فیلم Star Trek: The Motion Picture 1979

**تنهایی در دنیای فیلم‌های سینمایی** ابر فضایی عظیم و مرموزی به نام V'ger در کهکشان سفر می‌کند و زمین را تهدید می‌کند و در مسیرش بی‌خودکنندگان را نابود می‌کند؛ در پایان، منشا V'ger افشا می‌شود. "پیشتازان فضا: فیلم سینمایی" (۱۹۷۹) به برخی از عمیق‌ترین سوالات زندگی می‌پردازد: آیا همه‌چیز همین است؟ چرا ما اینجاییم؟ آیا عشق وجود دارد در حالی که نمی‌توان آن را از طریق منطق...

**تنهایی در دنیای فیلم‌های سینمایی** ابر فضایی عظیم و مرموزی به نام V'ger در کهکشان سفر می‌کند و زمین را تهدید می‌کند و در مسیرش بی‌خودکنندگان را نابود می‌کند؛ در پایان، منشا V'ger افشا می‌شود. "پیشتازان فضا: فیلم سینمایی" (۱۹۷۹) به برخی از عمیق‌ترین سوالات زندگی می‌پردازد: آیا همه‌چیز همین است؟ چرا ما اینجاییم؟ آیا عشق وجود دارد در حالی که نمی‌توان آن را از طریق منطق خالص اثبات کرد؟ خالق کیست؟ پیام اصلی، نیاز ذاتی برای جستجوی خالق و آشتی برای دستیابی به سطح بالاتری از آگاهی است. کسانی که فیلم را خسته‌کننده یافتند، صرفاً نتوانستند به عمق آن نفوذ کنند. مانند قسمت‌های "مناور کوربومیت" و "تغییر شکل"، "فیلم سینمایی" (TMP) داستانی بالغ و عمیق در ژانر علمی تخیلی است که دارای عمل چندانی نیست. بیشتر بچه‌ها و جوانان از آن خوششان نخواهد آمد یا آن را درک نخواهند کرد. عمق آن با احساسات عمیقی که در صحنه‌ای که اسپاک دست کرک را در بیمارستان می‌گیرد، تجربه می‌شود، نمایان می‌شود؛ احساسی واقعی که با تمایل متضادی برای دستیابی به آگاهی خالص منطقی همراه است؛ یا در صحنه‌ای دیگر که اسپاک برای V'ger می‌گرید و به معضل شخصی‌اش اشاره می‌کند، که به‌طور کامل با جستجوی خود اسپاک برای تکامل هم‌راستا است: "همان‌طور که من وقتی به کشتی پیوستم، V'ger اکنون است: خالی، ناتمام و در جستجو. منطق و دانش کافی نیست... هرکدام از ما در زمانی از زندگی‌مان به کسی - پدر، برادر، خدا - رو می‌آوریم و می‌پرسیم، 'چرا من اینجا هستم؟' 'من قرار بود چه باشم؟' V'ger امیدوار است تا به خالقش دست یابد تا پاسخ‌هایش را بیابد." یک صحنه قدرتمند دیگر، ادغام فداکارانه یکی از اعضای خدمه با V'ger است تا آن بتواند به سطح بعدی آگاهی دست یابد (به نظر می‌رسد خودفدایانه است). نتیجه‌گیری من در مورد فیلم با نظرات راجر ایبرت هم‌راستا است: "تمایل من، وقتی که در صندلی‌ام فرو می‌رفتم و صدای استریو مرا در بر می‌گرفت، این بود که آرامش بگیرم و بگذارم فیلم من را سرگرم کند. این کار را کردم و فیلم هم این کار را کرد." به عبارت دیگر، فقط فیلم را همان‌طور که هست بپذیرید و از آن لذت خواهید برد؛ یک قهوه دم کنید (به آن نیاز خواهید داشت، خنده‌دار است)، راحت بنشینید و از جادوگری سینما بهره‌مند شوید. بگذارید اضافه کنم که TMP یکی از پرهزینه‌ترین فیلم‌های زمان خود بود، اما در گیشه عملکرد خوبی داشت و به این ترتیب سود قابل توجهی به دست آورد