فیلم 20 Million Miles to Earth 1957

چرا همیشه، همیشه اینقدر هزینه‌بر است که انسان از حال به آینده منتقل شود؟ فیلم «۲۰ میلیون مایل به زمین» نوشته باب ویلیامز و کریستوفر کناف بر اساس یک طرح اصلی از شارلوت نایت است. این فیلم توسط چارلز اچ. اشنر در تولیدات مورن‌ساید برای کلمبیا پیکچرز تولید و توسط ناتان اچ. یوران کارگردانی شده است. بازیگران آن شامل ویلیام هاپر، جوآن تیلور، فرانک پولیا و...

چرا همیشه، همیشه اینقدر هزینه‌بر است که انسان از حال به آینده منتقل شود؟ فیلم «۲۰ میلیون مایل به زمین» نوشته باب ویلیامز و کریستوفر کناف بر اساس یک طرح اصلی از شارلوت نایت است. این فیلم توسط چارلز اچ. اشنر در تولیدات مورن‌ساید برای کلمبیا پیکچرز تولید و توسط ناتان اچ. یوران کارگردانی شده است. بازیگران آن شامل ویلیام هاپر، جوآن تیلور، فرانک پولیا و یک موجود به نام یمیر، که ساخته استاد انیمیشن متوقف‌سازی، ری هریهاوزن است، می‌باشد. داستان درباره یک کشتی فضایی آمریکایی است که در بازگشت از مأموریتی به ونوس، در دریای مدیترانه نزدیک روستای سیسیلی جررا خراب می‌شود. برخی از ماهیگیران به کشتی آسیب‌دیده کمک کرده و دو بازمانده، سرهنگ باب کلدرد و دکتر شارمن، را نجات می‌دهند. پس از بهبودی کلدرد مشخص می‌شود که یک کپسول مهم که از ونوس آورده شده، پس از تصادف گم شده است. با این حال، پپه، یک پسر جوان ماهیگیر که در زمان نجات حضور داشت، کپسول را پیدا کرده و محتویات لاستیکی آن را به دوست زیست‌شناسش، دکتر لئوناردو، می‌فروشد. در دستان دکتر لئوناردو، این ماده ژل‌مانند به یک موجود دوقلوی ونوسی به نام یمیر تبدیل می‌شود، اما این موجود برای مدت طولانی کوچک نمی‌ماند... با پیشرفت و ستایش کارهای افسانه‌ای دینامیشن هریهاوزن، این شوخی عمومی به وجود آمد که موجودات او از بسیاری از همبازی‌های بزرگسالشان بهتر بازی می‌کنند. این موضوع در «۲۰ میلیون مایل به زمین» حقیقت بیشتری دارد، جایی که یکی از بهترین خلق‌های او در مرکز صحنه قرار می‌گیرد و بازیگران را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. همچنین درست است که برخی از فیلم‌های تحت تأثیر هریهاوزن تنها خطوط باریکی برای نمایش کار او هستند. خوشبختانه در اینجا چنین نیست، زیرا اگرچه این فیلم به کینگ کنگ ادای احترام می‌کند، جایی که هریهاوزن قهرمان ویلیس اوبراین فرایند انیمیشن متوقف‌سازی را آغاز کرد، فیلم یوران در سطح ظاهری خود دارای هوش و عمق است. در این اثر، موضوع جدیدی درباره تلاش انسان برای دستیابی به بیشتر از طریق پیشرفت‌های فناوری و پیگیری بی‌رحمانه علم به عنوان یک ابزار یا بازیچه وجود ندارد. همان‌طور که جف گلدبلوم سال‌ها بعد در پارک ژوراسیک تأمل می‌کند که آیا کسی از خود نمی‌پرسد که آیا باید با علم و طبیعت دست‌کاری کرد، در اینجا نیز چنین است. موجود یمیر که از سیاره خود بیرون کشیده شده، ابتدا بی‌ضرر، ترسیده، گیج و بسیار غریبه در سرزمینی ناشناخته است، اما به حالت تهاجمی تحریک می‌شود. حتی پس از اینکه به ما گفته می‌شود که یمیر تنها در صورتی حمله می‌کند که ابتدا مورد حمله قرار گیرد، ما به صحنه‌ای می‌رویم که انسانی که گفته بود، با یک چوب بزرگ به موجود گیج حمله می‌کند! اگر این موضوع به‌قدری زیرکانه نبود، می‌توانستیم بخندیم. سوال بزرگ «چرا؟» در اینجا در ایتالیا به‌وضوح خود را نشان می‌دهد، اما حقوق حیوانات نیز به چالش کشیده می‌شود و موضوع جالبی درباره سلاح‌ها وجود دارد. پپه، که به‌راستی یک سرمایه‌دار است، می‌خواهد یک گاوچران آمریکایی باشد. او با خرید یک کلاه تگزاسی با خوشحالی شروع به شلیک با اسلحه‌های اسباب‌بازی‌اش به‌مانند گاوچران‌های غربی می‌کند. به‌زودی ارتش قدرتمند همه چیز را به سوی یمیر بیچاره پرتاب می‌کند: اسلحه‌ها، تانک‌ها، بازرگانی‌ها، شعله‌افکن‌ها و هر چیزی که شما نام ببرید. آمریکا قدرت نظامی خود را در خاک بیگانه به نمایش می‌گذارد. در برابر چیزی که خودشان مسئول ورود آن به اینجا هستند! اگر این موضوع به‌قدری زیرکانه نبود، می‌توانستیم بخندیم... البته کارت برنده اینجا خود موجود است زیرا احساسات اولیه‌ای را نشان می‌دهد. هریهاوزن جادوگری خود را به‌کار می‌گیرد تا یمیر مراحل مختلف اقامت غم‌انگیز خود بر روی زمین را به تصویر بکشد. از صحنه تولد فوق‌العاده‌اش که در آن چشمانش را مالش می‌دهد و از نور دوری می‌کند، تا فینال پرشور در کولوسئوم که در آن خشم و عصبانیت بر او غلبه می‌کند و برای زندگی‌اش می‌جنگد؛ در سیاره‌ای که نه آن را می‌شناسد و نه خواسته است در آنجا باشد. این «چیز» ممکن است گوگرد بخورد، اما شخصیت فوق‌العاده‌ای دارد که به لطف ری، که روزها بر روی این صحنه‌های شگفت‌انگیز کار کرد، به وجود آمده است. این موجود نفس می‌کشد، دمش را تکان می‌دهد و با سایر حیوانات می‌جنگد. واقعاً شخصیتی جالب است. اما شخصیت‌های انسانی اینجا هیچ جذابیتی ندارند. هاپر (پسر بازیگر و ستون‌نویس، هدا) برای نقش خود به‌حد کافی قابل قبول است و تیلور زیباست اما شخصیتی کاملاً بی‌فایده را بازی می‌کند. در حالی که شخصیت‌های ایتالیایی به‌طور کلی کلیشه‌ای هستند. اما درست مانند کینگ کنگ، «۲۰ میلیون مایل به زمین» طرفداران بسیاری دارد که واقعاً آن را دوست دارند. حالا بیشتر از قبل، با پیشرفت‌های تکنولوژی دی‌وی‌دی، نسخه‌های بازسازی شده (حتی با انتخاب رنگی که اصلاً بد نیست) به یک مخاطب جدید و علاقه‌مند رسیده است. فیلمی بسیار خوب که بالاتر از نواقص خود به لطف جادوگری در کارگاهش و برخی از شیطنت‌های هوشمندانه نویسندگان، به اوج می‌رسد. ۷.۵ از ۱۰