انیمیشن Peter Pan 1953

ساعت خوبی بود، احتمالاً دوباره تماشا نخواهم کرد، اما می‌توانم آن را به طرفداران پیتر پن که نسخه‌های دیگر را دیده‌اند، توصیه کنم. واقعا احساس می‌کنم که هرگز این فیلم را ندیده‌ام: این اتفاقی است که وقتی یاد می‌گیرید فیلم‌ها را به‌طور انتقادی تماشا کنید و به تماشای فیلم‌های محبوب کودکی‌تان برمی‌گردید، می‌افتد. مدام در حال آگاه شدن از این هستم که والت دیزنی چقدر وحشتناک بود....

ساعت خوبی بود، احتمالاً دوباره تماشا نخواهم کرد، اما می‌توانم آن را به طرفداران پیتر پن که نسخه‌های دیگر را دیده‌اند، توصیه کنم. واقعا احساس می‌کنم که هرگز این فیلم را ندیده‌ام: این اتفاقی است که وقتی یاد می‌گیرید فیلم‌ها را به‌طور انتقادی تماشا کنید و به تماشای فیلم‌های محبوب کودکی‌تان برمی‌گردید، می‌افتد. مدام در حال آگاه شدن از این هستم که والت دیزنی چقدر وحشتناک بود. این فیلم پر از ناپسندی‌های غیرحساسیت‌آمیز است، به ویژه نسبت به بومیان آمریکا، و اکثریت شخصیت‌ها افراد بدی هستند، از جمله پیتر پن و تینکر بل. وندی تنها شخصیت "پاک" در کل فیلم است و احساس می‌کنم که این هم کمی اغراق‌آمیز است. تایگر لیلی ممکن است رقیب باشد، اما او کار زیادی نمی‌کند، بنابراین تشخیص آن دشوار است. با چنین پیش‌زمینه‌ای فوق‌العاده و سطح تولید دیزنی، فکر می‌کنید این فیلم باید بعد از ۷۰ سال هم قابل قبول باشد، اما به‌راستی دارم فکر می‌کنم که این فیلم به دلیل کمبود گزینه‌ها به‌طور گسترده‌ای پذیرفته شده است. منظورم این نیست که داستان اصلی به اندازه کافی به داستان اصلی نزدیک است و به اندازه کافی خوب ساختاربندی شده که یک بازسازی احتمالاً بسیار نزدیک به این نسخه خواهد بود. همه چیز انتخاب‌های سبک در انیمیشن، دیالوگ و ارائه شخصیت‌ها است که به راحتی می‌توانستند بهبود یابند و احتمالاً باید هم می‌شدند. در حالی که می‌توانستم یک ساعت فقط درباره مثلث "عشق" موجود در این فیلم صحبت کنم (من کاملاً طرفدار تینکر بل هستم)، این فیلم درباره "پسری است که هرگز بزرگ نمی‌شود". در حالی که این موضوع به عوامل حسادت کمک می‌کند، مقدار و عدم ثبات جزئیات در مورد جادو بودن مکان باعث حواس‌پرتی می‌شود. متوجه خواهید شد که پیتر دیگر گوش‌های انسانی ندارد، او گوش‌های پری‌گونه دارد و پسران به‌طور فرضی حیوانات غول‌پیکر را کشته و پوست آنها را به عنوان پیژامه پوشیده‌اند: بقیه حیوانات کجا هستند؟ دزدان دریایی به اندازه کافی در آنجا بوده‌اند که بی‌تاب شوند، هرچند که تعداد کافی از آنها باقی مانده، به رغم اینکه کاپیتان هوک گهگاهی آنها را به قتل می‌رساند، اما نه به اندازه‌ای که شورش کنند یا به‌خوبی جزیره را جستجو کنند، اما به اندازه کافی برای داشتن یک تاریخچه عجیب و خاص بین پیتر پن و هوک و کروکودیل. این فیلم عجیبی است: هنوز هم ارزش تماشا را دارد، اما بهتر است با بچه‌هایتان تماشا کنید تا اینکه آنها به تنهایی ببینند. موضوعی ایده‌آل برای والت دیزنی - یک ماجراجویی دلپذیر و طنزآمیز با شخصیت‌های عالی. قبل از شروع تماشا، به یاد داشته باشید که جی. ام. بری شخصیت "پیتر پن" را در اوایل قرن بیستم خلق کرده است، بنابراین برخی از زبان و نقش‌ها کمی بر اساس کلیشه‌ها است - اما این نباید تجربه شما را به‌طور نامناسبی خراب کند. "دارلینگ‌ها" خانواده‌ای دوست‌داشتنی اما نسبتاً ناکارآمد هستند که یک سگ بزرگ به نام "نانا" دارند و سه فرزندشان در اتاق کودک در زیرشیروانی خانه خانواده زندگی می‌کنند. "پیتر" به ملاقات می‌آید و با کمک پری مهربانش "تینکر بل"، بچه‌ها را به یک سری ماجراجویی‌های جادویی در "سرزمین هرگز" می‌برد، جایی که هیچ‌کس هرگز بزرگ نمی‌شود. "کاپیتان هوک" دشمن محلی اوست که مصمم است تا از "پیتر" انتقام بگیرد به خاطر اینکه باعث شده دستش را به کروکودیل از دست بدهد که به‌طور یکسان مصمم است بقیه‌اش را بخورد! شخصیت‌ها عمق خاصی دارند - داستان ممکن است یک داستان "عشق" باشد، اما قطعاً داستانی است که وفاداری، اعتماد، حسادت و رفاقت را به جوانان به‌طور کاملاً جذاب و قابل‌قبول معرفی می‌کند. همچنین اکشن زیادی وجود دارد - یک نبرد شمشیری فوق‌العاده؛ پروازهای زیاد و روحیه بی‌خیال بچه‌ها واقعاً مسری است. انیمیشن دوباره با دست‌سازهای ماهرانه و رنگ‌های زنده‌ای که کمک می‌کند تا بسیاری از شادی‌های فیلم منتقل شود، انجام شده است. بابی دری‌اسکول هم در نقش اصلی کار فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهد - این یک فیلم عالی است.