فیلم Willow 1988

واریک دیویس در این فیلم فانتزی به عنوان شخصیت اصلی، مأمور حفظ یک نوزاد از چنگال‌های شرور ملکه "باومورد" (با بازی ژان مارش) است. پیش‌گویی شده که این نوزاد باعث سقوط سلطنت ترس و وحشتی خواهد شد که بر سرزمین حاکم شده است و بنابراین این مأموریت به‌هیچ‌وجه آسان نخواهد بود. در میانه راه، دوستان او تصمیم می‌گیرند او را ترک کنند، اما خوشبختانه او...

واریک دیویس در این فیلم فانتزی به عنوان شخصیت اصلی، مأمور حفظ یک نوزاد از چنگال‌های شرور ملکه "باومورد" (با بازی ژان مارش) است. پیش‌گویی شده که این نوزاد باعث سقوط سلطنت ترس و وحشتی خواهد شد که بر سرزمین حاکم شده است و بنابراین این مأموریت به‌هیچ‌وجه آسان نخواهد بود. در میانه راه، دوستان او تصمیم می‌گیرند او را ترک کنند، اما خوشبختانه او به "مدمارتین" (با بازی وال کیلمر) که در قفسی زندانی شده و به مرگ محکوم شده، پناه می‌برد. تحت تعقیب دختر جنگجوی ملکه "سورشا" (با بازی جوآن واللی) و دستیارش "کائل" (با بازی پات روچ)، آنچه در پی می‌آید یک ماجراجویی بزرگ و هیجان‌انگیز با جلوه‌های ویژه الهام‌بخش، داستانی قوی و شخصیت‌پردازی‌های جذاب است که سناریوی سنتی نبرد خیر و شر را به تصویر می‌کشد. من همیشه به شخصیت‌های منفی در فیلم‌ها کمک می‌کنم و در اینجا هم از این قاعده مستثنی نبودم - اما به شجاعت و شرافت "ویلو" وسوسه شدم که طرف او را بگیرم. کیلمر در اینجا درخشان عمل کرده و دیالوگ‌های جالبی دارد و در لحظات کلیدی با شجاعت و شگفتی ظاهر می‌شود. ران هاوارد و جورج لوکاس به خوبی تخیل خود را به کار گرفته‌اند و من احساس می‌کنم این کار به خوبی انجام شده است. عکاسی و صحنه‌های اکشن به خوبی کار شده‌اند و اگرچه داستان ممکن است کمی الهام‌گرفته از دیگران باشد، اما این مسئله مانع از لذت‌بخش بودن نبردی دَیوید و گُلِیَات‌وار نمی‌شود که با عملکردهای پشتیبان قوی و چهره‌های آشنا پر شده است و من فکر می‌کنم با گذشت زمان بهتر می‌شود. **فیلم زندگی‌نامه‌ای واریک دیویس بد نیست، اما واقعاً خوب هم نیست.** سینمای فانتزی لحظات درخشانی را به لطف خلاقیت تعداد زیادی از کارگردان‌ها و نویسندگان و همچنین به واسطه امکاناتی که تکنولوژی فراهم کرده، تجربه کرده است. اما در گذشته، اوضاع ساده‌تر بود: کارگردان‌ها و تیم‌های فنی فیلم‌های فانتزی افرادی بودند که به طور مداوم دست به ابتکار می‌زدند و خارج از چارچوب فکر می‌کردند. این مهارت قطعاً یک استعداد است و گاهی بهتر است کار سنتی انجام شود تا اینکه از منابع CGI به طرز غیرطبیعی و بی‌کیفیت استفاده شود. این فیلم، هرچند که از نظر کیفی دور از کمال و شایسته تحسین است، زمان را هدر نمی‌دهد و چندین جزئیات وجود دارد که می‌توانیم صفات مثبت آن را مشاهده کنیم. ارزش فیلم با حضور مستقیم چند شخصیت برجسته در صنعت فیلم در آن زمان آغاز می‌شود: