فیلم Resident Evil: Retribution 2012

این فیلم پنجمین قسمت از مجموعه «رزیدنت ایول» است. چرا باید این فیلم را تماشا کنید؟ چرا باید هر فیلم دیگری از «رزیدنت ایول» را تماشا کنید؟ بازیگری خوب... نه. داستان هوشمند و جذاب... قطعاً نه. زامبی‌ها... بله. اکشن... به طور قطع بله! چیز دیگری... خوب، اگر جزء جوان‌تر جمعیت مرد باشید، احتمالاً به خاطر میلا جووویچ این فیلم را تماشا می‌کنید. حال که پایه‌گذاری فیلم...

این فیلم پنجمین قسمت از مجموعه «رزیدنت ایول» است. چرا باید این فیلم را تماشا کنید؟ چرا باید هر فیلم دیگری از «رزیدنت ایول» را تماشا کنید؟ بازیگری خوب... نه. داستان هوشمند و جذاب... قطعاً نه. زامبی‌ها... بله. اکشن... به طور قطع بله! چیز دیگری... خوب، اگر جزء جوان‌تر جمعیت مرد باشید، احتمالاً به خاطر میلا جووویچ این فیلم را تماشا می‌کنید. حال که پایه‌گذاری فیلم را مشخص کردیم، آیا این فیلم موفق به ارائه آنچه وعده داده بود، می‌شود؟ پاسخ به این سوال، بدون شک، بله است! این فیلم دقیقاً همان چیزی را ارائه داد که از آن انتظار داشتم. همانطور که ذکر کردم، این فیلم پنجمین فیلم در این مجموعه است و کل این سری از یک بازی ویدئویی نشأت گرفته، بنابراین واقعاً جای تعجب نیست که فیلم یک توالی اکشن طولانی ویدئویی باشد که به طور پراکنده با دیالوگ‌هایی قطع می‌شود. با این حال، بسیاری از مردم به نظر می‌رسد انتظار چیز دیگری دارند و فیلم را بر اساس آن انتظارات قضاوت می‌کنند. فکر می‌کنم این امتیازهای پایین واقعاً ناعادلانه است. این فیلم واقعاً آنچه را که انتظار می‌رود، ارائه می‌دهد. بسیاری از صحنه‌های اکشن فوق‌العاده هستند. صحنه‌های آهسته به خوبی انجام شده و لذت‌بخش هستند، برعکس برخی فیلم‌ها که فقط آزاردهنده‌اند. زامبی‌ها و سایر موجودات خوب هستند. و بله، اعتراف می‌کنم که با اینکه دیگر جزء جوان‌ترها نیستم، هنوز هم از دیدن میلا جووویچ که در صحنه‌ها در آن لباس‌های تنگ و عجیب می‌پرد، لذت می‌برم. اگر بخواهم به چیزی شکایت کنم، این است که در نیمه اول فیلم از این که هیچ‌کس به فکر کند که آن وسیله کنترل ذهن قرمز را از سینه جیل بکند، عصبانی بودم. وقتی در پایان بالاخره این کار انجام شد، حس کردم: "آیا واقعاً باید اینقدر طول می‌کشید تا این ایده به ذهنتان برسد، احمق‌ها؟" من واقعاً نمی‌توانم به این فیلم امتیاز بالایی بدهم زیرا در نهایت از نظر داستان کمبود دارد، اما قطعاً فکر می‌کنم ارزش ۷ از ۱۰ ستاره را دارد. در حین تماشای آن خیلی لذت بردم. پایان فیلم هم به سبک معمول کلیف‌هنگر فیلم‌های ویدئویی است و واقعاً امیدوارم که حالا که آلیس قدرت‌هایش را به دست آورده، یک دنباله دیگر بسازند. اینکه او آن‌ها را از دست داده بود یکی از بزرگ‌ترین ناامیدی‌ها برای من در یکی از فیلم‌های قبلی این مجموعه بود. پس از ۸ سال دوباره تماشای این فیلم، احساسات من نسبت به این قسمت همانطور که بود باقی مانده است. حدس می‌زنم بعد از مرور این مجموعه، تماشای آن برایم آسان‌تر شده باشد، اما هنوز هم فکر می‌کنم داستان آن حتی با استانداردهای این مجموعه ضعیف بود و در حالی که می‌دانم بر اساس یک بازی ویدئویی است، واقعاً امیدوارم که فیلم اینگونه احساس نشود، حتی بیشتر از قسمت‌های قبلی. هنوز هم از جووویچ در نقش آلیس لذت می‌برم و به این موضوع اشاره می‌کنم که او قوی‌ترین بازیگر گروه است، در حالی که گیلوری به ویژه در زیر نفوذ شرکت امبرلا عملکردی بسیار ضعیف دارد. به راحتی، این ضعیف‌ترین قسمت است. **۱.۵ از ۵** آلیس در یک دنیای موازی می‌گذرد. وقتی بالاخره از آن خارج می‌شود، خود را در یک شهر زیرزمینی گرفتار می‌یابد. «رزیدنت ایول: انتقام» (۲۰۱۲) نقطه‌ای است که این مجموعه به طور کامل هویت خود را به عنوان یک نمایش اکشن ساده می‌پذیرد. هرگونه نشانه باقی‌مانده از ترس پاک می‌شود و فضایی برای توالی‌های بی‌پایان مبارزه، تکه‌های وحشی و سرعت بالا ایجاد می‌کند. داستان ساده است و عمدتاً برای حفظ حرکات اکشن وجود دارد، اما برخی عناصر جالب، مانند ورود آدا وانگ و گسترش نفوذ امبرلا را معرفی می‌کند. با این حال، در حالی که داستان پتانسیل دارد، هرگز به عمق هیچ چیزی نمی‌پردازد و همه چیز را در سطح نگه می‌دارد. کارگردانی به سبک معمول پل و. اس. اندرسون پایبند است، با بارش صحنه‌های آهسته و اکشن سنگین CGI. عکاسی، که دوباره توسط گلن مک‌فرسون انجام شده، همان رویکرد هایپر استایلیزه را مانند فیلم‌های قبلی حفظ می‌کند و اگرچه به خوبی به نظر می‌رسد، ممکن است تکراری به نظر برسد. از نظر ویرایش، هنوز هم نامنظم است، اما در این مرحله تقریباً یک امضای این مجموعه است. با وجود نقص‌هایش، فیلم برخی صحنه‌های سرگرم‌کننده دارد و چند لحظه به خوبی عمل می‌کند، به ویژه از نظر جذابیت بصری. میلا جووویچ همچنان پیوند دهنده همه چیز است، انرژی و قدرتی را به ارمغان می‌آورد که این فیلم‌ها را قابل تماشا نگه می‌دارد. او هر صحنه اکشن را جذاب می‌سازد، حتی زمانی که فیلمنامه در ارائه عمق یا دیالوگ کمبود دارد. موسیقی متن هم با سرعت بالا و حال و هوای پرانرژی هماهنگ است و با سبک فیلم همخوانی دارد. اگرچه «انتقام» از نظر کیفیت دور از کمال است و قطعاً بهترین فیلم در این مجموعه نیست، اما همچنان به شیوه‌ای آشفته قابل لذت بردن است. اگر با انتظار صرفاً اکشن و هیچ چیز دیگری به تماشای آن بروید، می‌توانید از آن لذت ببرید، حتی اگر ریشه‌های این مجموعه به دور دست‌ها رفته باشد.