فیلم Exotica 1994

بهترین درام روانشناختی که در مدت طولانی دیده‌ام. حتی نمی‌توانم چیزی پیدا کنم که به آن نزدیک باشد. **چیزی انتزاعی و جدا از هم که ارزش دیدن بیشتر از یک بار در طول زندگی را ندارد.** این یکی از آن فیلم‌هاست که مانع بسیار بزرگی بین تماشاگر و صفحه نمایش ایجاد می‌کند و به نظر می‌رسد تولیدکنندگان حتی ما را در نظر نمی‌گیرند. با وجود...

بهترین درام روانشناختی که در مدت طولانی دیده‌ام. حتی نمی‌توانم چیزی پیدا کنم که به آن نزدیک باشد. **چیزی انتزاعی و جدا از هم که ارزش دیدن بیشتر از یک بار در طول زندگی را ندارد.** این یکی از آن فیلم‌هاست که مانع بسیار بزرگی بین تماشاگر و صفحه نمایش ایجاد می‌کند و به نظر می‌رسد تولیدکنندگان حتی ما را در نظر نمی‌گیرند. با وجود تلاش‌ها، هیچ شخصیت همدل یا قابل تحملی وجود ندارد، فیلمنامه کمکی نمی‌کند و حس غالب، نبود ارتباط و ثبات در محصول نهایی است که تنها می‌توان آن را با توجه به انتزاعی بودن اجباری کارگردان توضیح داد. همه چیز در اطراف یک کلوپ استریپ‌تیز شیک به نام Exotica در تورنتو رخ می‌دهد. یک رقاص وجود دارد که نه تنها مشتری‌ای که هر روز به تماشای او می‌آید را مجذوب می‌کند، بلکه مجری، که دوست‌پسر سابق اوست و یکی از possessive و نالان‌ترین افراد است، را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد. به این معضل، یک تاجر حیوانات با مشکلات پذیرش همجنس‌گرایی و درگیر در یک نقشه انتقامی را اضافه کنید و ما با فیلمی مواجه هستیم که احتمالاً نخواهیم خواست بیشتر از یک بار آن را ببینیم. آتم اگویان کارگردانی محکم ارائه می‌دهد، اما فیلمنامه‌ای کمتر مطمئن و مستحکم. من شیوه‌ای که او به موضوعاتی چون فقدان، تراژدی، انکار واقعیت و غم می‌پردازد را دوست دارم. اما باور اینکه یک زن بتواند یک کلوپ استریپ شیک راه‌اندازی کند و دخترش جرات داشته باشد که "کسب‌وکار خانوادگی" را به عهده بگیرد، کاملاً واقعیت‌های این نوع از مؤسسات تجاری را نادیده می‌گیرد، جایی که قانونی و غیرقانونی گاهی اوقات در کنار هم قرار می‌گیرند. یک خانه لوکس واقعی هرگز جلسات خصوصی را در میزهای اصلی با قیمت پایین برگزار نمی‌کند، بلکه در اتاق‌های جداگانه با قیمت بالاتر. همچنین رقصنده‌های واقعی معمولاً به یک نوع موسیقی نمی‌رقصند و از همان شماره صحنه به طور مداوم استفاده نمی‌کنند. همچنین حفره‌های بزرگی وجود دارد که فیلمنامه هرگز توضیح نمی‌دهد و بدون پاسخ باقی می‌ماند. مثلاً چرا کریستینا تصمیم به تبدیل شدن به یک استریپر گرفت در حالی که از صحبت‌های شخصیت‌ها مشخص است که او در جایگاهی نیست که شایسته‌اش باشد. بروس گرین‌وود بازیگری است که بیشترین تقدیر را برای کارش در اینجا می‌گیرد. او تنها کسی است که سعی دارد یخ را بشکند و به نوعی به تماشاگر نزدیک شود و این شایسته تشویق است. الیاس کاتئاس آن‌قدر خوب نیست، اما او هم کاری مثبت انجام می‌دهد. از سوی دیگر، میا کیرشنر به نظر می‌رسد بی‌علاقه است و فقط می‌خواهد بدون تلاش زیاد پولی به دست آورد. دان مک‌کلر هم بهتر نیست و آرسینی خانجیان شخصیتی کاملاً بداندیش و ضعیف دارد. از جنبه فنی، این فیلم حداقل جالب نیست. در محدوده‌ای است که از یک فیلم با آرزوهای تجاری انتظار می‌رود، اما به نظر می‌رسد بیشتر مورد توجه جشنواره‌ها و چرخه‌های سینمایی قرار گرفته است تا عموم مردم. نکته مثبت طراحی صحنه کلوپ استریپ است که می‌توانم آن را استوایی توصیف کنم و موسیقی متن، که شامل یک آهنگ خوب از لئونارد کوهن است.