فیلم TRON: Legacy 2010

**نقد و بررسی: ترون: میراث** چگونه می‌توان از فیلم «ترون: میراث» شروع کرد؟ این فیلم دنباله‌ای است بر یک اثر کالت که ۲۸ سال پیش به نمایش درآمد. فیلمی که بیشتر به خاطر طراحی پیشرفته‌اش در آن زمان شناخته می‌شود تا داستانی منسجم یا شخصیت‌های کلاسیک. اکنون این اثر به عنوان یک دنباله مستقیم به آن فیلم قدیمی بازگشته است. شاید احترام به «ترون» در این سال‌ها...

**نقد و بررسی: ترون: میراث** چگونه می‌توان از فیلم «ترون: میراث» شروع کرد؟ این فیلم دنباله‌ای است بر یک اثر کالت که ۲۸ سال پیش به نمایش درآمد. فیلمی که بیشتر به خاطر طراحی پیشرفته‌اش در آن زمان شناخته می‌شود تا داستانی منسجم یا شخصیت‌های کلاسیک. اکنون این اثر به عنوان یک دنباله مستقیم به آن فیلم قدیمی بازگشته است. شاید احترام به «ترون» در این سال‌ها افزایش یافته باشد (مشابه سرنوشت فیلم علمی-تخیلی دیگری که در زمان خود مورد انتقاد قرار گرفت، یعنی «بلید رانر»)، اما زمان به طور کلی با آن مهربان نبوده است. دیزنی تلاش کرد تا اکران‌های پیش از «میراث» فیلم اصلی را برگزار کند، اما تماشاگران مدرن به جذابیت قدیمی آن به گونه‌ای خنده‌دار واکنش نشان دادند. نگران از تأثیری که این موضوع ممکن بود بر روی نمایش ۱۷۰ میلیون دلاری‌شان بگذارد، برنامه‌های خود را برای اکران سینمایی کنار گذاشتند و دی‌وی‌دی سالگرد ۲۵ سالگی آن را از قفسه‌های فروشگاه‌ها جمع کردند. بنابراین، بدون اینکه تجربه‌ای از دوران کودکی با «ترون» داشته باشم، به دنباله‌اش رفتم و تنها خلاصه‌ای از آن در ویکی‌پدیا را برای پر کردن خلأهای روایتی که عمدتاً بی‌اهمیت بود، داشتم. بدین ترتیب، من «میراث» را صرفاً به خاطر خود آن نقد می‌کنم و تحت تأثیر نوستالژی یا انتظارات بالا نیستم. بیش از دو دهه پس از وقایع فیلم اول، ما با فرزند آن برنامه‌نویس کامپیوتری آشنا می‌شویم که وارث امپراتوری فناوری پدرش است و چندان از این موضوع راضی نیست. به نظر می‌رسد او هنوز تحت تأثیر ناپدید شدن مرموز پدرش قرار دارد و یک پیام مرموز او را به کشف آزمایشگاه زیرزمینی پدرش می‌کشاند، جایی که به طور اتفاقی به دنیای دیجیتال منتقل می‌شود. می‌توانم بگویم که در این دنیا او پدرش را که در آنجا محبوس شده پیدا می‌کند و باید برای فرار از آنجا مبارزه کند. توضیح بیشتر درباره جزئیات داستان ناعادلانه و بی‌فایده است. کافی است بگویم که در دنیای دیجیتال، اکشن‌های متوالی در حال رخ دادن است و جوان قهرمان ما پدرش و عشق رمانتیک مورد نیازش را نجات می‌دهد تا اینکه فیلم به پایان می‌رسد. البته شخصیت‌های خوب و بد وجود دارند و تلاشی برای عمق وجود دارد، اما آیا این اهمیت دارد؟ دنیای دیجیتال بسیار جذاب به نظر می‌رسد، درست است؟ و به همین دلیل ما به تماشای آن می‌رویم. اما واقعیت غم‌انگیز این است که آنچه در یک تریلر دو دقیقه‌ای فوق‌العاده به نظر می‌رسد، وقتی به شکل طولانی‌مدت ارائه شود، خسته‌کننده می‌شود. «شبکه» در سه رنگ وجود دارد: آبی نئون، نارنجی نئون و سیاه. خوب، می‌توان گفت که دو رنگ و یک عدم رنگ است. هرچند این ممکن است جذاب به نظر برسد، اما دو ساعت و بیشتر از این (به خصوص در نور کم ناشی از پروژکتور ۳D) جذابیت خود را از دست می‌دهد و کل فیلم به یک زحمت کسل‌کننده تبدیل می‌شود. البته برخی از سکانس‌های جذاب وجود دارد: نبرد اولیه دوچرخه‌های نوری، یک نبرد هوایی دیجیتال و غیره. گرت هدلند و اولیویا وایلد در نقش‌های خود کاملاً خوب عمل می‌کنند و جف بریجز سعی می‌کند عمق لازم را به شخصیت‌های دوگانه‌اش (کیوان فلین واقعی و نسخه