فیلم Detroit 2017

این یک داستان مهم است که باید روایت شود، اما به عنوان یک فیلم، به نظر من ناامیدکننده است. البته از همان ابتدا به شخصیت‌ها علاقه‌مند شدم به دلیل موضوع واضح، اما تنها همین. این فیلم ۱۴۳ دقیقه‌ای بسیار طولانی است، با یک صحنه خاص که به طرز خسته‌کننده‌ای طول می‌کشد بدون اینکه واقعاً کار زیادی انجام دهد؛ به جز در عمل نهایی آن. یک فیلم...

این یک داستان مهم است که باید روایت شود، اما به عنوان یک فیلم، به نظر من ناامیدکننده است. البته از همان ابتدا به شخصیت‌ها علاقه‌مند شدم به دلیل موضوع واضح، اما تنها همین. این فیلم ۱۴۳ دقیقه‌ای بسیار طولانی است، با یک صحنه خاص که به طرز خسته‌کننده‌ای طول می‌کشد بدون اینکه واقعاً کار زیادی انجام دهد؛ به جز در عمل نهایی آن. یک فیلم باید بیشتر از اینها باشد، اگر این یک مستند بود - حتی یک مستند درام - قابل قبول بود اما اینگونه نیست. این فیلم همچنین از یک بازیگر برجسته به خوبی استفاده نمی‌کند. جان بویگا در این فیلم نقش ملون دیسموکس را بازی می‌کند. تعداد دفعاتی که او فقط ایستاده و هیچ کاری نمی‌کند، ناامیدکننده است. او چند لحظه‌ای دارد که می‌تواند بازی کند و می‌توان استعداد فوق‌العاده‌اش را دید - به‌ویژه زمانی که اثرات حوادث را بر ملون مشاهده می‌کنیم - اما همین. واقعا هدر رفته است. همچنین می‌توان گفت آنتونی مکی، ستاره یکی از فیلم‌های مورد علاقه‌ام در «دولت تعدیل»، نقش بسیار جزئی دارد. اگر کسی مثل مکی را انتخاب می‌کنید، باید بیشتر از او استفاده کنید، درست است؟ ویل پالتیر بیشتر زمان صفحه را به خود اختصاص می‌دهد. فکر می‌کنم خوب است، اما مطمئن نیستم که به اندازه‌ای که از او می‌بینیم، نیاز به دیدن او داریم - با توجه به اینکه شخصیتش یک مورد باز و بسته است. همچنین چهره‌های آشنای دیگری مانند تایلور جیمز ویلیامز و جان کرازینسکی نیز حضور دارند. من قصد ندارم این فیلم را زیر سوال ببرم. به وضوح به خوبی ساخته شده، نیت‌های خوبی دارد و داستان قابل توجهی را روایت می‌کند. من فقط از نتیجه نهایی ناامید شدم، من فیلم‌ها را به عنوان فیلم‌های مستقل قضاوت می‌کنم و «دیترویت» نسبتاً ناامیدکننده است. بر اساس یک داستان واقعی و بر اساس حقایق - تا آنجا که واقعاً قابل دانستن هستند - این یک تصویر تلخ و نسبتاً ناامیدکننده از کاترین بیگلو از یک شب تراژیک در شهر دیترویت است. در طول یک شب شورش، یک گروه از افسران پلیس به گزارش‌های شلیک گلوله در یک هتل شهری پاسخ می‌دهند. هنگام ورود، آن‌ها گروهی از جوانان سیاه‌پوست و چند دختر سفیدپوست را کشف می‌کنند و آنچه در پی می‌آید، ترکیبی قوی از نفرت نژادی، تعصب و خشونت است در حالی که افسران پلیس با سه جسد و نه نفر دیگر که به شدت کتک خورده‌اند، از در خارج می‌شوند. ویل پالتیر تصویر خوب اما ساده «هری پاتر» خود را کنار گذاشته و به‌خوبی در نقش افسر اصلی که به دنبال اجرای نوع خاصی از عدالت خود است، عمل می‌کند. بن اوفلین نیز به عنوان همدست همکارش خوب عمل می‌کند و بازی‌های قوی از آنتونی مکی، الگی اسمیت و جان بویگا به عنوان پلیس ایالتی که سعی دارد به بهترین شکل خط بسیار خطرناک بین مجری قانون و آفریقایی-آمریکایی را طی کند، ارائه می‌شود. فیلم بدون تردید چهره وحشتناکی از نگرش‌های برتری‌طلبی و تحقیر را که پلیس‌ها دارند، به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد که چگونه قربانیانشان از سوی افرادی که باید به آن‌ها اعتماد می‌کردند، ترسانده و تحقیر می‌شوند - و این شامل دو دختر سفیدپوست "خلافکار" هم می‌شود. این واقعاً یک تلاش جمعی است، کارگردانی محکم است و در برخی مواقع، کل آن به قدری بی‌رحم است که شما را وادار به فکر می‌کند (من آمریکایی نیستم) که چگونه ممکن است چنین چیزی در کشوری که به ظاهر متمدن و آزاد بود (در سال ۱۹۶۷) اتفاق بیفتد. تماشای آسانی نیست، اما حوادث دیترویت حدود ۵۰ سال پیش هنوز هم با مسائل پلیس و نژادپرستی به شدت امروز، همخوانی دارد، همانطور که این داستان در آن زمان روایت می‌شود.