فیلم Shut In 2016

این فیلم آنطور که انتظار می‌رفت، فاجعه نبود، با اینکه نظرات منفی زیادی درباره‌اش خوانده بودم. نه، این فیلم چیز جدیدی ارائه نمی‌دهد و نه به شدت و هیجان لازم می‌رسد و بله، کمی شبیه به یک فیلم هفته‌ای لایف‌تایم است. اما با این حال، تماشای آن کاملاً قابل قبول بود، فیلم‌برداری آن زیبا بود و بازی بازیگران به‌طور کلی خوب بود (هرچند که اولیور پلات به...

این فیلم آنطور که انتظار می‌رفت، فاجعه نبود، با اینکه نظرات منفی زیادی درباره‌اش خوانده بودم. نه، این فیلم چیز جدیدی ارائه نمی‌دهد و نه به شدت و هیجان لازم می‌رسد و بله، کمی شبیه به یک فیلم هفته‌ای لایف‌تایم است. اما با این حال، تماشای آن کاملاً قابل قبول بود، فیلم‌برداری آن زیبا بود و بازی بازیگران به‌طور کلی خوب بود (هرچند که اولیور پلات به نظر می‌رسید که خیلی جدی بازی نکرده است). باید پایان‌بندی را کمی بیشتر هیجان‌انگیز می‌کردند تا واقعاً تأثیرگذار باشد، اما در کل بهتر از آنچه که انتظار داشتم بود (اگرچه لزوماً به کسی پیشنهاد نمی‌کنم که آن را تماشا کند، اما نمی‌گویم که نباید تماشا کند). **یک بازیگر خوب و یک تریلر با پتانسیل، اما...** در ابتدا، به نظر خوب می‌رسید. خوب آغاز شده بود و دلیل مناسبی برای توسعه داستان ارائه می‌داد. اما آن بخش بعدی بزرگترین ناامیدی بود. داستان به شدت کلیشه‌ای می‌شود و به همین دلیل علاقه‌ام را از دست دادم. در غیر این صورت، می‌توانست با وجود بازیگران خوب، یک فیلم قابل قبول باشد. همچنین مکان فیلم‌برداری خوب بود و محیط مناسبی برای داستان بود، اما وقتی داستان به نیمه دوم می‌رسد، این موضوع محسوس نیست، عمدتاً به دلیل تسلط تریلر. داستان درباره یک روانشناس است که به تازگی شوهرش را در یک تصادف اتومبیل از دست داده و در حال حاضر به پسر ناتنی‌اش که به دلیل حادثه‌ای ناتوان شده، رسیدگی می‌کند. وقتی زندگی در روال عادی پیش می‌رود، ناگهان اتفاق بدی می‌افتد و بیمار جوانش ناپدید می‌شود. پس از این رویداد، او شروع به تجربه چیزهایی می‌کند که دیگران به او باور نمی‌کنند. اما آنچه بعداً می‌آید، بیشتر شوکه‌کننده است و یک پیچش در داستان ما را به نتیجه می‌رساند. همانطور که عنوان و ژانر آن نشان می‌دهد، به این موضوع وفادار مانده است، اما نوآوری در روایت داستان وجود ندارد. اکثر مردم به راحتی می‌توانند بیشتر قسمت‌ها را پیش‌بینی کنند، حتی اگر تمام فیلم را پیش‌بینی نکنند. انتخاب بازیگران یک مزیت بود و همه آنها خوب بودند، از جمله کودک فیلم "Room" و نائومی. با اینکه در بسیاری از جاها امتیاز بسیار پایینی دارد، اما به نوعی سرگرم‌کننده است و یعنی تا پایان قابل تماشا است و نه اینکه در میانه‌اش رها شود. این فیلم برای پیشنهاد دادن مناسب نیست، اما اگر تصمیم به تماشا دارید، نمی‌گویم که تماشا نکنید. **تلاشی در ژانر ترسناک که بیشتر از چند پرش از جا نمی‌دهد.