فیلم Manon of the Spring 1986

نیمه دیگر «ژان د فلوره» کلید طلایی است که به زیبایی یک اثر بزرگ سینمای فرانسه را به پایان می‌رساند. این فیلم دنباله‌ای بر «ژان د فلوره» است که بلافاصله پس از آن ساخته شده و با همان بازیگران، کارگردان، تیم فنی و لوکیشن‌ها تهیه شده است. در واقع، این دو فیلم مانند دو روی یک سکه به هم مرتبط هستند و برای درک درست آن،...

نیمه دیگر «ژان د فلوره» کلید طلایی است که به زیبایی یک اثر بزرگ سینمای فرانسه را به پایان می‌رساند. این فیلم دنباله‌ای بر «ژان د فلوره» است که بلافاصله پس از آن ساخته شده و با همان بازیگران، کارگردان، تیم فنی و لوکیشن‌ها تهیه شده است. در واقع، این دو فیلم مانند دو روی یک سکه به هم مرتبط هستند و برای درک درست آن، مشاهده فیلم اول ضروری است. فیلمنامه داستان را از جایی که فیلم اول متوقف می‌شود، ادامه می‌دهد: مرگ ژان و فروش زمین به خانواده سوبیران. در حالی که بیوه به حرفه خود به عنوان یک خواننده لیرک بازمی‌گردد، دختر جوانش در روستا می‌ماند، به چوپانی بزها می‌پردازد و به زنی زیبا تبدیل می‌شود که سال‌ها بعد، اوگولین سوبیران را دیوانه می‌کند. او به طور تصادفی راهی برای انتقام از او، عموی فریبکارش سزار و تمام روستاییان که به پدرش بی‌اعتنایی کردند و در مرگ او نقش داشتند، پیدا می‌کند. افراد زیادی معتقدند که این فیلم یکی از آن نمونه‌های نادر است که دنباله‌اش حتی بهتر از فیلم اصلی است. من به نظرات این افراد احترام می‌گذارم، اما راستش را بخواهید، با آن‌ها کاملاً موافق نیستم. برای من، این فیلم به قدری با فیلم اول درهم تنیده است که حتی نمی‌توان آن را دنباله‌ای برای فیلم اول دانست: این دو فیلم در واقع یک فیلم بلند واحد هستند که به دو نیمه تقسیم شده‌اند. بنابراین، احساس نمی‌کنم که این فیلم بهتر از فیلم اول باشد: به نظر من، هر دو فیلم کاملاً معادل هستند. درباره فیلمنامه، که عالی است، فقط یک نکته منفی دارم: نمی‌توانم درک کنم چگونه مادر مانن دخترش را در سنین نوجوانی تنها گذاشته است. این نکته به خوبی توضیح داده نشده است. این فیلم همان بازیگران اصلی «ژان د فلوره» را دارد به جز برخی تغییرات کوچک که به دلیل ورود و خروج شخصیت‌ها لازم بود. توجه ما بیشتر به امانوئل بئارت، بازیگر زیبا و بااستعداد، جلب می‌شود که در اوج جوانی خود به سر می‌برد. کار او در این فیلم اهمیت زیادی دارد: او شخصیتش را به یک مبارز و بازمانده تبدیل می‌کند نه یک قربانی. از طرف دیگر، دانیل اوتیل قابل باور و اصیل است و شاید بهترین کار خود را در این فیلم به نمایش گذاشته باشد. ایو مونتان در نقش خود درخشان است و جالب است ببینیم چگونه این بازیگر، در شخصیتش، گذر سال‌ها و دردها را به تصویر می‌کشد و به تدریج ضعیف و ظاهراً بیمار می‌شود. کلود بری همچنان کارگردانی قوی و هوشمندانه را ارائه می‌دهد. فیلم دارای تصویربرداری خوبی است که پروونس را به مکانی ایدئال تبدیل