که نشان‌دهنده اشتیاق عمومی به پیشتازان فضا پس از ده سال طولانی (از زمان لغو سریال اصلی تلویزیونی در سال ۶۹) است. در واقع، به جز "پیشتازان فضا IV: سفر به خانه" (۱۹۸۶)، TMP هنوز هم سودآورترین فیلم در میان تمام فیلم‌های پیشتازان فضا با تمام بازیگران اصلی است (چهار برابر هزینه‌اش در سطح جهانی)؛ بنابراین نمی‌تواند به‌راحتی به عنوان فیلمی ضعیف که بسیاری از منتقدان ادعا می‌کنند، تلقی شود. همچنین باید در نظر داشت که TMP در گیشه بیشتر از فیلم‌های تحسین‌شده "بیگانه" و "آخرالزمان اکنون" که هر دو در همان سال اکران شدند، فروش داشته است. باید اضافه کنم که اگرچه این فیلم از نظر هنری و سینمایی در سطح بالایی قرار دارد، می‌فهمم که چرا برخی آن را پایین‌تر ارزیابی می‌کنند. در این موارد، پیشنهاد می‌کنم تنظیمات روان‌شناختی لازم را انجام دهید و دوباره آن را تماشا کنید، زیرا بیشتر شبیه "قفس" است تا "ماشین روز قیامت." TMP تنها فیلم پیشتازان فضایی است که به سطحی از شگفتی سینمایی مانند "۲۰۰۱: یک ادیسه فضایی" می‌رسد. در واقع، به نظر من TMP بهتر است. "۲۰۰۱" شخصیت‌هایی برای ارتباط با آن ندارد؛ همچنین سرد و بیش از حد هنری است و صحنه‌های خسته‌کننده غیرضروری زیادی دارد. برعکس، TMP دارای قلبی است و داستانی جالب که به عمیق‌ترین سوالات جهانی می‌پردازد. هر چه می‌خواهید بگویید، اما "فیلم سینمایی" به تنهایی قرار دارد و در میان سری فیلم‌های سینمایی کاملاً منحصر به فرد است — یک پیروزی عمیق معنوی. مدت زمان فیلم ۲ ساعت و ۱۲ دقیقه است. **نمره: A** **خسته‌کننده.** منظورم این است که فیلم با شروع خوبی آغاز می‌شود. چند دقیقه اول به نوعی به شما این احساس را می‌دهد که این فیلم قرار است حماسی باشد... ... و سپس بقیه‌اش بهترین زمان برای نگاه کردن به گوشی‌تان، تمیز کردن ناخن‌های‌تان، تماشا کردن لایه‌های لمینت که می‌پیچند، یخ‌زدایی از فریزر... ... پیدا کردن هر چیزی که می‌توانید انجام دهید در حالی که فیلم در پس‌زمینه پخش می‌شود تا از خستگی ناشی از کلافگی جلوگیری کنید. و من این را به عنوان یک طرفدار پیشتازان فضا می‌گویم. برای انصاف، این فیلم به طور قابل باوری از سریال تلویزیونی پیروی می‌کند. شخصیت‌ها تقریباً همانطور هستند، هرچند کمی پیرتر - و این به آن کمک می‌کند تا کمی همبستگی داشته باشد؛ اما صحنه آغازین به طرز بی‌پایانی کش می‌آید. پیش‌زمینه به نقطه‌ی شکست کشیده شده و پر از استعاره‌ها و کلیشه‌های شبه فلسفی است؛ و عمل بسیار کمی وجود دارد. پرسیس خمباتا که نقش "ایلیا" - رابط بین قدرت بی‌حد و مرز بیگانه و گروه ماجراجویان را بازی می‌کند - تقریباً رباتیک و بی‌روح است؛ همان‌طور که کلیت داستان فیلم نیز این‌گونه است. به نظر می‌رسد بین یک فیلم ماجراجویی و یکی با پیام عمیق‌تر سردرگم است؛ از این رو در هیچ‌کدام به خوبی عمل نمی‌کند. خوشبختانه، فیلم‌های بهتر و بیشتری بعداً ارائه شدند - اما این یکی بهتر است فراموش شود.