فیلم Destroyer 2018

**عملکرد مرکزی فوق‌العاده و طراحی بصری چشم‌نواز، داستانی روزمره را ارتقا می‌دهد** به نظر من، زنان دائماً به چرخه بیولوژیکی زندگی، زایش و پایان زندگی یادآوری می‌شوند و احساس می‌کنم که ما به شدت تحت تأثیر و محدودیت قابلیت‌های بیولوژیکی خود قرار داریم. من می‌خواستم احساسی متفاوت از روایت‌پردازی مردانه در سینمای غرب را تصور کنم. و به نظر من، چیزی در مورد شکل دایره‌ای داستان...

**عملکرد مرکزی فوق‌العاده و طراحی بصری چشم‌نواز، داستانی روزمره را ارتقا می‌دهد** به نظر من، زنان دائماً به چرخه بیولوژیکی زندگی، زایش و پایان زندگی یادآوری می‌شوند و احساس می‌کنم که ما به شدت تحت تأثیر و محدودیت قابلیت‌های بیولوژیکی خود قرار داریم. من می‌خواستم احساسی متفاوت از روایت‌پردازی مردانه در سینمای غرب را تصور کنم. و به نظر من، چیزی در مورد شکل دایره‌ای داستان وجود دارد که نیاز به بازنگری در هر آنچه که دیده‌اید، دارد. این داستان دعوتی است برای نگاهی عمیق‌تر و بازتعریف آنچه که به آن پرداخته شده است. و احساس می‌کنم این فرایند که آرام‌تر است و نیاز به بینش و خوداندیشی دارد، به‌طور ذاتی زنانه یا مؤنث است، با توجه به فرهنگی که در حال حاضر در آن زندگی می‌کنیم، که بسیار سریع و به‌طور تهاجمی خطی است و در بسیاری از جنبه‌ها به‌طور کامل غیرانعکاسی است. بنابراین برای من ایده‌ای وجود داشت که تماشاگر در این روان زنانه، هرچند آسیب‌دیده، قرار می‌گیرد و سپس مجبور می‌شود آن را از زاویه‌ای جدید بازنگری کند. این در زمینه روایت داستانی احساس رادیکالی می‌کرد. در طول نوزده سال فعالیت حرفه‌ای، کارنامه کارگردان کارین کاساما به وضوح متنوع بوده است، با آثارش که از آثار عالی مانند _Girlfight_ و _The Invitation_ تا آثار متوسط مانند _Jennifer's Body_ و بخشش در آنتولوژی ترسناک _XX_ و آثار غیرقابل تماشا مانند _Æon Flux_ متغیر است. با _Destroyer_، او دوباره با نویسندگان فیلیپ هی و مت مانفردی همکاری می‌کند، که قبلاً در _Æon Flux_ و _The Invitation_ با آن‌ها کار کرده است. این فیلم به‌طور جزئی یک فیلم نوآر به سبک فیلم‌های رابرت سیودمک مانند _The Killers_ (1946) و _The Asphalt Jungle_ (1950)؛ و جزئی دیگر یک روایت ضدقهرمان است که فردی را به تصویر می‌کشد که قانون را به دست خود می‌گیرد، به سبک فیلم _Dirty Harry_ (1971) و _Death Wish_ (1974)؛ و جزئی دیگر یک فیلم سرقت است که به طرز آزادانه‌ای از _Heat_ (1995) اثر مایکل مان الهام گرفته است. _Destroyer_ یک اثر ژانری بی‌پرده و تهاجمی است که به شدت زشت و به طور غیرقابل توجیه نیهیلیستی است. این فیلم شبیه به این است که ما بخواهیم Det. Mills (براد پیت) را دنبال کنیم بعد از اینکه او جعبه را در پایان _Se7en_ (1995) باز کرد، با تروماهای عاطفی خفه‌کننده که ویژگی بارز شخصیت اصلی است. البته، یک کارآگاه آسیب‌دیده که مصمم است یک تسویه حساب نهایی کند، دقیقاً