** به اندازه‌ای که سینمای ترسناک وجود داشته، ما فیلم‌های زیادی را دیده‌ایم که عنصر بزرگ ترس، تنهایی است. با توجه به اینکه انسان‌ها موجودات اجتماعی هستند، محصور شدن (که این را در دوران پاندمی نیز دیدیم) می‌تواند واقعاً شکل خاصی از عذاب تدریجی باشد و اوضاع بدتر می‌شود اگر تنهایی با انزوا مرتبط شود. تنها بودن در مکانی دورافتاده، مانند کلبه‌ای در جنگل یا خانه‌ای در حومه، می‌تواند برای استراحت در یک آخر هفته ایده‌آل باشد، اما افراد کمی به زندگی در این شرایط عادت می‌کنند. البته افرادی هم هستند که این را ترجیح می‌دهند... اما آنها استثنا هستند. سناریوی این فیلم فقط یک داستان دیگر است که تنهایی و انزوا را برای تبدیل به یک تجربه ترسناک دردناک به کار می‌برد (یا حداقل این هدف بوده). در اینجا یک روانشناس کودک داریم که به نظر می‌رسد مجبور شده بخش عمده‌ای از کار خود را متوقف کند تا بتواند از یک پسر ناتنی نوجوان که پس از یک تصادف اتومبیل، که به طور غیرعمد در میانه یک دعوا رخ داده و در آن پدرش فوت کرده، مراقبت کند. با این حال، او یک بیمار دارد، یک کودک ناشنوا که شب‌ها در طوفان برفی به خانه‌اش می‌آید و به طور ناگهانی ناپدید می‌شود. پس از چندین جستجو، مقامات شروع به باور می‌کنند که پسر زنده نمانده است. در عین حال، او شروع به دیدن او در اطراف خانه می‌کند و به این باور می‌رسد که او تحت تعقیب است. این خلاصه کافی است تا متوجه شویم که با چیزی خاص و نوآورانه روبرو نیستیم و بسیاری از این موضوعات قبلاً به شکل بهتری در تولیدات با بودجه بیشتر به تصویر کشیده شده‌اند. با این حال، و با اینکه هرگز واقعاً ترسناک نیست، فیلم به خوبی با این موضوع و "پرش‌ها"ی معمولی که سینمای ترسناک آمریکایی به طور مکرر استفاده می‌کند، کار می‌کند. فارن بلک‌برن فقط به دلیل عدم توانایی در ایجاد تنش مؤثر با سرمایه‌گذاری بیشتر در معرفی فیلم و توسعه شخصیت‌ها قبل از آغاز ترس، ضرر می‌کند. فیلم‌هایی وجود دارند که احساس می‌کنیم کارگردان زمان زیادی را صرف معرفی و ارائه داستان و شخصیت‌ها کرده است... اما این فیلم دقیقاً عکس این اشتباه را مرتکب می‌شود و به تماشاگران زمان نمی‌دهد تا با کسی همدردی کنند. هنوز هم مواد زیادی درباره خواب‌ها یا کابوس‌ها وجود دارد، اما هیچ‌کدام به طور واقعی پیش نمی‌روند. نائومی واتس ستاره بزرگ این فیلم است و واقعاً نمی‌توانم درک کنم که او چگونه به اینجا رسیده است. آیا قبل از پذیرفتن این کار، سناریو را خوانده است؟ آیا او در حال گذراندن یک دوره نه چندان خوب از حرفه‌اش است؟ آنچه که مهم است این است: او یکی از معدود عناصر نجات‌بخش است که این فیلم را از تبدیل شدن به یک اتلاف کامل زمان نجات می‌دهد. این بازیگر یک حرفه‌ای بزرگ است و مانند همیشه به کارش متعهد است، اما او مواد لازم برای هم‌سطح کردن را ندارد، کارگردان ماهر یا همکاران قدرتمندی که او را به سطح بالاتری برسانند. استیون پورتمن و اولیور پلات زمان و فرصت کافی برای نشان دادن ارزش خود را ندارند. از نظر فنی، فیلم هیچ مشکل عمده‌ای ندارد، اما همچنین چیزی که به آن طعم بدهد نیز ندارد. مثل این است که برنج سفیدی بخوریم که هیچ چیز دیگری برای همراهی ندارد: ما آن را می‌خوریم، اما این یک وعده غذایی نیست که ما را راضی کند و به وضوح از آن خوشمان نمی‌آید، هرچقدر هم که خوب باشد.