فیلم The Full Monty 1997

هیچ‌کس درباره "The Full Monty" چیزی به من نگفت! زمانی که نمایش استریپ مردانه "چایپندلز" به شفیلد می‌آید و زنان محلی به‌طور انبوهی برای تماشای آن بلیت می‌خرند، گاز و سایر دوستان بیکار او ایده‌ای برای کسب درآمد به ذهنشان می‌رسد. آن‌ها تصمیم می‌گیرند یک نمایش یک‌باره اجرا کنند که در آن خودشان روی صحنه استریپ کنند، با این تفاوت که این بار به "Full Monty"...

هیچ‌کس درباره "The Full Monty" چیزی به من نگفت! زمانی که نمایش استریپ مردانه "چایپندلز" به شفیلد می‌آید و زنان محلی به‌طور انبوهی برای تماشای آن بلیت می‌خرند، گاز و سایر دوستان بیکار او ایده‌ای برای کسب درآمد به ذهنشان می‌رسد. آن‌ها تصمیم می‌گیرند یک نمایش یک‌باره اجرا کنند که در آن خودشان روی صحنه استریپ کنند، با این تفاوت که این بار به "Full Monty" می‌رسند - رقصی کاملاً برهنه! "The Full Monty" یک کمدی بسیار موفق است. البته در پیش‌فرض خود غیرمعقول است، اما در میان شادی و احمقانه‌بودن آن، داستانی بسیار هوشمندانه و کاربردی از روابط شخصی نهفته است. برخلاف آنچه برخی از منتقدان آمریکایی در طول سال‌ها گفته‌اند، این فیلم پر از شوخی‌های بسیار خنده‌دار است؛ شاید چشم غیرحرفه‌ای آمریکایی نتواند شوخی‌ها را ببیند. به‌عنوان مثال، در صحنه معروف رقص در صف دریافت کمک‌هزینه، به مردی که پشت تام ویلیکنسون ایستاده نگاه کنید. او پس از دیدن نمایش "فرد آستر" ویلیکنسون، فقط گونه‌هایش را باد می‌کند و به انتظار نوبت خود ادامه می‌دهد! این جزئیات کوچک به خوبی تفاوت بین کمدی بریتانیایی و آمریکایی را نشان می‌دهد. همان‌طور که قبلاً اشاره کردم، "The Full Monty" فقط یک کمدی درباره مردان زشت نیست که استریپ کنند. ما با گروهی از مردان روبرو هستیم که هر یک به دنبال چیزی در زندگی‌شان هستند، خواه فشارهای زندگی خانوادگی باشد یا هویت جنسی. این مردان به موضوعات عاطفی حساسی پرداخته‌اند تا دوباره شرافت خود را به دست آورند. اگر انتقادی وجود داشته باشد، این است که ای کاش شخصیت‌های زن کمی بیشتر توسعه داده می‌شدند، اما در نهایت این داستان واقعاً درباره پسران است. با موسیقی متن جذاب و بازی‌های عالی از بازیگران، "The Full Monty" فیلمی بسیار لذت‌بخش است که در بازدیدهای مکرر پاداش می‌دهد. بنابراین فقط چشم‌هایتان را برای شوخی‌های بصری که ممکن است در بازدید قبلی از آن‌ها غافل شده‌اید، باز نگه دارید. ۸/۱۰ رابرت کارلایل ("گاز") و مارک ادی ("دیو") در این کمدی نقش معکوس بسیار خوب عمل کرده‌اند که در میان "تنظیم مجدد" مارگارت تاچر از صنایع و جوامع تولیدی بریتانیا قرار دارد. شفیلد به شدت تحت تأثیر این تغییرات قرار گرفته و بیکاری در آن رواج دارد - با امید کمی برای فرار از فقر جدیدی که به آن دچار شده‌اند. حتی کارگر "جرالد" (تام ویلیکنسون) هم در تأمین غذا برای جمعیت پرخور گنوم‌هایش (و همسر پرخرجش) به مشکل برمی‌خورد. یک روز که از کنار باشگاه کارگران محلی‌شان می‌گذشتند، متوجه می‌شوند که یک گروه معروف از مردان استریپر بلیت‌های آن را به فروش رسانده‌اند و بنابراین تصمیم می‌گیرند که چرا آن‌ها هم نتوانند این کار را انجام دهند! با کمک پسر نسبتا شکاکش "ناتان" (ویم اسنپ)، فرآیند جذب رقصنده‌ها به‌طور خنده‌داری آغاز می‌شود و این داستان تاریک و طنزآمیز از آرزو و اراده محکم به سمت نقش‌ها و کلیشه‌های جنسیتی می‌زند. آن‌ها سعی می‌کنند برنامه‌هایشان را مخفی نگه دارند و به‌طور مخفیانه