فیلم Imagining Argentina 2003

تخیلی از آرژانتین تنها می‌تواند در ذهنی نادان و منحرف تصور شود. کارگردان و فیلمنامه‌نویس آن، کریستوفر همپتون، که پیش از این و بعد از آن فیلمنامه‌های «مکالمات خطرناک»، «مری رایلی»، «آمریکایی ساکت» و «پدر» را اقتباس کرده است، من تنها می‌توانم لاورنس تورنتون را سرزنش کنم که رمان او الهام‌بخش (اگر بگوییم تحریک‌کننده، بهتر است) این اثر بی‌ارزش بوده است. داستان فیلم در سال ۱۹۷۷...

تخیلی از آرژانتین تنها می‌تواند در ذهنی نادان و منحرف تصور شود. کارگردان و فیلمنامه‌نویس آن، کریستوفر همپتون، که پیش از این و بعد از آن فیلمنامه‌های «مکالمات خطرناک»، «مری رایلی»، «آمریکایی ساکت» و «پدر» را اقتباس کرده است، من تنها می‌توانم لاورنس تورنتون را سرزنش کنم که رمان او الهام‌بخش (اگر بگوییم تحریک‌کننده، بهتر است) این اثر بی‌ارزش بوده است. داستان فیلم در سال ۱۹۷۷ در آرژانتینی رخ می‌دهد که همه به انگلیسی با لهجه‌های مختلف اسپانیایی و آمریکای لاتین صحبت می‌کنند، که هیچ‌کدام به طور کلی صدای آرژانتینی ندارند. تنها استثنا، اما، اما تامپسون است که با لهجه بریتانیایی طبیعی خود صحبت می‌کند، در حالی که نام شخصیت او سسیلیا رئدا است. او یک روزنامه‌نگار مخالف در بوئنوس آیرس است؛ پس از انتشار مقاله‌ای که ناپدید شدن اجباری دانشجویان معترض به هزینه‌های اتوبوس را محکوم می‌کند، سسیلیا توسط پلیس مخفی ربوده می‌شود. در مواجهه با بی‌تفاوتی و تقریباً قطعاً همدستی مقامات، همسر او کارلوس (آنتونیو باندراس) با عکس سسیلیا پوسترهایی نصب می‌کند، اما من شک دارم که این کار مفید باشد، با توجه به اینکه اطلاعات روی آن‌ها به زبان اسپانیایی چاپ شده و در اینجا همه، همانطور که اشاره کردم، به انگلیسی صحبت می‌کنند. اما این ناهماهنگی زبانی، بدترین جنبه فیلم نیست. نه؛ آن افتخار مشکوک برای این واقعیت محفوظ است که کارلوس به طور تصادفی روان‌خوان است. واقعاً. کارلوس در حال تولید یک نمایش برای یک گروه تئاتر جوان است و یک روز به طور ناگهانی به یکی از بازیگران می‌گوید که پدرش، که او نیز ربوده شده، آن شب آزاد خواهد شد. "انگار که به یادآوری آینده بودم" به دوست و همکارش سیلویو (روبن بلادس) توضیح می‌دهد. تمام این قضیه شبیه به ترکیبی از «بگو چگونه می‌میرم» و اپیزود «شنبه شب زنده» است که در آن کریس واکن یک "روان‌خوان بی‌اهمیت" است، به جز اینکه هیچ چیز بی‌اهمیتی در مورد تروریسم دولتی در آرژانتین در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ وجود ندارد. پیش‌بینی کارلوس به حقیقت می‌پیوندد، که می‌توانست یک تصادف باشد؛ با این حال، او هرگز قدرت‌های جدیدش را زیر سوال نمی‌برد و به زودی مادران میدان مایو را احضار می‌کند تا سرنوشت عزیزانشان را فاش کند. تمام این‌ها فوق‌العاده بی‌حساس، توهین‌آمیز و بی‌احترامی است. این نه تنها یک تراژدی عظیم را کم‌اهمیت می‌کند، بلکه در عین حال، چه عمداً یا غیرعمداً، به طور مؤثری آن را زیر سوال می‌برد. بیایید بگوییم که تماشاگر عادی سینما از تمام ابعاد جنایات انجام شده در دوران دیکتاتوری آخر در آرژانتین بی‌خبر است، اما او به خوبی می‌داند که در دنیای واقعی هیچ‌کس نمی‌تواند "آینده را به یاد بیاورد"؛ حالا اگر فیلم به طور بی‌رحمانه‌ای این موضوع را اغراق کند، چه کسی می‌تواند جان را سرزنش کند که فرض کند مورد اول نیز صرفاً یک اغراق خالص است؟ به همین دلیل، صحنه‌های گرافیکی از تجاوز و شکنجه که در فیلم به نمایش گذاشته شده‌اند، بی‌دلیل هستند زیرا در بستر واقعیتی که هیچ شباهتی به دنیای واقعی ندارد، رخ می‌دهند. فیلم‌هایی مانند «شب مدادها» و «داستان رسمی» به طور قابل توجهی برتر هستند نه تنها به این دلیل که به زبان اسپانیایی نوشته شده و توسط آرژانتینی‌ها کارگردانی و بازی شده‌اند، بلکه به‌ویژه به این دلیل که به مواد خود بسیار جدی برخورد می‌کنند. «تخیلی از آرژانتین» غیرضروری است و این کمتر از بدی‌های آن است، اما از آنجایی که آنها احساس کردند که باید آن را بسازند، چرا کارلوس را از یک روان‌خوان واقعی به یک شارلاتان تغییر ندهند که به تدریج نگرش خود را تغییر می‌دهد و با داستان‌های مردمی که او را فریب می‌دهد، آشنا می‌شود؟ به این ترتیب، این سازندگان فیلم نخواهند بود که در نهایت به عنوان کلاهبردار به نظر برسند.