فیلم Prey 2019

واقعاً فیلم‌های ترسناک بقای واقعی این روزها زیاد دیده نمی‌شوند و دیدن یک فیلم خوب در این ژانر حتی نادرتر است. _Prey_ نمونه‌ای از نوع اول است، اما در نوع دوم چندان موفق نیست. این فیلم قابل قبول است و با توجه به برخی نقدهایی که از تماشاگران درباره _Prey_ خوانده‌ام، به نظر می‌رسد من از آن بیشتر از بسیاری دیگر لذت برده‌ام، اما قطعاً...

واقعاً فیلم‌های ترسناک بقای واقعی این روزها زیاد دیده نمی‌شوند و دیدن یک فیلم خوب در این ژانر حتی نادرتر است. _Prey_ نمونه‌ای از نوع اول است، اما در نوع دوم چندان موفق نیست. این فیلم قابل قبول است و با توجه به برخی نقدهایی که از تماشاگران درباره _Prey_ خوانده‌ام، به نظر می‌رسد من از آن بیشتر از بسیاری دیگر لذت برده‌ام، اما قطعاً می‌توانم این شکایت‌ها را به عنوان انتقادات معتبر بپذیرم. امتیاز نهایی: ★★½ - موارد زیادی وجود داشت که برایم جذاب بود، اما به‌عنوان یک کل به خوبی کار نکرد. _Prey_ قربانیانش را با ارائه یک فیلم ترسناک بدون تنش شکار می‌کند که به نظر بیشتر ایدئالیک است تا ترسناک. می‌دانید، وقتی که به طور موقت دیوانه می‌شوم یا شاهد یک حادثه آسیب‌زا هستم، احساساتم را با یک درمانگر در میان می‌گذارم یا روزم را به تماشای فیلم‌هایی می‌گذرانم که خوشبختی ابدی را به تصویر می‌کشند. اگر به یک برنامه بازتوانی رفتاری ارجاع داده می‌شدم که مشتریانش را برای "یافتن خود" به یک جزیره supposedly غیرمسکونی برای سه روز می‌فرستاد، تنها با غرایز بقای خود، احتمالاً فرد بسیار متفاوت‌تری نسبت به حالا می‌شدم. این شخصیت‌های روانی مختل شده‌اند که آزادی یک جزیره کامل را دارند تا هر کاری که می‌خواهند انجام دهند. اردوگاه بسازند، تله‌های پیچیده‌ای بسازند، حیات وحش محلی را قتل‌عام کنند و حتی یکدیگر را بکشند. هزینه‌های بیمه باید فاجعه‌بار بوده باشد! Khalfoun پیش‌زمینه‌ای به شدت ساختگی را تصور می‌کند و در واقع، آن را به موجود شیطانی ارائه می‌دهد که در جنگل‌های سرسبز جزیره پرسه می‌زند. فیلم ترسناک بدون تنش چه معنایی دارد؟ یک تریلر روانشناختی بدون توسعه شخصیت چه؟ یک فیلم بدون سرگرمی چه؟ Khalfoun به وضوح هیچ‌یک از عناصر لازم برای ساخت فیلم را درک نمی‌کند. نه! ترس‌های زودگذر و بی‌کیفیت که به طرز پیش‌بینی‌پذیری درست در ثانیه‌های مشخصی رخ می‌دهند. حفره‌های داستانی بیشتر از یک اسفنج خیس شده از قایق غرق شده نزدیک. پیش‌گویی‌های کافی برای غرق شدن جزیره در تاریکی ابدی. به جز میلر که حداقل سعی کرد از فیلمنامه ضعیفی که به او داده شده فرار کند، بازیگری ضعیف‌تر از یک شاخه نارگیل در برابر طوفان بود. فلش‌بک‌های توضیحی که شبیه تبلیغاتی برای یک وسیله نقلیه "داغ" بودند، به طور ناشیانه‌ای به روایت اصلی اضافه شده بودند. اما آنچه واقعاً _Prey_ را به یک اثر خونی و پر از زندگی‌کاه تبدیل می‌کند، جزئیات آن است. ما باید باور کنیم که یک دختر جوان و مادرش بیش از یک دهه در جزیره زندگی کرده‌اند. این خوب و قابل قبول است، اما وقتی او از یک ماهی نیز تازه‌تر به نظر می‌رسد، چیزی درست نیست. ابروهای اصلاح شده، آرایش بی‌نقص، موهای صاف و در حال استفاده از TRESemmé. آیا مطمئنید که او در یک سالن زیبایی بیش از یک دهه زندگی نکرده است؟ و نه از همه چیز، توبی در عرض چند روز به بیری گریلز تبدیل می‌شود. این از کجا آمده است؟! Khalfoun سعی دارد با هدایت تماشاگران به سمت تخیل آنها را فریب دهد. استنباط می‌کند که قهرمان واقعاً همه این مزخرفات را می‌سازد. صحنه پنج دقیقه‌ای مکالمه با خود به وضوح نشان می‌دهد که دیوانگی او عمیق است. با این حال، در حالی که این ممکن بود کلیشه‌ای و معمولی خسته‌کننده باشد، این سناریو قطعاً بهتر از آنچه Khalfoun طراحی کرده، می‌بود. مراسم‌های فرقه‌ای، شوخی‌های وودو، غاری پر از نقاشی‌های چندرنگ. همه اینها به پایانی منتهی می‌شود که مرا وادار به فشار دادن برخی توت‌های بی‌حس روی دیسک و سرو آن به خود موجود می‌کند. این چه بود؟ واقعاً! من از پایان‌هایی که کل ماجرا را بی‌معنا می‌کنند، بیزارم. به شدت! به ویژه وقتی که در وسط فیلم یک قایق به طور کامل در دسترس بود! آن قایق نجاتی که توسط مدیر برنامه به ساحل آورده شده بود، کجا رفت؟ آن خوک شیطانی CGI به وضوح می‌توانست شنا کند، با توجه به آن نتیجه فاجعه‌بار. اه. دیگر نه. حداقل فیلمبرداری رابینز جزیره ایدئال را قابل تحمل کرد. _Prey_ تمام بدترین ویژگی‌های موجود در فیلم‌های ترسناک با بودجه کم و بی‌الهام را به نمایش می‌گذارد و حتی تلاشی برای پنهان کردن جذابیت شکارچیانه‌اش نمی‌کند، و به این ترتیب این فیلم را به یکی از بدترین‌های سال تبدیل می‌کند.