روتین خود را با مقدار زیادی آهنگ‌های "هوت چاکلت" و "دانا سامر" تمرین می‌کنند تا لگن‌ها به حرکت درآیند و انگشتان پا به زمین ضربه بزنند. فیلم به‌خوبی پیش می‌رود و به‌خوبی نوشته شده است - حتی اگر برخی از زبان‌ها بیست و پنج سال بعد نتوانند هیچ آزمون سیاسی درستی را پاس کنند. شخصیت‌ها عمدتاً اجازه دارند داستان را بدون شلوغی خانوادگی توسعه دهند و تنوع شخصیت‌ها به ما نگاهی لذت‌بخش و امیدوارکننده به آنچه که روح انسان می‌تواند در برابر چالش‌ها انجام دهد، ارائه می‌دهد. این فیلم در نود دقیقه حجم زیادی را در خود جای می‌دهد و خوشایند است که یک فیلم بریتانیایی را ببینیم که به گنجینه‌های ملی یا خانه‌های تاریخی وابسته نیست. **کمدی عالی با طنز هوشمند و خلاقانه.** این یک کمدی جالب است که نشان می‌دهد سینمای بریتانیا گاهی با جواهرات کوچک باکیفیت شگفت‌زده می‌کند. نمی‌دانم دقیقاً فیلم در کشور خود چگونه استقبال شد (این زمانی بود که بریتانیایی‌ها به خاطر مرگ دیانا اسپنسر، همسر سابق پادشاه کنونی چارلز سوم در شوک بودند)، اما در کشور من، فیلم به دلیل فیلم "تایتانیک"، یک پدیده باکس آفیس، توجه کمی جلب کرد. با این حال، تا جایی که می‌دانم، فیلم به‌طور کلی سودآور بوده و مورد تحسین منتقدان قرار گرفته است. در جوایز اسکار ۱۹۹۸، این فیلم برای چهار جایزه نامزد شد، اما تنها برنده بهترین موسیقی متن برای کمدی یا موزیکال شد، که این دسته فقط چند سال وجود داشت. داستان در شفیلد، شهری بریتانیایی معروف به صنعت فولاد، رخ می‌دهد، اما به شدت تحت تأثیر رکود اقتصادی و تعطیلی بسیاری از کارخانه‌ها قرار گرفته است، مشابه آنچه در دیترویت با صنعت خودرو و در ماتوسینوس، در کشور من، با کارخانه‌های کنسرو اتفاق افتاده است. برای کسب درآمد، شش مرد با هم متحد می‌شوند تا به گروهی از مردان استریپر تبدیل شوند. آن‌ها باید بر پیش‌داوری‌های خود غلبه کنند و سپس بر تمسخر عمومی وقتی که همه چیز فاش می‌شود، غلبه کنند. فیلم لحظات زیادی از طنز هوشمندانه و خوب‌ساخته دارد و دیالوگ‌ها کیفیت بالایی دارند. برخلاف آنچه برخی از منتقدان حرفه‌ای در آن زمان گفتند، من فکر می‌کردم استفاده از زبان محاوره‌ای و واژه‌های خاص بریتانیایی خوب بود، زیرا به دیالوگ‌ها اصالت می‌بخشید. همچنین لحظات لمسی از درک و کمک متقابل وجود دارد. این فیلم به‌خوبی توسط پیتر کاتانیو کارگردانی شده و به‌طور مؤثری ویرایش شده است، با حس ریتمی که اجازه می‌دهد فیلم جالب و سرگرم‌کننده باشد بدون اینکه وقت را هدر دهد یا به زیرپروژه‌هایی که به هیچ‌چیز منجر نمی‌شود، بپردازد. از نظر فنی، فیلم مجموعه‌ای خوب از صحنه‌ها دارد و مکان‌های فیلم‌برداری به‌خوبی انتخاب شده‌اند، اما آنچه به نظر من بیشترین توجه را به خود جلب می‌کند، موسیقی متن است که عملاً مجموعه‌ای زیبا از آهنگ‌های به یاد ماندنی دهه‌های ۷۰ و ۸۰ است، از جمله "You Sexy Thing"، "You Can Leave Your Hat On" و دیگر آهنگ‌های معروف. این موسیقی متن لوکس یکی از جنبه‌هایی بود که بیشترین لذت را از فیلم بردم. نقطه قوت دیگر فیلم، عملکرد کلی بازیگران به رهبری رابرت کارلایل است، یک قهرمان خلاق که عملکردی الهام‌بخش و پرشور به ما ارائه می‌دهد. در کنار او، بازیگران بزرگ بریتانیایی دیگری مانند تام ویلیکنسون (در یکی از بهترین تلاش‌های کمدی‌اش)، هیو اسپیر و مارک ادی هم حضور دارند. هر یک از آن‌ها واقعاً در کارشان خوب هستند و متریال بسیار مناسبی برای کار دریافت کرده‌اند.