فیلم West Side Story 1961

چرا بچه‌هایتان طوری زندگی می‌کنند که انگار جنگی در حال وقوع است؟ فیلم «داستان وست ساید» به کارگردانی جروم رابینز و رابرت وایز ساخته شده و بازیگرانی چون ناتالی وود، ریچارد بایمر، راس تامبلین، ریتا مورن و جورج چاکیریس در آن به ایفای نقش پرداخته‌اند. موسیقی این فیلم اثر لئونارد برنستاین است و فیلم‌برداری آن توسط دانیل ال. فاپ انجام شده است. در مناطق کم‌درآمد بخش غربی...

چرا بچه‌هایتان طوری زندگی می‌کنند که انگار جنگی در حال وقوع است؟ فیلم «داستان وست ساید» به کارگردانی جروم رابینز و رابرت وایز ساخته شده و بازیگرانی چون ناتالی وود، ریچارد بایمر، راس تامبلین، ریتا مورن و جورج چاکیریس در آن به ایفای نقش پرداخته‌اند. موسیقی این فیلم اثر لئونارد برنستاین است و فیلم‌برداری آن توسط دانیل ال. فاپ انجام شده است. در مناطق کم‌درآمد بخش غربی بالای منهتن در نیویورک، گروهی از نوجوانان لهستانی-آمریکایی به نام «جت‌ها» در حال درگیری با گروه رقیب خود که مهاجران پورتوریکویی به نام «شارک‌ها» هستند، هستند. هر کدام آرزو دارند که خیابان‌های محله را تصاحب کنند، اما با رسیدن تنش‌ها به اوج، دو نوجوان از هر گروه عاشق یکدیگر می‌شوند... این فیلم برنده چندین جایزه اسکار، نسخه‌ای موزیکال از «رومئو و ژولیت» است. داستان در دهه ۵۰ در نیویورک و در فضایی پرهیجان روایت می‌شود و با رنگ‌های زنده و رقص‌های خیره‌کننده‌ای به کارگردانی رابینز، به تصویر کشیده شده است. این فیلم به یکی از آثار محبوب دوستداران موزیکال تبدیل شده است. با اینکه مشکلاتی دارد، اما در لحظات اوج خود، بسیار تاثیرگذار است. مشکلاتی که با عاشقانه‌های متقابل بین شخصیت‌های وود و بایمر پیش می‌آید، به وضوح در کیفیت فیلم تأثیر می‌گذارد. دوبله ضعیف بازیگران و نحوه بیان دیالوگ‌ها نیز از نقاط ضعف فیلم است. این مشکل زمانی شدیدتر می‌شود که محور داستان یعنی عشق این دو شخصیت به نمایش گذاشته می‌شود و زمان فیلم به طور غیرضروری و غیرقابل توجیهی طولانی می‌شود. با این حال، هنوز هم تجربه‌ای شاداب است و می‌توان از آن گذشت، به خصوص وقتی آهنگ‌هایی مانند «آمریکا» (با اجرای بی‌نظیر ریتا مورن) شما را به وجد می‌آورند. یا رقص‌هایی که مانند باله‌ای از حرکات آکروباتیک در حال اجرا هستند. به طور خلاصه، اگر به موزیکال‌ها علاقه دارید، این فیلم حتماً باید دیده شود. ۸ از ۱۰ متأسفانه من از «داستان وست ساید» ۱۹۶۱ لذت نبردم. به‌راستی، تقریباً همه چیز آن برایم ناامیدکننده بود. من هیچ شیمی خاصی با بازیگران حس نکردم و هیچ بازیگر برجسته‌ای در آن دیده نمی‌شود؛ و این در حالی است که خود انتخاب بازیگران نیز مشکل دارد. هیچ‌یک از آهنگ‌ها - به جز یک بخش کوچک از «امشب» - به دل نمی‌نشیند و داستان به نظر تحمیلی می‌رسد. عناصر موزیکال نیز به شدت صحنه‌ای به نظر می‌رسند و کل فیلم بیشتر شبیه یک نمایش صحنه‌ای است تا یک فیلم؛ به واقع، من واقعاً فکر می‌کردم که بازیگران فقط هنرمندان برادوی هستند. نیویورک نیز واقعی به نظر نمی‌رسد و به دور از شخصیت‌های اصلی، زندگی در آن حس نمی‌شود. به‌راستی موزیکال‌ها گزینه اصلی من نیستند، اما می‌توانم از آن‌ها لذت ببرم. اما این فیلم به هیچ وجه برای من کارساز نبود. نمی‌توان آن را