فیلم The Meaning of Life 1983

این فیلم به اندازه برخی دیگر از آثار مانتی پایتون جذاب نیست، اما لحظات کلاسیک کافی در آن وجود دارد که تماشای آن را ارزشمند کند. **رتبه نهایی: ★★★ - من از آن خوشم آمد. شخصاً توصیه می‌کنم که یک بار آن را ببینید.** **انتظار بیشتری داشتم: این فیلم سایه‌ای از آن چیزی است که باید می‌بود.** به نظر می‌رسد گفتن این جمله که مانتی پایتون اوج کمدی...

این فیلم به اندازه برخی دیگر از آثار مانتی پایتون جذاب نیست، اما لحظات کلاسیک کافی در آن وجود دارد که تماشای آن را ارزشمند کند. **رتبه نهایی: ★★★ - من از آن خوشم آمد. شخصاً توصیه می‌کنم که یک بار آن را ببینید.** **انتظار بیشتری داشتم: این فیلم سایه‌ای از آن چیزی است که باید می‌بود.** به نظر می‌رسد گفتن این جمله که مانتی پایتون اوج کمدی بریتانیایی را نمایندگی می‌کند، بی‌فایده باشد. هر یک از این کمدین‌ها به تنهایی فوق‌العاده هستند و دیدن آن‌ها در کنار هم همیشه یک امتیاز اضافی است. اما این فیلم، اثر پایانی گروه است، زمانی که هر یک از آن‌ها شروع به دنبال کردن حرفه‌های انفرادی خود کردند و شهرت گروه تثبیت شده بود. در دنیای هنری، همکاری‌های شگفت‌انگیزی وجود دارد و اگر به آن فکر کنیم، به گروه‌های موسیقی بزرگ، سریال‌های تلویزیونی یا گروه‌های بازیگری که به خوبی کار کرده و در یک زمان موفق بوده‌اند، خواهیم رسید. مشکل این است که بسیاری از آن‌ها نتوانستند وجود مشترک خود را با تعهدات فردی خود هم‌راستا کنند. و فکر می‌کنم این همان چیزی است که برای پایتون اتفاق افتاد و به پیچیدگی این پروژه کمک کرد. این فیلم ما را می‌خنداند و لحظات خوبی دارد، اما اگر بخواهیم آن را با "جرم مقدس" مقایسه کنیم، سایه‌ای بیش نیست. این اصل ماجراست: بد نیست، اما باید بسیار بهتر می‌بود، با توجه به استعدادهای افراد involved! برای من، بخش عمده‌ای از مشکل به این برمی‌گردد که این فیلم مجموعه‌ای از اسکیس‌های کمدی است که تقریباً هیچ ارتباط واضحی بین آن‌ها وجود ندارد. می‌توانیم بپذیریم که در یک برنامه کمدی تلویزیونی این کار معمول است و به خوبی عمل می‌کند، اما در یک فیلم انتظار می‌رود که انسجام و یکپارچگی بیشتری وجود داشته باشد. این یک قاعده غیر قابل شکستن نیست، اما انتظاری بود که من داشتم. مشکل دیگر این فیلم کیفیت کمدی آن است. ما می‌دانیم که کمدی آن لحظات کودکانه و همچنین لحظاتی به شدت گزنده دارد، اما فیلم به شدت به خنده‌های آسان و کمدی‌های ساده و ناپخته متکی است: مردی که به اعدام محکوم شده و تصمیم می‌گیرد از صخره‌ای سقوط کند بعد از اینکه توسط زنان برهنه تحت تعقیب قرار می‌گیرد؛ مردی بسیار چاق که در یک رستوران مجلل همه چیز را بالا می‌آورد و مقدار زیادی غذا می‌خورد؛ کلاس آموزش جنسی برای پسران کاملاً naïve (چیزی که حتی با در نظر گرفتن زمان ساخت فیلم غیرقابل باور است) و با حقایق عملی و بسیار بصری از عمل در کلاس... چه چیزی در این همه خنده‌دار است؟ همانطور که گفتم، فیلم لحظات خوبی دارد. من از اسکیس اتاق زایمان بسیار لذت بردم، فکر می‌کنم این یک کنایه فوق‌العاده است و هنوز هم به عنوان انتقادی به وضعیت عمومی خدمات بهداشت و درمان عمل می‌کند. همچنین از بیمه قرمزرنگ خوشم آمد، که چیزی جز یک پارودی بزرگ از فیلم‌های دزدی ارول فلین، به ویژه "دریای شاه" نیست، اما با یک لمس دوستانه و انتقادی به جهانی‌سازی و سرمایه‌داری بی‌رویه همراه است. بسیار کمتر دلپذیر، اما به همان اندازه خنده‌دار، اسکیس بزرگ موسیقی کاتولیک‌های ایرلندی بود که پر از نادرستی سیاسی و با نیش‌های بسیار دقیقی به سخنرانی‌های رد کردن که کلیسای کاتولیک درباره روش‌های پیشگیری از بارداری حفظ کرده بود. خوب، من فکر می‌کنم اگر کسی قرار بود به معنای زندگی برسد، آن مردان "مانتی پایتون" بودند، اما برای من نوع کمدی آن‌ها هرگز به خوبی کار نکرد. این با معادل آن در یک فیلم بی‌کیفیت شروع می‌شود: گروهی از پردازش‌کنندگان بیمه که وقتی یکی از آن‌ها اخراج می‌شود، با خشونت غیرمنتظره‌ای واکنش نشان می‌دهند. بعد از آن، ساختمان آن‌ها به یک سلاح جنگی تبدیل می‌شود که در دنیای تجاری‌گری در حال ویرانی است! جالب است که چگونه این افراد "اسپارتاکوس" را به داستان اضافه می‌کنند و از هر چیزی، از پنکه سقفی تا کمد بایگانی، برای مسلح شدن استفاده می‌کنند. سپس به بخش اصلی می‌رسیم - و این با انتقادی تند به تجاری‌سازی زندگی شروع می‌شود، درست از فرآیند تولد شروع و به نقد کنایه‌آمیز نگرش‌های برنامه‌ریزی خانواده کاتولیک‌های رومی با اسپرم مقدس آن‌ها می‌رسد! این مقدمه ما را به دورانی از آموزش می‌برد و به چیزی که انسان بهترین کار را انجام می‌دهد: جنگ. این شاید خنده‌دارترین بخش باشد زیرا آن‌ها مجبورند یک افسر را که پایش کمی درد می‌کند حمل کنند! بعد از آن، فیلم کمی فشار می‌آورد و خیلی به سمت vulgarity می‌رود. شاید آهنگ‌های مربوط به آلت تناسلی در دهه 1960 خنده‌دار بودند، اما در سال 1983 دیگر تأثیر کمتری دارند، همانند صحنه‌ای از یک مرد بزرگ که بیش از حد indulges می‌کند و سپس همه جا را بالا می‌آورد. در نهایت، مردی با داس می‌آید تا فصل نهایی را اعلام کند و همه را به وجودی دائمی از تزیینات و پای مینس هدایت کند. این فیلم لحظاتی دارد و گاهی اوقات با استفاده از سناریوهای اغراق‌آمیز به مشاهدات بسیار تند و تیز درباره چگونگی حاکمیت روزمرگی بر تمام کارهایی که از گهواره تا گور انجام می‌دهیم، دست پیدا می‌کند، اما برای من بیشتر از آنچه که به هدف بزند، از دست می‌دهد. بدون شک این فیلم نوآورانه است و ارزیابی وضعیت انسانی به‌خوبی انجام می‌شود، اما آهنگ‌ها واقعاً به حماقت نزدیک می‌شوند و برای من همه چیز به نوعی خسته‌کننده می‌شود.