فیلم In the Valley of Elah 2007

یک سرباز بعد از بازگشت از عراق ناپدید می‌شود. پدر او، هانک دیرفیلد (با بازی تامی لی جونز)، مطلع می‌شود و به امید یافتن پسرش راهی می‌شود. او به زودی متوجه می‌شود که پسرش در واقع کشته شده و به طرز وحشیانه‌ای بدن او تکه‌تکه و سوزانده شده است. شواهد به هیچ سمتی نمی‌رسد، اما به زودی مشخص می‌شود که نظامیان دروغ می‌گویند و تصاویری...

یک سرباز بعد از بازگشت از عراق ناپدید می‌شود. پدر او، هانک دیرفیلد (با بازی تامی لی جونز)، مطلع می‌شود و به امید یافتن پسرش راهی می‌شود. او به زودی متوجه می‌شود که پسرش در واقع کشته شده و به طرز وحشیانه‌ای بدن او تکه‌تکه و سوزانده شده است. شواهد به هیچ سمتی نمی‌رسد، اما به زودی مشخص می‌شود که نظامیان دروغ می‌گویند و تصاویری که هانک از تلفن همراه پسرش بازیابی می‌کند، نشان می‌دهد که اتفاقاتی در عراق رخ داده است. اگر بیشتر از این بگویم، داستان فیلم خراب می‌شود. اما این فیلم فقط یک داستان جنایی نیست که در آن ما پدر و پلیس (با بازی شارلیز ترون) را دنبال می‌کنیم تا به راز پی ببریم. این یک داستان درباره جنگ، مردم آن و خانواده‌ها، همچنین شجاعت و اندوه است. داستان به دقت و با دقت بالا توسط کل بازیگران و پل هاگیس روایت شده است. در پایان، ما حتی واقعاً نگران حل قتل نیستیم، بلکه فقط خوشحالیم که پدر بالاخره با پسرش صلح کرده است. او بهتر از هرکس دیگری می‌فهمد که جنگ چه تاثیری بر انسان می‌گذارد و این را می‌توان در چشم‌های او در طول فیلم به وضوح مشاهده کرد. تنها چیزی که مرا در این فیلم آزار داد، موسیقی بود. من با موسیقی در فیلم‌ها مشکلی ندارم، حتی موسیقی که احساس خاصی مانند اندوه یا شادی را تقویت می‌کند. آنچه مرا آزار می‌دهد این است که سازندگان فیلم احساس می‌کنند به موسیقی نیاز دارند، در حالی که واقعاً اینطور نیست. بیشتر اوقات، تصاویر و بازیگران به وضوح احساسات را بیان می‌کنند و ما به نغمات غمگین نیاز نداریم تا آنچه را که از قبل حس می‌کنیم، تاکید کنیم. در این فیلم این مشکل خیلی شدید نیست، اما چند بار متوجه آن شدم و برایم آزاردهنده بود. در آخر، این فیلم را تماشا نکنید و احساس نکنید که نیاز دارید “آن را کشف کنید”. این اصلاً درباره این نیست، فقط به خود اجازه دهید که تحت تاثیر بازیگران فوق‌العاده قرار بگیرید و بگذارید داستان خودش برای شما آشکار شود. این داستانی درباره یک پدر و یک پسر است، نه یک داستان جنایی. زمانی که «هانک» (تامی لی جونز) به تماس می‌رسد که پسر سربازش «مایک» بعد از بازگشت از عراق به طور غیرقانونی ناپدید شده است، او به دنبال او می‌رود. در ابتدا با بی‌توجهی از سوی محققان مواجه می‌شود، اما سپس جسدی تکه‌تکه شده پیدا می‌شود که به سرعت به عنوان مرد ناپدید شده شناسایی می‌شود. او به همراه افسر پلیس «ساندرز» (شارلیز ترون) - که خود نیز باید در یک اداره مردسالار اثبات کند که لیاقت دارد - تصمیم می‌گیرند که بهتر است با هم روی این پرونده کار کنند. این پرونده به نظر می‌رسد که به مواد مخدر مرتبط باشد و برخی از همکاران پسرش از جنگ ممکن است اطلاعات بیشتری داشته باشند یا حتی در این قضیه دخیل باشند. البته «هانک» نمی‌خواهد باور کند که پسرش ممکن است در قاچاق مواد مخدر دخیل باشد، اما با شروع جمع‌آوری مدارک و شواهد متناقض، به نظر می‌رسد که تنها راه‌حل ممکن همین باشد. ساعت اول فیلم نگاهی قوی به این موضوع دارد که چگونه جنگ هر درکی از ارزش زندگی را از بین می‌برد. عبارتی مانند «این‌طور با آن کنار آمدیم» بارها و بارها استفاده می‌شود و در بسیاری از موارد قابل قبول است، اما با نزدیک شدن به اوج داستان، ساختارهای داستان شروع به فروپاشی می‌کند و اوج داستان به وضوح ضعیف است - گویی نویسنده نتوانسته است شجاعت لازم برای رساندن داستانش به نتیجه‌ای صادقانه را پیدا کند. داستان به شکلی ناگهانی به پایان می‌رسد و به نظر می‌رسد که می‌خواهد پیام مستقلی درباره تأثیرات جنگ ارائه دهد که مردان خوب را کمتر و مردان بد را بیشتر می‌کند. صحبت‌های زیادی در مورد صلاحیت وجود دارد و حضور کوتاه سوزان ساراندا به عنوان همسر/مادر «جوآن» نمی‌تواند چیزی بیشتر از مادر ناامیدی را که می‌پرسد پسرش چرا ابتدا به ارتش پیوسته، اضافه کند. این موضوع به وضوح به پدری اشاره دارد که شاید از فرزندش انتظارات زیادی داشته است. این فیلم ارزش دیدن را دارد چون شیمی خاصی بین جونز و ترون وجود دارد، اما به سادگی از نظر محتوا کمبود دارد.