فیلم King Lear 2018

**یک اقتباس قوی که با یک اجرای ضعیف مرکزی آسیب دیده است** دیدن یک اجرا از یک نقش در یک نمایش یا اقتباس ادبی (یا به‌طور کلی هر نقش بازیگری) که به عنوان «تعریف‌گر» تلقی می‌شود، این مشکل را به همراه دارد که چنین اجرایی بر توانایی قضاوت عینی درباره هر اجرای بعدی از آن نقش تأثیر منفی می‌گذارد، زیرا هر اجرای دیگری به‌طور طبیعی ناکافی...

**یک اقتباس قوی که با یک اجرای ضعیف مرکزی آسیب دیده است** دیدن یک اجرا از یک نقش در یک نمایش یا اقتباس ادبی (یا به‌طور کلی هر نقش بازیگری) که به عنوان «تعریف‌گر» تلقی می‌شود، این مشکل را به همراه دارد که چنین اجرایی بر توانایی قضاوت عینی درباره هر اجرای بعدی از آن نقش تأثیر منفی می‌گذارد، زیرا هر اجرای دیگری به‌طور طبیعی ناکافی به نظر می‌رسد. برای من، لیر تعریف‌گر به‌طور واضح اوون رو در تولید ۲۰۱۳ تئاتر ابی است. کارگردانی فوق‌العاده سلینا کارتمِل به رو کمک زیادی کرد. اما بدون توجه به کمک کارگردان، صحنه‌های بر روی دشت واقعاً بی‌نظیر بودند، زمانی که رو به‌طور جملگی (!) بین یک خشم استاندارد (اگرچه به‌طرز فوق‌العاده‌ای طراحی شده) و صحبت کردن آرام و بدون احساس با تماشاگران جابه‌جا می‌شد. بدون شک، انتخاب کارتمِل در اینجا واضح است؛ استفاده از دو سبک مختلف بیان به‌عنوان یک مجازی بصری/شنیداری برای درون‌مایه‌ی شخصیت کار می‌کند، اما این نیاز به اجرایی با کنترل بسیار بالا دارد. و حالا آنتونی هاپکینز در اقتباس تلویزیونی ریشارد آیر. اوه عزیز. اجراهای او هرگز با کلاس بالای رو برای من قابل مقایسه نخواهد بود، اما چیزی که به‌خصوص ناامیدکننده است، بی‌توجهی او به چیزهای فراتر از حداقل‌های ضروری در تفسیر این نقش است. با این حال، اینکه هاپکینز در هر اقتباسی از «پادشاه لیر» حاضر شود، غیرمنتظره است. او قبلاً این نقش را بازی کرده است – بیش از صد اجرا در تولید تئاتر ملی دیوید هیر. هاپکینز به‌تدریج از بازیگری در تئاتر ناامید شده بود و موفقیتش در فیلم‌هایی مانند «مرد فیل» دیوید لینچ و «نان و دزدان» راجر دونالدسون تنها ناامیدی او را تسریع کرد. او به‌طور مکرر درباره اینکه چقدر از آن دو سال متنفر بود و چقدر لیر را به‌ویژه می‌پسندید، صحبت کرده است. او در نظراتش درباره «تیتوس» تأکید می‌کند که به‌نظر او، او با شکسپیر تمام شده است، تا اینکه کارگردان جولی تامور او را متقاعد کرد که در اقتباس فیلم خود از تولیدش در ۱۹۹۴ حاضر شود. او همچنین تأکید کرده است که «تیتوس» احتمالاً آخرین باری خواهد بود که او شکسپیر را بازی می‌کند. حال با توجه به تمام این موارد، چه مشکلی در اجرای او وجود دارد؟ چگونه ممکن است کسی که بیش از صد بار این نقش را بازی کرده است، اجرایی ضعیف ارائه دهد؟ احتمالاً به این دلیل که او این نقش را بیش از صد بار بازی کرده است. اجرای او بی‌روح، خسته‌کننده و تنبل است. او لیر را به‌عنوان یک فردی که به‌راحتی عصبانی می‌شود و به نظر می‌رسد که در حال حاضر اوضاع را در دست دارد، بازی می‌کند، اما هیچ چیز در این خوانش به‌طور ذاتی اشتباه نیست. مشکل این است که ما قبلاً هاپکینز را در نقش‌های مشابهی دیده‌ایم و اجرای او در «لیر» تقریباً کپی‌برداری از اجرای او در «تیتوس» است. اجراهای سایر بازیگران به‌شدت قوی هستند. و چه بازیگران فوق‌العاده‌ای! اما کارگردانی آیر نیز قابل توجه است، اگرچه عدم ریتم‌گذاری در صحنه ابتدایی کمی عجیب است. تصمیم او برای قرار دادن نمایش در لندن مدرن، با لیر به‌عنوان یک دیکتاتور شبه‌بازنشسته، بسیار خوب عمل می‌کند. در نهایت، این یک اقتباس قوی با یک بازیگر مرکزی ضعیف است. متأسفانه، نقش لیر به‌قدری مرکزی و حیاتی است که اگر کار نکند، مشکل ایجاد می‌شود. اجرای هاپکینز به‌قدری بد نیست که توجه را از کار عالی دیگر بازیگران دور کند، اما آنچه آزاردهنده است این است که می‌توانست به‌راحتی بهتر باشد.