دیجیتال بیست سال جوان‌تر او) بدهد. این فیلم از نظر کیفیت، به هیچ وجه به بدی فیلم‌هایی مانند «سرزمین نارنیا: سفر قایق صبح» نیست، اما واقعاً جالب نیست. موسیقی گروه دفت پانک به راحتی بهترین بخش فیلم بود و چیزی است که به راحتی توصیه می‌کنم. در بهترین حالت، موسیقی دفت پانک و تصاویر استایلیزه (در اوایل فیلم، قبل از اینکه خسته‌کننده شود) تجربه‌ای منحصر به فرد و تخیلی ارائه می‌دهند، اما این تجربه مناسب طول یک موزیک ویدیو است، نه یک فیلم بلند. اما بیایید خودمان را فریب ندهیم: «ترون: میراث» یک نمایش خیره‌کننده و مسخره است که تنها برای ارائه تصاویر زیبا بر روی صفحه به مدت دو ساعت و دریافت هزینه اضافی ۴ دلاری برای ۳D وجود دارد. و این را بدون قضاوت می‌گویم. برخی از فیلم‌ها همین‌طور هستند و شما هیچ حق بیشتری برای انتظار از یک سگ برای میو کردن ندارید تا اینکه از آنها مدیتیشن‌های عمیق درباره وضعیت انسانی استخراج کنید. تاریخ سینما پر از این نوع سرگرمی‌های کم‌عمق اما جذاب است. اما آیا خواستن بیشتر از این نوع فیلم‌ها اشتباه است؟ به عنوان مثال، «جنگ ستارگان»: قدرت آن عمدتاً در زیبایی‌شناسی انقلابی و جلوه‌های ویژه‌اش نهفته است، اما شخصیت‌ها هستند که ما از فیلم به یاد می‌آوریم، نه فقط اینکه یک صحنه چقدر زیبا به نظر می‌رسید. آیا نام سم فلین نیز همینگونه باقی خواهد ماند؟ و شخصیت اولیویا وایلد چطور؟ به نظر من نه. (توجه: IMDb می‌گوید نام او «کورا» است). اگر نوستالژی برای فیلم اول برای شما قوی است یا مشکلی برای پرداخت ۱۴ دلار برای یک تجربه کمی حواس‌پرت کن ندارید، بروید. دیگران می‌توانند پول خود را پس‌انداز کنند. شاید آن را در بلوری ببینند. باید بگویم که به‌راستی ۳D هیچ افزوده‌ای به تجربه نکرد، بنابراین اگر می‌خواهید واقعاً در «شبکه» ببینید، پول خود را پس‌انداز کنید و به صندلی ۲D بروید. **نکته پایانی:** «ترون: میراث» به طرز قابل توجهی نسبت به فیلم اول بهبود یافته است، حداقل برای کسی مانند من که از تولید ۱۹۸۲ لذت نمی‌برد. این فیلم بسیار زنده‌تر، توسعه‌یافته‌تر و ملموس‌تر است. من واقعاً با شخصیت‌های این فیلم ارتباط برقرار کردم که کاملاً برعکس فیلم اولیه است. جلوه‌های ویژه (غیر از جوان‌سازی) به طرز چشمگیری بهبود یافته‌اند، که این انتظار کاملاً منطقی است. من از این ظاهر بسیار خوشم آمد. خوشحالم که نگاهی درست به زندگی‌های «خارجی» قهرمانان داریم، نه اینکه پیش‌زمینه‌ای کوچک دریافت کنیم و آنها را به جهان جدیدی وارد کنیم؛ من از گسترش داستان تا ورود نهایی قدردانی کردم. موسیقی متن هم فوق‌العاده است، هرچند عجیب است که آهنگ «Outlands» دفت پانک را به خاطر آشنایی‌ام با آن از تیتراژ آغازین فرمول ۱ شبکه اسکای اسپورتز انگلستان می‌شنوم. گرت هدلند در نقش سم عالی است، من از بازی او از همان ابتدا لذت بردم. جف بریجز هم عالی است، احساس می‌کنم همه بازیگران در این فیلم به طور کلی فرصت‌های بیشتری برای بازی داشتند؛ من به سختی در فیلم قبلی بریجز و همکارانش را متوجه شدم، اما او در اینجا برجسته است. اولیویا وایلد و مایکل شین هم خوب هستند. حتی سیلین مورفی هم یک حضور کوتاه دارد. این فیلم، حداقل از نظر من، احساس می‌کند که با «ترون» بسیار متفاوت است، که ممکن است طرفداران فیلم قبلی را ناامید کند، اما برای افرادی مانند من مایه آرامش است. از این فیلم انتظار زیادی نداشتم، اما خوشبختانه زمان سرگرم‌کننده‌ای را فراهم می‌کند. **در کل:** کوسینکی «ترون» را در هر جنبه‌ای برای نسل جدید با این ماجراجویی علمی-تخیلی خیره‌کننده بهبود می‌بخشد.