فیلم The Spectacular Now 2013

سهل‌انگاری خیره‌کننده *** این نقد ممکن است شامل افشاگری‌هایی باشد *** کارگردان‌ها در اشکال و اندازه‌های مختلفی وجود دارند. از دیکتاتورهای خودشیفته تا افراد بی‌تفاوت. بهترین آن‌ها تقریباً نامرئی هستند، پیشنهادی و تلپاتیک، به طوری که اجازه می‌دهند استعداد و تکنسین‌هایشان بدرخشند و در عین حال، به‌طور ماهرانه‌ای، چشم‌انداز بزرگشان را به هم ببافند. جیمز پونسولد یا در نیمه راه است یا در مسیر ناامیدی. واضح است...

سهل‌انگاری خیره‌کننده *** این نقد ممکن است شامل افشاگری‌هایی باشد *** کارگردان‌ها در اشکال و اندازه‌های مختلفی وجود دارند. از دیکتاتورهای خودشیفته تا افراد بی‌تفاوت. بهترین آن‌ها تقریباً نامرئی هستند، پیشنهادی و تلپاتیک، به طوری که اجازه می‌دهند استعداد و تکنسین‌هایشان بدرخشند و در عین حال، به‌طور ماهرانه‌ای، چشم‌انداز بزرگشان را به هم ببافند. جیمز پونسولد یا در نیمه راه است یا در مسیر ناامیدی. واضح است که او فضای زیادی را برای بازیگرانش فراهم می‌کند تا آزادانه عمل کنند، اما آن‌ها همیشه نمی‌دانند به کدام سمت می‌روند و به نظر می‌رسد بدون فیلمنامه در حال بداهه‌پردازی هستند، که به نوعی جالب است، برای مدتی، چون به فیلم حالتی نیمه‌خودجوش و طبیعی می‌بخشد. برنامه این است که هیچ برنامه‌ای وجود ندارد. و اگر ستاره‌ها به طرز جادویی به نفع او هم‌راستا شوند، همه برنده خواهند بود. مشکل این است که برخی از بازیگران واقعاً به هدایت نیاز دارند. مایلز تلر، دلقک حال حاضر و پسری بدون آینده، در بسیاری از مواقع احساس awkward و گم‌شده‌ای دارد، که ممکن است با شخصیتش هم‌خوانی داشته باشد. بدون راهنمایی مناسب، گاهی اوقات درست عمل می‌کند، گاهی هم تلاش می‌کند بیش از حد بی‌خیال باشد و در غیر این صورت نمی‌داند چگونه در کانون توجه بدرخشد. او احتمالاً فقط سعی دارد که تعاملش با شیلین وودلی را حفظ کند، که این بار نیز به عنوان یک سیندرلای باهوش در مسیر تصادف با قلبی شکسته می‌درخشد. به نظر می‌رسد او هر بار فیلمی درجه دو را نجات می‌دهد. بار دیگر موفق می‌شود فیلمی را که به نظر می‌رسد هدف یا طرح خاصی جز جفت‌کردن بازیگران جوان و جمع‌آوری مجموعه‌ای از اسکیپ‌های عاشقانه ندارد، نجات دهد. بسیاری از صحنه‌ها به طور ناگهانی به پایان می‌رسند، احتمالاً به این دلیل که بازیگران از انرژی افتاده‌اند. به پایان رساندن لحظه حالتی شگفت‌انگیز نیست وقتی که کارگردان غایب است. سپس صحنه‌ای ناگهانی از تصادف وجود دارد. وقتی مایلز فریاد می‌زند و از شیلین می‌خواهد که در وسط بیابان از ماشین بیرون بیاید و وقتی که از اتوبان خارج می‌شود، ناگهان توسط یک اتوبوس در حال حرکت از کادر خارج می‌شود. قلبم به تپش افتاد. خوب، اکنون بیدار شدم. تا آن نقطه آماده بودم که خجالت کارگردان را ببخشم، که امیدوار بودم فقط یک فریب باشد برای ایجاد صحنه‌ای مرگبار یا نزدیک به مرگ، صحنه‌ای که قرار بود روایت را به‌طور کامل تغییر دهد. انتظار داشتم وودلی را در کما، روی صندلی چرخدار یا به شدت دفرمه ببینم. و مایلز مورد آزمون سرنوشت قرار گیرد. او چگونه به این پاسخ خواهد داد؟ اما داستان به‌طور پیش‌پاافتاده ادامه می‌یابد، گویی هیچ اتفاقی نیفتاده است. که مطمئنم هیچ اتفاقی نیفتاده، نه در فیلمنامه و نه در محل فیلم‌برداری. این باید یک ترفند CGI بزرگنمایی‌شده باشد که در اتاق ویرایش طراحی شده تا روایت خسته‌کننده را با یک شلیک آدرنالین بسیار مورد نیاز تزریق کند. ترفند ارزان. این به وضوح نشانه‌ای از روایت ضعیف و کارگردانی است که کنترل موقعیتش را در دست ندارد.