فیلم Persona 1966

این فیلم یکی از آثار محبوب من از برگمن است که به طرز تاریک و قدرتمندی مهارت‌های دو زن در اوج توانایی‌هایشان را به نمایش می‌گذارد. "الیزابت" (با بازی لیو اولمن) یک بازیگر مشهور تئاتر است که در میانه اجرا ناگهان زبانش بند می‌آید. هیچ‌کس به‌طور یقین نمی‌داند چه چیزی باعث این وضعیت شده، اما پرستاری به نام "آلما" (با بازی بی‌بی آندرسون) برای مراقبت...

این فیلم یکی از آثار محبوب من از برگمن است که به طرز تاریک و قدرتمندی مهارت‌های دو زن در اوج توانایی‌هایشان را به نمایش می‌گذارد. "الیزابت" (با بازی لیو اولمن) یک بازیگر مشهور تئاتر است که در میانه اجرا ناگهان زبانش بند می‌آید. هیچ‌کس به‌طور یقین نمی‌داند چه چیزی باعث این وضعیت شده، اما پرستاری به نام "آلما" (با بازی بی‌بی آندرسون) برای مراقبت از او استخدام می‌شود. "آلما" به زودی به این باور می‌رسد که سکوت "الیزابت" انتخاب اوست و او فقط نمی‌خواهد صحبت کند! در غیاب بازدیدکنندگان، "آلما" مدام با "الیزابت" صحبت می‌کند و رابطه‌ای بین این دو زن که از نظر ظاهری بسیار متفاوت هستند، شکل می‌گیرد که تصورات قبلی هر یک از آن‌ها درباره دیگری را به چالش می‌کشد. "آلما" مشتاق است که از "الیزابت" تقلید کند، در حالی که "الیزابت" در نهایت سعی دارد از انجام این کار توسط دوست جدیدش جلوگیری کند. چرا؟ چه چیزی ممکن است "الیزابت" را به چنین پناهگاهی غیرقابل نفوذ سوق داده باشد؟ در واقع، این فیلم بیشتر شبیه یک مونولوگ است؛ مشارکت دیگر شخصیت‌ها به حداقل رسیده و شخصیت‌ها به تدریج عمیق‌تر می‌شوند و داستان به نوعی تبدیل به یک نبرد می‌شود، اما نه فقط از نوع فرسایشی، بلکه از نوع بی‌رحمی. این فیلم همچنین به ما نگاهی حساس به صمیمیت و شاید حتی خوش‌بینی می‌دهد. مطمئنم که عمق‌ها و جنبه‌های تمثیلی دیگری نیز در این اثر وجود دارد که به‌طور کامل درک نکرده‌ام، اما بر خلاف بسیاری از آثار دیگر این کارگردان، من شخصیت‌های اینجا را دارای ارتباط و انسانیت بیشتری نسبت به آثار قبلی‌اش یافتم. به همراه داستان‌گویی فشرده، موسیقی متن بسیار مناسب و تصویربرداری موثر در فضای باز، این فیلم تجربه‌ای جذاب برای تماشا است.