنون و حسادت می‌شود، Tierney نیز هر چه بیشتر جذاب به نظر می‌رسد. این فقط ریچارد هارلند (با بازی کورنل وایلد) نیست که به دام او می‌افتد، بلکه هر انسانی با نبضی! حتی در لحظات سرد و شوکه‌کننده، الن ما را با جذابیتی منحصر به فرد به خود جذب می‌کند. همچنین باید به کارگردانی استال اشاره کرد، شاید کارگردانی که ناعادلانه در کنار فیلمسازان ناشناخته قرار دارد. او داستان را با مهارت روایت می‌کند و راه‌های داستانی ایجاد می‌کند تا ما را کنجکاو نگه دارد و سپس تمرکز را به زن اصلی که در مرکز داستان است، بازمی‌گرداند. وایلد به خوبی عمل می‌کند و روش خاص او به خوبی با بازی برجسته Tierney ترکیب می‌شود. در کنار آنها، جین کرین به عنوان خواهر مهم، روث برنت، و وینسنت پرایس - همیشه باوقار - در نقش کوچک اما مهم راسل کوئینتون به خوبی عمل می‌کنند. "او را به بهشت بسپار" یک فیلم ضروری برای طرفداران نوار و Tierney است و حتماً تجربه‌ای فوق‌العاده بر روی تلویزیون با کیفیت بالا را فراهم می‌آورد. 8.5 از 10 واو، درباره یک داستان پیچیده صحبت می‌کنیم! این قطعاً داستانی است که نیاز به تمرکز دارد زیرا ترفندهای "الن" (جین Tierney) بر روی همه اطرافیانش تأثیر می‌گذارد. او نویسنده جوان "ریچارد" (کورنل وایلد) را در یک قطار ملاقات می‌کند، زمانی که او به این زن مرموز برخورد می‌کند که در حال خواندن رمان جدیدش است. یک romance طوفانی آغاز می‌شود که او نامزدش را ترک کرده، با "ریچارد" ازدواج می‌کند و به کلبه‌اش می‌رود، به همراه برادر معلولش "دنی" (دارل هیکمن). به زودی حسادت زشت خود را نشان می‌دهد - "الن" از نوعی که به اشتراک گذاری علاقه‌ای ندارد و وقتی "دنی" به طور ناگهانی غرق می‌شود، آنها به خانه برمی‌گردند، او سقط جنین می‌کند و سپس از هم جدا می‌شوند. با این حال، "الن" همچنان مصمم است و نقشه‌ای شیطانی می‌کشد تا اطمینان حاصل کند که دوست جدیدش "روث" (جین کرین) به صندلی الکتریکی می‌رسد. داستان پیچیده است و به شکلی خوب و جذاب ارائه می‌شود، با وایلد، کرین و به‌خصوص Tierney در بهترین فرم خود، اقتباسی محکم از داستان به‌خوبی طراحی شده بن ایمز ویلیامز درباره شهوت، حسادت و دستکاری را ارائه می‌دهند. جالب است که ببینیم کورنل وایلد یک نقش محوری‌تر را بر عهده می‌گیرد. او هنوز هم در چشمانش درخشش دارد اما به خوبی به بخش خشن‌تر نقش خود می‌پردازد. همیشه قابل اعتماد، آلفرد نیومن موسیقی را تأمین می‌کند که در انتها به خوبی به داستان کمک می‌کند. به ندرت این فیلم دیده می‌شود، اما قطعاً ارزش نشستن و تماشا کردن را دارد. "او را به بهشت بسپار" بدون شک کم‌هیجان‌ترین و بی‌فایده‌ترین فیلم نوار است که تاکنون در این نویرومبر دیده‌ام. در ژانری که معمولاً پر از تنش و کنجکاوی است، این فیلم تقریباً بی‌روح به نظر می‌رسد - به نوعی انگار سعی دارد شما را به خواب ببرد تا اینکه شما را در حالت ترس و تنش نگه دارد. مشخص نیست که چه چیزی بیشتر ناامیدکننده است: عدم وجود هیجان یا جو بی‌روح و بی‌تحرک!