یک مفهوم اصیل نیست و _Destroyer_ هرگز خیلی دور از کلیشه‌های ژانر فیلم‌هایی مانند _The New Centurions_ (1972)، _To Live and Die in L.A._ (1985) و _Rampart_ (2011) و یا در برنامه‌های تلویزیونی مانند _Miami Vice_ (1984-1990) و _The Shield_ (2002-2008) نمی‌رود. با این حال، آنچه که این فیلم به همراه دارد، این است که "او" archetypal در چنین روایت‌هایی به "او" تبدیل شده است، و کاساما به شدت به عملکرد شگفت‌انگیز نیکول کیدمن تکیه می‌کند تا بیشتر بار فیلم را به دوش بکشد. اگرچه فیلم به نظر می‌رسد که تصور می‌کند یک افشای مهم در مورد ماهیت انتقام و آزار روانی ارائه می‌دهد، اما به هر صحنه با یک حس خودجدی پرداخته شده که می‌تواند آزاردهنده باشد، اما بدون شک لحظات فردی از درخشش بزرگ وجود دارد. و سپس آن عملکرد اصلی وجود دارد. فیلم با کارآگاه قتل LAPD، ارین بل (کیدمن) که در ماشینش از خواب بیدار می‌شود و به طرز واضحی بد حال است، آغاز می‌شود. او به صحنه قتل یک جان دُو می‌رود و از دیگر افسران استقبال نمی‌شود. در حین بررسی جسد، بل یک خالکوبی خاص روی گردن قربانی را متوجه می‌شود. او به دیگر افسران می‌گوید که ممکن است بداند جان دُو کیست و می‌رود. در ایستگاه، او یک پاکت بدون علامت حاوی یک صد دلار که از یک بسته رنگی لکه‌دار شده است، دریافت می‌کند. با فهمیدن اینکه این پول از یک سرقت ناموفق بانک در سال‌های گذشته است، بل به این نتیجه می‌رسد که سرکرده گروه، سیلاس (توبی کبل) که در دو دهه اخیر خبری از او نبوده، دوباره به شهر برگشته است. مصمم به پیدا کردن او، چه مرده و چه زنده، او شروع به کار روی اعضای زنده مانده گروه می‌کند. اگرچه کاساما به‌طور واضح به آن اشاره نمی‌کند، اما سیاست‌های جنسیتی جنبه مهمی از فیلم هستند. بسیاری به تغییر فیزیکی کیدمن اشاره کرده‌اند، اگرچه هم کاساما و هم کیدمن استدلال کرده‌اند که ظاهر او موضوع فیلم نیست و نباید تمرکز منتقدان باشد. اما هنوز هم، ما به نقطه‌ای نرسیده‌ایم که تغییر ظاهر یک زن برای یک نقش، غیرمعمول باشد (وقتی زنان این کار را می‌کنند، "شجاع" است؛ وقتی مردان این کار را می‌کنند، "بازیگری" است). کیدمن با متعهد شدن به نقش بل، عملکردی چاملیونی ایجاد می‌کند که بار عمده فیلم را به دوش می‌کشد. او هرگز از ریسک کردن نمی‌ترسد و به طور کامل در شخصیت بل غرق می‌شود. با این حال، هر چند فیلم به نظر می‌رسد در تلاش است تا یک افشای بزرگ و عمیق را برای داستان بل ارائه دهد، در واقع هیچ‌چیزی به دست نمی‌آید. در این فیلم، ما با یک بازنمایی بی‌رحمانه از تروماهای عاطفی مواجه هستیم، که بل را به عنوان یک زخم باز معرفی می‌کند که به آرامی در حال خونریزی است. _Destroyer_ به شدت نیهیلیستی است و شخصیتی را به تصویر می‌کشد که وسواسش هم او را زنده نگه می‌دارد و هم او را می‌کشد. هرچند این فیلم برای برخی بسیار غم‌انگیز خواهد بود، اما نکات مثبتی دارد، از جمله آن عملکرد فوق‌العاده در مرکز آن.