فیلم Kill List 2011

گاهی اوقات عشق خداوند می‌تواند سخت قابل هضم باشد. «لیست قتل» اثر بن ویتلی، تکه‌ای فوق‌العاده از وحشت حومه شهر است که عناصر چندین فیلم کلاسیک بریتانیایی را ترکیب کرده اما در عین حال همچنان به عنوان یک اثر مستقل خودنمایی می‌کند. و چه اثر شگفت‌انگیزی است. این فیلم هم بخشی از یک تریلر قاتل و هم بخشی از وحشت پگانی «مرد سبدی» است که داستان...

گاهی اوقات عشق خداوند می‌تواند سخت قابل هضم باشد. «لیست قتل» اثر بن ویتلی، تکه‌ای فوق‌العاده از وحشت حومه شهر است که عناصر چندین فیلم کلاسیک بریتانیایی را ترکیب کرده اما در عین حال همچنان به عنوان یک اثر مستقل خودنمایی می‌کند. و چه اثر شگفت‌انگیزی است. این فیلم هم بخشی از یک تریلر قاتل و هم بخشی از وحشت پگانی «مرد سبدی» است که داستان جِی (نیل ماسکل) را روایت می‌کند؛ قاتلی که از مشکلات خانوادگی‌اش به دنیایی از درد و رنج پرتاب می‌شود. او به همراه شریکش گل (مایکل اسمایلی) کار جدیدی را آغاز می‌کند و فهرستی از نام‌ها به آن‌ها داده می‌شود تا آن‌ها را ردیابی و از بین ببرند. آدم‌ها و مکان‌هایی که با آن‌ها مواجه می‌شوند، از تاریک‌ترین نوع هستند و این موضوع قلب سیاه جِی را نیز نمایان می‌کند. در حالی که در حاشیه تصویر، چیزی مرموز در حال پنهان شدن است که جِی را به سرنوشتش می‌کشاند. «لیست قتل» دارای خامی خاصی است که به شدت تأثیرگذار است و حس مستند واقعی را به همراه دارد که با محتوای تاریک فیلم ترکیب می‌شود و استخوان‌ها را می‌لرزاند. این فیلم به تاریکی خود افتخار می‌کند و حتی شوخی‌های موجود در آن نیز به نظر آسیب‌دیده می‌آید. صدا و کار دوربین به طرز شادمانی به جو ناراحت‌کننده اضافه می‌کنند، تکتیک‌هایی که کمک می‌کنند تا احساس کنیم دوباره در حال تماشای یک تریلر بریتانیایی فرمولیک با ایده‌هایی بالاتر از سطح خود هستیم. اما سپس یک چرخش غیرمنتظره رخ می‌دهد و شما را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد، که به یک پایانی می‌رسد که یا شما را بی‌نفس می‌کند یا عصبانی، اما به هر حال «لیست قتل» نخواهد گذاشت که نادیده گرفته شود. این فیلم با بازی‌های تأثیرگذار بازیگران و کارگردانی ماهرانه ویتلی، یک گنجینه تاریک بریتانیایی است که امیدواریم با گذر زمان به ستایش شایسته خود برسد. ۸/۱۰. این فیلم در اولین تماشا کمی سخت قابل درک است، اما بسیار جذاب و نمایشی قانع‌کننده از شیاطین درون است. اما واقعاً آیا بریتانیایی‌ها تنها فیلم‌سازانی هستند که می‌توانند یک فیلم جنایی/تریلر خوب بسازند؟ قبل از شروع نقد خود، تصمیم گرفتم نگاهی سریع به نقدهای «لتر باکسد» بیندازم. همیشه یک بازی کوچک در ذهنم انجام می‌دهم و سعی می‌کنم میانگین امتیاز را حدس بزنم. برای مثال، برای آخرین فیلمی که دیدم - «جک غول‌کش» - درست حدس زدم که امتیازش ۲.۴ خواهد بود. اما برای این فیلم واقعاً پیش‌بینی کردم کمتر از ۲.۰ خواهد بود... و حالا ۳.۵ است! گفتن اینکه شگفت‌زده شدم، کم‌گویی است. در گذشته، فیلم‌هایی بوده‌اند که افکار من کاملاً برخلاف اکثریت بوده است (هم به صورت مثبت و هم منفی)، اما فکر می‌کنم این فیلم تا کنون به عنوان متضادترین فیلم شناخته می‌شود. من واقعاً این فیلم ۲۰۱۱ را دوست نداشتم، یک صحنه خوب از خشونت با یک چکش و سر وجود دارد (نه به آن شکل، ایختیولوژیست‌ها)، اما در غیر این صورت، همه چیز برایم بسیار ناامیدکننده بود. قبل از تماشای آن، نام «لیست قتل» را نشنیده بودم و تنها تصمیم گرفتم آن را ببینم چون متوجه شدم نیل ماسکل در آن بازی کرده است و من از بازی او در سریال «یوتوپیا» یک دهه پیش بسیار لذت برده بودم - که در واقع به این فیلم شباهت دارد، به همان اندازه خشن اما بسیار بسیار بهتر. افرادی که در کنار ماسکل بودند نیز نتوانستند تأیید من را جلب کنند و تنها همان خشونت ذکر شده توجه من را حفظ کرد. من حس می‌کردم که یک مفهوم امیدوارکننده در آن وجود دارد (که فکر می‌کنم بسیاری دیگر هم آن را دیدند)، اما این واقعاً هیچ تأثیری بر من نداشت. اکنون با تعجب به دیگر نقدها نگاه می‌کنم، حتی بخش «بازخورد» ویکی‌پدیا هم به شدت از آن تعریف می‌کند. آیا پرایم ویدیو فیلم اشتباهی به من نشان داد؟! به تازگی متوجه شدم که این فیلم همان کارگردان «آتش آزاد» ۲۰۱۶ را دارد (که من به آن امتیاز ۶/۱۰ داده‌ام)، که مثال خوبی از چیزی است که قبلاً ذکر کردم و در مورد تفاوت نظراتم با اکثریت (که نسبتاً نادر است) است. شاید من فقط فیلم‌های بن ویتلی را دوست ندارم؟