فیلم Men in Black II 2002

این فیلم سال‌ها بعد از اکران اولیه‌اش به مراتب بهتر از آنچه انتظار می‌رفت، دیده می‌شود. دلیلش این است که ۱. فاصله زیادی از فیلم اول "مردان سیاه‌پوش" گذشته و انتظاراتم خیلی بالا نبود و ۲. پس از سال‌ها که ویل اسمیت یا به فیلم اهمیت نمی‌داد یا خیلی تلاش می‌کرد تا اسکار بگیرد، دیدن او که فقط خوشحال است و کارهایی را که بهترینش...

این فیلم سال‌ها بعد از اکران اولیه‌اش به مراتب بهتر از آنچه انتظار می‌رفت، دیده می‌شود. دلیلش این است که ۱. فاصله زیادی از فیلم اول "مردان سیاه‌پوش" گذشته و انتظاراتم خیلی بالا نبود و ۲. پس از سال‌ها که ویل اسمیت یا به فیلم اهمیت نمی‌داد یا خیلی تلاش می‌کرد تا اسکار بگیرد، دیدن او که فقط خوشحال است و کارهایی را که بهترینش است انجام می‌دهد، فوق‌العاده بود. من فکر نمی‌کنم "مردان سیاه‌پوش ۲" واقعاً خیلی بدتر از بقیه سه‌گانه باشد، همان‌طور که بسیاری دیگر تصور می‌کنند. به نظر من، این فیلم حتی از قسمت سوم بهتر است. همه این فیلم‌ها به نوعی شبیه هم هستند و به همین دلیل نمی‌توانند خیلی خوب یا بد باشند. این فیلم وحشتناک نیست (البته، چهره‌های روی پوستر واقعاً بد هستند)، اما خوب هم نیست. **امتیاز نهایی: ★★½ - دارای نکات جذابی بود، اما در کل به خوبی عمل نکرد.** **دنباله‌ای سرگرم‌کننده، اما به خوبی فیلم اول نیست.** تامی لی جونز، ویل اسمیت و ریپ تورن در این دنباله درباره یک آژانس دولتی مخفی در نیویورک که با تعاملات فرازمینی روی زمین سر و کار دارد، بازمی‌گردند. مانند فیلم اصلی در سال ۱۹۹۷، "مردان سیاه‌پوش ۲" (۲۰۰۲) در نیمه اول سرگرم‌کننده و هیجان‌انگیز است، اما در نیمه دوم کمی از جذابیتش کاسته می‌شود و برخی از شوخی‌ها خوب عمل نمی‌کنند. اگر فیلم اول را دیده‌اید، نیازی به دیدن این یکی نیست؛ اما اگر می‌خواهید کمی تغییرات داشته باشید، می‌توانید آن را بررسی کنید. این فیلم ضعیف‌تر است، اما هنوز هم برای زمان‌هایی که به سرگرمی و هیجان نیاز دارید، مناسب است. در زمینه بازیگران زن، لیندا فیورنتینو غایب است و لارا فلین بویل به عنوان ضدقهرمان و روزاریو داوسن به عنوان کارمند پیتزافروشی که نظر "جی" را جلب می‌کند، جایگزین او شده‌اند. در عین حال، پیج بروکس در چند صحنه کوتاه حضور دارد. دو دنباله بعدی این فیلم‌ها "مردان سیاه‌پوش ۳" (۲۰۱۲) و "مردان سیاه‌پوش: بین‌المللی" (۲۰۱۹) هستند که دومی تنها ورودی این سری (تا به حال) است که تامی لی جونز و ویل اسمیت در آن حضور ندارند. مدت زمان فیلم ۱ ساعت و ۲۸ دقیقه است و در نیویورک و مناطق اطراف آن (مانند جزیره آتش برای صحنه پست) و همچنین لس‌آنجلس/کلاور سیتی/پاسادنا فیلم‌برداری شده است. **نمره: B-/C+** نگاهی معقول، احتمالاً دوباره تماشا نخواهم کرد و فقط اگر واقعاً از فیلم اول خوشتان آمده باشد و "مردان سیاه‌پوش بین‌المللی" در دسترس نباشد، می‌توانم