فیلمی که به قلم جورج لوکاس نوشته و به کارگردانی ران هاوارد ساخته شده، نمی‌تواند به‌عنوان یک فیلم B شناخته شود. هاوارد کارگردانی بی‌نقص دارد، اما حقیقت این است که لوکاس می‌توانست در نوشتن فیلمنامه تلاش بیشتری کند: داستانی که فیلم را هدایت می‌کند، خنده‌دار است و لحظات خوبی دارد، اما همچنین پر از کلیشه‌ها و ویژگی‌های عجیب و غریبی است که هر لحظه ما را دچار شک می‌کند. با وجود پروموشن‌هایی که به وال کیلمر و جوآن واللی داده شده (که این یک مانور قابل درک است زیرا آنها بازیگران معروفی هستند)، شخصیت اصلی واقعی، کوتوله واریک دیویس است. بله، این یک اجرای درخشان و شایسته جایزه نیست، اما او نمی‌توانست خیلی بهتر عمل کند: این بازیگر هنوز جوان و بی‌تجربه بود، اما توانست استعداد و قاطعیت خود را نشان دهد و از این فرصت زیبا که در زندگی‌اش پیش آمد، به خوبی بهره‌برداری کند. وال کیلمر، هرچند مشهورتر است، نیازی به انجام کار زیادی ندارد و چالش‌های واقعی کمی دارد، در حالی که جوآن واللی و ژان مارش به‌عنوان توجه‌برانگیزترین شخصیت‌ها، کار قابل قبولی را انجام می‌دهند. از لحاظ تکنیکی، این فیلم ارزش خود را در طراحی خوب صحنه‌ها و لباس‌ها و همچنین در موسیقی متن، که به طرز ماهرانه‌ای ساخته شده اما کمی فراموش‌شدنی است، نشان می‌دهد. این فیلم دارای چندین جلوه ویژه است که بیشتر آنها قدیمی هستند، اما کارایی دارند. مشکل این است که برای یک فیلم فانتزی، کمی کمتر از آنچه که مطلوب است "جادو" دارد. و با وجود اینکه داستان کمی پیچیده است، فیلم آنقدر ریتم خوبی دارد که این مسئله به یک مشکل تبدیل نمی‌شود. پس از تماشای فیلم "ویلو" برای اولین بار، به عنوان یک فیلم احمقانه اما دوست‌داشتنی با لحظات سرگرم‌کننده دیده شد، هرچند که کمی کلکسیونی و فاقد عمق است. هرچند فیلم جذابیت خاص خود را دارد، اما ممکن است برای تماشای مکرر مناسب نباشد، زیرا در زمینه لذت کلی کم می‌آورد. روایت داستان و توسعه شخصیت‌ها به نظر زیرسطحی می‌رسید و نتوانست تجربه‌ای جادویی یا جذاب ایجاد کند که به‌عنوان پیش‌بینی اولیه انتظار می‌رفت. با اینکه "ویلو" به یک کلاسیک کالت تبدیل شد، در نهایت در دسته فیلم‌هایی قرار گرفت که عمدتاً احمقانه و بی‌معنی هستند. سریال تلویزیونی که سعی کرد از وضعیت کالت فیلم بهره‌برداری کند، نتوانست انتظارات را برآورده کند و پس از یک فصل لغو شد. این سریال نتوانست جوهره فیلم اصلی را به خوبی به تصویر بکشد و به همین دلیل تجربه تماشای خسته‌کننده و نامشخصی ایجاد کرد. در نهایت، هم فیلم و هم سریال تلویزیونی مبتنی بر "ویلو" نتوانستند تأثیر ماندگاری بگذارند و در نهایت بی‌انگیزه و دشوار برای پیگیری تلقی شدند. هرچند که فیلم لحظاتی دارد، اما ممکن است برای توصیه به بینندگانی که به دنبال یک تجربه سینمایی یا تلویزیونی جذاب و لذت‌بخش هستند، کافی نباشد.