فیلم The Unfamiliar 2020

می‌توانست خوب باشد، اگر به این اندازه متوسط نبود. من همیشه به فیلم‌های ترسناک علاقه‌مند بوده‌ام، اما حقیقت این است که ترس در این فیلم کار نمی‌کند. این فیلم نه تنها ترسناک نیست، بلکه حتی اصالت یا جذابیتی هم ندارد. داستان با شروع خوبی آغاز می‌شود و به‌خوبی پیش می‌رود؛ حس پارانویا وجود دارد که واقعاً شما را به این فکر می‌اندازد که آیا آن زن...

می‌توانست خوب باشد، اگر به این اندازه متوسط نبود. من همیشه به فیلم‌های ترسناک علاقه‌مند بوده‌ام، اما حقیقت این است که ترس در این فیلم کار نمی‌کند. این فیلم نه تنها ترسناک نیست، بلکه حتی اصالت یا جذابیتی هم ندارد. داستان با شروع خوبی آغاز می‌شود و به‌خوبی پیش می‌رود؛ حس پارانویا وجود دارد که واقعاً شما را به این فکر می‌اندازد که آیا آن زن سالم است یا اینکه در جنگ چه بر سر او آمده است. با این حال، در نیمه راه، فیلم به‌طور کامل با یک روایت بی‌معنا درباره تبادل روح‌ها خراب می‌شود، گویی که بدن‌های انسانی لباس‌هایی برای پوشیدن هستند. واقعاً نمی‌خواهم درباره داستان زیاد صحبت کنم. شاید کافی باشد بگویم که همه‌چیز با بازگشت یک پزشک نظامی که در شرق بوده، آغاز می‌شود و او به خانه برمی‌گردد، جایی که شوهرش یک پژوهشگر دانشگاهی است که در زمینه سنت‌ها و فولکلور پولینزی تخصص دارد. اما او شروع به احساس بدی می‌کند، گویی که نیرویی سرکوبگر در آنجا وجود دارد. هیچ‌یک از این موارد جدید نیست، ما فیلم‌های زیادی دیده‌ایم که از این پیش‌فرض‌ها آغاز می‌شوند و به‌طور مؤثرتری توسعه می‌یابند. با در نظر گرفتن ضعف‌های داستان و کارگردانی ضعیف هنک پرتوریوس، فکر می‌کنم درخواست زیادی از بازیگران نادرست است. آنها با آنچه در اختیار داشتند، بهترین تلاش خود را کردند و تلاشی بسیار قابل تحسین از سوی بازیگران برای ارتقاء کیفیت فیلم و ساخت چیزی ارزشمند وجود داشت. متأسفانه، نمی‌توان املت درست کرد بدون تخم‌مرغ، و تمام این تلاش‌ها به دیالوگ‌ها و موقعیت‌های وحشتناک برخورد کرد. جمیما وست و هارلیم مک‌میلان-هانت به خاطر کارشان شایسته ستایش هستند. کریستوفر دین و ربکا هنسن هم عملکرد بدی نداشتند. از نظر فنی، این فیلم نسبتاً متوسط است و دلایل زیادی برای تمایز ندارد. برخی جلوه‌های بصری و خاص خوب وجود دارد و بخش اول فیلم از نظر ساخت و مدیریت جو و تعلیق بسیار خوب عمل می‌کند. اما همین.