فیلمی وحشتناک دانست، اما به سادگی برای من ضعیف است - البته این نظر من است. بسیاری، از جمله جوایز اسکار، به وضوح با این نظر مخالفند! با این حال، با تمام این تفاسیر، هنوز هم به دیدن بازسازی ۲۰۲۱ آن علاقه‌مندم تا ببینم استیون اسپیلبرگ چه کرده است. این یکی از آن فیلم‌هاست که واقعاً برای من دشوار است که درک کنم. این تولید، موزیکالی جذاب از برادوی را به سینما آورد که هنوز هم در چندین مکان نمایش داده می‌شود و داستانی مشابه «رومئو و ژولیت» را در زمینه جنگ‌های گانگستری جوانان در نیویورک در نیمه قرن بیستم روایت می‌کند. ایده این داستان وسوسه‌انگیز است و توسعه آن با استفاده از منابع شکسپیر به عنوان یک نقطه قوت محسوب می‌شود. اما شصت سال گذشته و برخی از چیزها نیاز به بازنگری دارد. این فیلم به کارگردانی جروم رابینز و رابرت وایز با بهره‌گیری از اکشن و موسیقی نسخه تئاتری، موفق به کسب موفقیت چشمگیر هم از نظر فروش و هم از نظر نقدها شده است و جوایز متعددی از جمله ده جایزه اسکار را به خود اختصاص داده است. از آن زمان، این فیلم در فهرست بزرگ‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین موزیکال‌ها قرار گرفته است. بنابراین تأثیر فیلم در زمان خود و وضعیت کلاسیک آن قابل درک است. استودیوها در ساخت این فیلم هیچ هزینه‌ای را دریغ نکرده و از بودجه خود برای ایجاد یک نمایش بصری و صوتی بزرگ استفاده کرده‌اند. این تولید لوکس با فیلم‌برداری بی‌نقص و کارهای فوق‌العاده نور، رنگ و فیلم‌برداری همراه است. با بهره‌گیری از تمام منابع برادوی، فیلم آهنگ‌های لئونارد برنستاین را با رقص‌های پرشور و گروه‌های فوق‌العاده طراحی شده به تصویر می‌کشد، که در آن زمان چالشی نوآورانه بود. به‌راستی ملودی‌ها و آهنگ‌ها خودشان ارزش بالایی دارند. علاوه بر این همه کار، فیلم دارای دکورها و لباس‌های خوبی است. با اینکه اینها همه ویژگی‌های بزرگی هستند، اما باید صادق باشم، هرچند ممکن است برخی را ناراحت کند: در حین تماشای فیلم، هیچ احساسی نسبت به شخصیت‌ها نداشتم و از داستان لذت نبردم. کارگردانی فیلم مناسب است، اما فراتر از این نمی‌رود. فیلمنامه همانند نمایش موزیکال اصلی است، اما جذاب و قانع‌کننده نیست و این عاشقانه به نظر تحمیلی و غیراصیل می‌رسد. اگر دو گروه رقص، باندهای خطرناک باشند، قطعاً بی‌خطر هستند و تنها از چاقوهایشان برای پوست کندن میوه استفاده می‌کنند. اما بدتر از همه اینها، پورتوریکویی‌ها هستند: گروه به گونه‌ای غیرقابل قبول و با پیشداوری‌های قومی و فرهنگی به تصویر کشیده شده‌اند. این موضوع به‌ویژه توهین‌آمیز است که آنها از بازیگران آنگلو-ساکسون با چهره‌های رنگ‌شده برای تعدادی از نقش‌های لاتین استفاده کرده‌اند که ناتالی وود نمایان‌ترین نمونه آن است. حال به بحث درباره بازیگران می‌پردازیم. به‌نظر من، انتخاب ناتالی وود یک اشتباه بزرگ بود. شاید او از نظر سنی مناسب باشد، اما نه لاتین است، نه حتی یک نت می‌خواند و نه می‌تواند رقص کند. او تنها فرصت را برای حضور در یک فیلم بزرگ غنیمت شمرده است. ریچارد بایمر، علاقه‌مند وی، عملکرد بهتری دارد، اما هنوز هم بسیار بی‌روح و کسل‌کننده است. راس تامبلین و ریتا مورن کار مثبت‌تری انجام می‌دهند، اما به‌طور کلی تأثیر زیادی ندارند.