فیلم Pixels 2015

نوستالژی می‌تواند به عنوان یک راه فرار مناسب از نگرانی‌های کنونی به یاد آورده شود. بازگشت به گذشته و یادآوری تمام خاطرات و لذت‌های دوران جوانی بسیار دل‌انگیز است و چه چیزی بهتر از یادآوری روزهای قدیم در مورد ترندهای موسیقی، مد، سرگرمی یا روابط گذشته؟ در مورد فیلم کمدی «پیکسل‌ها» به کارگردانی کریس کلمبوس، تمرکز بر روی سرگرمی‌های قدیمی ویدیو گیم‌ها است. این فیلم...

نوستالژی می‌تواند به عنوان یک راه فرار مناسب از نگرانی‌های کنونی به یاد آورده شود. بازگشت به گذشته و یادآوری تمام خاطرات و لذت‌های دوران جوانی بسیار دل‌انگیز است و چه چیزی بهتر از یادآوری روزهای قدیم در مورد ترندهای موسیقی، مد، سرگرمی یا روابط گذشته؟ در مورد فیلم کمدی «پیکسل‌ها» به کارگردانی کریس کلمبوس، تمرکز بر روی سرگرمی‌های قدیمی ویدیو گیم‌ها است. این فیلم سعی دارد تا روزهای اوج جنون بازی‌های ویدئویی در دهه ۸۰ را دوباره زنده کند و آن را به کمدی فاجعه‌آمیز و غیرمتعارفی تبدیل کند که به طرز نامناسبی از فیلم معروف «شکارچیان ارواح» الهام گرفته است. اما در واقع، «پیکسل‌ها» چیزی بیشتر از یک نسخه ضعیف و به‌روز شده از «شکارچیان ارواح» نیست و فاقد خلاقیت و جذابیت است. این فیلم بی‌محتوا اگر قرار باشد پیامی داشته باشد، باید با پیامی که در پایان هر بازی ویدئویی نمایش داده می‌شود، به پایان برسد: «بازی تمام شد!» هر بخش فرمولی «پیکسل‌ها» ضعیف است زیرا فیلم واقعاً تلاشی برای ارائه چیزی فراتر از جلوه‌های ویژه‌اش نمی‌کند. شاید بتوان از چند لحظه خنده‌دار فیلم قدردانی کرد، اما به طور کلی «پیکسل‌ها» از توسعه‌های شخصیتی شفاف رنج می‌برد که در سایه هرج و مرج‌های تصادفی قرار دارد. خبر خوب این است که «پیکسل‌ها» یکی از معدود فیلم‌های برند سندلر است که واقعاً قابل تماشا است بدون اینکه مجبور شوید از خستگی چشمان‌تان غش کنید. با این حال، این هم خیلی قابل توجه نیست و نمی‌توان آن را به عنوان یک ستایش تلقی کرد. نویسندگان فیلم، تیم هیرلیهی و تیموتی داولینگ، به اندازه کافی به یادآوری روزهای خوش دهه ۸۰ در مورد جنون بازی‌های ویدئویی پرداخته‌اند و احتمالاً نسل‌های قدیمی و جوانان از یادآوری این دوران لذت خواهند برد. اما ادغام این احساسات نوستالژیک با پایه‌های قابل اعتماد فیلم‌های فاجعه‌ای چالشی بزرگ است و «پیکسل‌ها» فاقد آن روحیه شاداب و قانع‌کننده برای انجام چنین حرکتی است. همان‌طور که بسیاری به افتخار از ساعات طولانی خود در آرکیدهای ویدئویی صحبت می‌کنند، به گروهی از گیمرهای با استعداد برمی‌خوریم که در روزهای گذشته به موفقیت‌های بزرگی دست یافته‌اند. سام برنر (آدام سندلر) که در دوران کودکی‌اش برنده مقام دوم در مسابقات جهانی ویدئویی ۱۹۸۲ بوده، در حال حاضر به عنوان یک فرد بی‌فایده زندگی می‌کند. قهرمان این مسابقات، ادی «آتش‌افروز» پلان (پیتر دینکلیج) است. و در کنار آن‌ها، لودلاو لامونسوف (جاش گد) به عنوان یک متخصص بازی و نظریه‌پرداز توطئه حضور دارد. و البته، دوست مشترکشان ویل کوپر (کوین جیمز) که به عنوان رئیس‌جمهور ایالات متحده شناخته می‌شود. چقدر راحت، نه؟ تخصص این «ترسناک سه‌نفره» زمانی به کار می‌آید که یک ضبط ویدئویی از مسابقه‌ای که توسط بیگانگان در فضا بازیابی شده است، به یک تهدید برای زمین تبدیل می‌شود. این ضبط باعث شده که بیگانگان بخواهند زمین را به تسخیر درآورند. سوال این است: آیا سام بی‌انگیزه، ادی مغرور و لودلاو پارانوئید می‌توانند از زمین دفاع کنند و با مهارت‌های بازی خود از بیگانگان پیشی بگیرند؟ برخی ممکن است «پیکسل‌ها» را یک کمدی عجیب و غریب بدانند که روحیه خاص خود را دارد. اما ارائه کلی فیلم به شدت ناهموار است و داستان درباره بازگشت این گیمرهای گذشته به دوران کودکی‌شان برای نجات بشریت از طریق سرگرمی‌شان به نظر ساختگی و ناپخته می‌رسد. در «پیکسل‌ها» هیچ چیز به جز یک نسخه بی‌چهره از «شکارچیان ارواح» وجود ندارد، اما با برندهای آشنا از بازی‌های ویدئویی. سندلر، هرچند به اندازه برخی از فیلم‌های یکنواختش، اعصاب را تحت فشار نمی‌گذارد، به نظر می‌رسد در نقش سام به خواب رفته است. میشل موناگان در نقش دوست‌دختر نظامی سام، ویولت ون پاتن، به یاد ما می‌آورد که حتی «بازنده‌ها» نیز که دوست دارند دکمه‌های بازی را فشار دهند می‌توانند شانس خود را بیازمایند. به راحتی می‌توان گفت که بیل موری و گروهش نیازی به نگرانی درباره «پیکسل‌ها» ندارند. شاید بهتر باشد که وقت خود را صرف بازی کردن با این گیمرهای بی‌هدف نکنید. در نهایت، «پیکسل‌ها» یک کمدی بی‌معنی و سرگرم‌کننده است که واقعاً مستحق این همه انتقاد نیست. اگر طرفدار فیلم‌های سندلر هستید، این فیلم گزینه خوبی است.