فیلم Bringing Out the Dead 1999

سینمایی قوی و جذاب از تیمی واقعاً بزرگ. فرانک پیرس یکی از اعضای اورژانس نیویورک است که در منطقه هلس کیچن خدمت می‌کند و شاهد حوادث وحشتناکی است. با شروع فشارهای شغفی و عدم دریافت کمک از شرکای عجیب و غریبش، فرانک ممکن است تنها در کنار دختری که قبلاً معتاد بوده و پدرش را در حال سکته قلبی به بیمارستان آورده بود، آرامش را بیابد. مارتین...

سینمایی قوی و جذاب از تیمی واقعاً بزرگ. فرانک پیرس یکی از اعضای اورژانس نیویورک است که در منطقه هلس کیچن خدمت می‌کند و شاهد حوادث وحشتناکی است. با شروع فشارهای شغفی و عدم دریافت کمک از شرکای عجیب و غریبش، فرانک ممکن است تنها در کنار دختری که قبلاً معتاد بوده و پدرش را در حال سکته قلبی به بیمارستان آورده بود، آرامش را بیابد. مارتین اسکورسیزی هرگز به عدم ماجراجویی متهم نمی‌شود. بعد از آثاری چون «کوندون» که به معنویت شرقی می‌پرداخت، او دوباره به نیویورک برگشته و به قهرمانان زجرکشیده آمریکایی پرداخته است. «مردگان را به بیرون بیاور» که بر اساس رمانی از جو کانلی ساخته شده، در بسیاری از جنبه‌ها تماشای دشواری دارد، اما احساسات عمیق آن با تسلط و مهارت فوق‌العاده‌ای روایت شده است. همچنین باید گفت که طنز موجود در این فیلم به طرز تاریکی نابغه‌وار اجرا شده است. ما در کنار فرانک آشفته برای سه روز (و شب) سفر می‌کنیم و با شرکای مرزی دیوانه‌اش که با اوردوزها، سکته‌های قلبی، مست‌ها و تولدهای virginal به طرز بدبینانه‌ای مواجه هستند، همراه می‌شویم. وقتی فرانک شروع به دیدن ارواح افرادی می‌کند که نتوانسته نجات دهد، اسکورسیزی و تیمش به ما کابوس پر از آدرنالینی را هدیه می‌دهند. ویرایش (تلمای شونمیکر) سریع و انفجاری است و فیلم‌برداری رابرت ریچاردسون جنبه‌های خاصی از این سفر را با دقت تاثیرگذار قاب‌بندی می‌کند و سپس موسیقی متن قرار دارد. اسکورسیزی همیشه در انتخاب موسیقی متن فیلم‌هایش دقت زیادی به خرج می‌دهد؛ در واقع، تعداد کمی از کارگردانان معاصر به مهارت او در این زمینه نزدیک می‌شوند. ترکیب موتاون با پانک راک دهه ۷۰ به نظر ترکیبی عجیب می‌آید، اما همه چیز به خوبی کار می‌کند. به ندرت می‌توان در یک فیلم ترک‌هایی از نیویورک دالز شنید و شنیدن یک ترک تنهایی از جانی ثاندرز به اندازه یک سگ که نروژی صحبت کند نادر است. اما استفاده از «تو نمی‌توانی دستانت را دور یک خاطره بیندازی» به طرز فوق‌العاده‌ای تاثیرگذار است. استفاده از آهنگ‌های اولیه گروه کلاش نیز به خوبی نشان دهنده وضعیت روانی شکننده شخصیت‌هاست و این یک موسیقی متن قابل چشیدن است. نیکلاس کیج در نقش فرانک پیرس بازی می‌کند و این یک اجراست که پر از کنترل و صداقت است. این نوع اجرا به قدری ساده و احساسی است که منتقدانش اغلب آن را فراموش می‌کنند. تام سایزمویر (با اجرای فوق‌العاده دیوانه‌وار)، وینگ ریمز، جان گودمن و پاتریشیا آرکت نیز در این فیلم نقش‌آفرینی کرده و کار خوبی انجام می‌دهند، اما مطمئناً آن‌ها اولین کسانی خواهند بود که به برتری فیلمنامه پل شریدر اعتراف می‌کنند. این اثر به دور از یک شاهکار است، اما با شدت و نیاز اورژانس به مقابله، مشخص است که اسکورسیزی و تیم بااستعدادش یکی از زیرارزش‌ترین و هوشمندانه‌ترین آثار دهه ۹۰ را ساخته‌اند. نمره: ۹ از ۱۰ مدتی گذشته بود که آخرین بار این فیلم را تماشا کردم و طبق اطلاعات IMDb، نمره ۳ از ۱۰ به آن داده بودم. با انتشار جدید Paramount در کیفیت ۴K، تصمیم گرفتم دوباره آن را تماشا کنم و در حالی که می‌توانم برخی از سبک‌ها و حتی اجراها را قدردانی کنم، این فیلم چندان برای من جذاب نبود و به یکی از آثار کمتر موفق اسکورسیزی تبدیل شده است. احتمالاً هرگز به این فیلم برنمی‌گردم. نمره: **۲.۲۵ از ۵**