پیشنهاد کنم. آنها واقعاً فیلم را با توضیحی ظریف درباره اینکه چرا فرمول بدون تامی لی جونز و ویل اسمیت کار نمی‌کند، آغاز می‌کنند. واقعاً پتریک واربرتون می‌توانست گزینه فوق‌العاده‌ای برای بازی در این فیلم باشد. این فیلم از نظر انتخاب بازیگران، موضوع جالب و ضدقهرمان قابل توجهی دارد و داستان تا حدی خوب نوشته شده است. و واقعاً افزودن روزاریو داوسن به هر چیزی کمک می‌کند، اما این یکی به طور ضعیف عمل می‌کند. به نظر می‌رسد آنها بدتر از فیلم اول همان ترفندها را نشان می‌دهند، اما ایجنت "کی" به زور در داستان گنجانده شده و نتیجه‌گیری اصلاً رضایت‌بخش نیست. شاید اگر یک اپیلوگ وجود داشت، اما این فیلم از دید "مردان سیاه‌پوش" روایت می‌شود و آنها تنها در سیاره زمین هستند. تهدید نیز عجیب است. آنها می‌توانستند زمان بیشتری صرف کنند و یک فیلم معمایی بسازند، اما به جای آن زمان را محدود کرده و آن را سریع پیش می‌برند، بنابراین داستان به‌طور کلی جالب نیست و هیچ ارتباط منطقی برای استنتاج وجود ندارد. سپس وقتی آنها متوجه می‌شوند، این موضوع کاملاً تصادفی است و هیچ توضیحی درباره اینکه چرا، چگونه یا چه چیزی باعث این امر شده، ارائه نمی‌شود. واقعاً هیچ اطلاعاتی که منجر به یک واقعیت شود وجود ندارد و هیچ اطلاعاتی هم از آن واقعیت به جز یک واکنش ساده نتیجه‌گیری نمی‌کند. فیلم اول به مراتب بهتر است و "مردان سیاه‌پوش بین‌المللی" خیلی بیشتر سرگرم‌کننده است. نخستین فیلم این فرانچایز از مزیت یک اصل، غیرمعمول و سرگرم‌کننده به عنوان یک شوخی درباره تمامی چیزهای علمی تخیلی با چند کارآگاه خاص که تلاش می‌کنند از نابودی جهان جلوگیری کنند، برخوردار بود. این فیلم فقط آن مفهوم لذت‌بخش را به دنباله‌ای که هیچ‌وقت به خوبی نوشته نشده و نه تامی لی جونز ("کی") و نه ویل اسمیت ("جی") هیچ‌گونه فرصت کافی برای کار کردن با آن دارند، می‌کشاند. پیش‌زمینه داستان این است که "کی" آژانس "مردان سیاه‌پوش" را ترک کرده و به وضوح هیچ خاطره‌ای از زمان خود در آژانس ندارد. با تهدید جهانی دوباره در حال ظهور، "جی" می‌داند تنها امید او این است که خاطرات معلم سابقش را دوباره فعال کند - و به سرعت. این کار به سادگی انجام نمی‌شود! "جی" به تدریج متوجه می‌شود که "کی" پیش‌بینی کرده بود که به نوعی نیاز به بازگشتش وجود دارد و بنابراین برخی نشانه‌های حافظه‌ای برای هر دو آنها گذاشته است تا او بتواند به امید خود به حالت جنگی بازگردد. ماهیت داستان دینامیک را تغییر داده و "جی" به طرز آزاردهنده‌ای بیشتر از حد لازم در مرکز توجه قرار می‌گیرد و "زی" (ریپ تورن) نیز تأثیر چندانی نخواهد داشت زیرا ما با یک جشن جلوه‌های ویژه از موجودات بیگانه معرفی می‌شویم که به نوعی حس سرگرمی را با این دنباله ناامیدکننده ایجاد می‌کند. دیالوگ‌های زیادی وجود دارد و ویل اسمیت بیش از حد در این فیلم حاضر است - یک فیلم کافی بود.