می‌کند، جایی که زیبایی طبیعی تقریباً خود به یک شخصیت تبدیل می‌شود. مناظر خشن با سنگ‌ها و تپه‌های شیب‌دار، سختی زندگی روستایی و چالش‌های کشاورزان برای کسب درآمد از آن زمین را به تصویر می‌کشد. بر خلاف فیلم اول که نوسانات آب و هوا یکی از موضوعات اصلی بود، این فیلم بر عشق و انتقام چوپان جوان تمرکز دارد. در یک صحنه، بئارت در حالت برهنگی صریح نمایش داده می‌شود، که ممکن است والدین بخواهند چشم‌های فرزندانشان را بپوشانند. درباره موسیقی متن، بسیار احساسی و جو‌ساز است. در ادامه داستان «ژان د فلوره»، سال‌ها به جلو رفته‌ایم و «اوگولین» (دانیل اوتیل) و عمویش «پاپت» (ایو مونتان) را می‌بینیم که مشغول اداره یک کسب‌وکار موفق گل میخک هستند که به خوبی از چشمه خود آبیاری می‌شود. واقعاً این یک feat از آبیاری است که به آن‌ها کمک کرده تا ثروت خانوادگی خود را حداقل ۵۰,۰۰۰ فرانک افزایش دهند. با این حال، «پاپت» همچنان به آینده نسل خود فکر می‌کند و فشار به «اوگولین» برای ازدواج را ادامه می‌دهد. او از بازدیدهای گاه‌به‌گاه به خانه‌های فساد محلی راضی است تا اینکه «مانن» را کشف می‌کند. او (امانوئل بئارت) دختر مالکان قبلی ملک است و پس از مرگ ناگهانی پدرش، به چوپانی بزها در تپه‌ها مشغول شده است. یک ملاقات تصادفی با معلم جدید «برنارد» (هیپولیت ژیراردو) به او امیدی برای شادی می‌دهد، اما این موضوع «اوگولین» را که به وضوح به او علاقه‌مند است، آزار می‌دهد. به تدریج، شایعات روستا درباره پدرش و سرنوشت او به گوشش می‌رسد و به لطف یک بز سرکش، او در موقعیتی قرار می‌گیرد تا کمی از خشم خود را بر سر خانواده سوبیران و حامیان همدستشان بریزد. چه چیزی می‌تواند خشم او را تسکین دهد؟ من این قسمت از داستان را به اندازه قسمت اول لذت‌بخش نیافتم. اگرچه به طور مؤثری به انتقام و تا حدی به طبیعت خرافاتی مذهب می‌پردازد، شخصیت «مانن» را به اندازه‌ای که دوست داشتم پرورش نمی‌دهد و به نوعی شبیه به آنچه که معمولاً در بخش دوم یک نمایش گفته می‌شود، کمی شتابزده است. همچنین، به لطف «دلفین» (ایوان گامی)، درجه دیگری از تراژدی به این داستان غم‌انگیز اضافه می‌شود که به نظر عجیب می‌رسد که این راز به مدت طولانی در جایی که همه چیز را درباره یکدیگر می‌دانستند، نگه‌داری شده است. اوتیل دوباره کارآمد است و مونتان نیز به تدریج از اعتماد به نفس خود کم می‌کند، زیرا او با فاجعه‌ای که زندگی‌اش را تحت تأثیر قرار می‌دهد، مواجه می‌شود. بئارت به شخصیتش بی‌گناهی ناامیدکننده‌ای می‌بخشد - اما این به معنای آن نیست که او ضعیف است، بلکه برعکس - و با پایان داستان احساس می‌کنم که شاید همه چیز به درستی به پایان می‌رسد. فیلم زیبا به نظر می‌رسد و موسیقی جان-کلود پتی همه چیز را به خوبی تنظیم می‌کند. هر دو فیلم با هم نگاهی تأثیرگذار به طبیعت انسانی - با تمام نقاط ضعف و قوتش - ارائه می‌دهند و واقعاً ارزش دیدن دارند. آنها با جوجه‌تیغی‌ها چه می‌کنند؟