فیلم The Homesman 2014

سه زن دیوانه به مدت پنج هفته بیشتر از آن چیزی است که من انتظار داشتم. فیلم «خانه‌دار» به کارگردانی تامی لی جونز است که همچنین فیلمنامه را با همکاری کیران فیتزجرالد و وزلی آ. الیور از رمان گلندون سوارتهاوت اقتباس کرده است. در این فیلم، جونز، هیلاری سوانک، گریس گامر، میراندا اوتو و سونیا ریختر بازی می‌کنند. موسیقی اثر مارکو بلترامی و فیلم‌برداری آن توسط...

سه زن دیوانه به مدت پنج هفته بیشتر از آن چیزی است که من انتظار داشتم. فیلم «خانه‌دار» به کارگردانی تامی لی جونز است که همچنین فیلمنامه را با همکاری کیران فیتزجرالد و وزلی آ. الیور از رمان گلندون سوارتهاوت اقتباس کرده است. در این فیلم، جونز، هیلاری سوانک، گریس گامر، میراندا اوتو و سونیا ریختر بازی می‌کنند. موسیقی اثر مارکو بلترامی و فیلم‌برداری آن توسط رودریگو پریتو انجام شده است. سه زنی که به دلیل زندگی پیشگامان دیوانه شده‌اند، قرار است به شرق کشور، به آیووا منتقل شوند. وقتی مردان شهر از ایستادن و کمک کردن خودداری می‌کنند، ماری بی کادی (با بازی سوانک)، که زنی مجرد، دیندار و مستقل است، برای این وظیفه ثبت‌نام می‌کند. او جورج بریگز (با بازی جونز)، یک ولگرد سرکش، را برای کمک در این سفر استخدام می‌کند و این سفر به یک مسیر دشوار تبدیل می‌شود که می‌تواند هر دو را بسازد یا خراب کند. «خانه‌دار» یک وسترن پیچیده و بازبینی شده است که با قلب و خون سر و کار دارد و از نظر طبیعت تلخ است. این فیلم داستانی دارد که به انتقادات زیادی از سوی دیدگاه‌های مختلف دعوت کرده است. برخی آن را زن‌ستیز و برخی دیگر آن را زن‌محور می‌دانند! همچنین یک جهش داستانی بزرگ وجود دارد که از سوی برخی به عنوان بزرگ و از سوی دیگر به عنوان قاتل فیلم توصیف شده است. حقیقت این است که تنها هر بیننده می‌تواند از دیدگاه شخصی خود قضاوت کند. شخصاً فکر می‌کنم که جونز هر دو جنبه قبلی را به طور کامل ترکیب کرده است، در حالی که مسئله اخیر به نظر من یک اثر برجسته و شجاعانه است. زندگی زنان پیشگام به طرز شگفت‌انگیزی به تصویر کشیده شده است. از همان ابتدا، خشونت با اندوه مطلق ترکیب شده و جونز در راه‌اندازی فیلم هیچ کوتاهی نمی‌کند. سوال بزرگ این است که غرب قدیم چگونه با کسانی که دچار اختلالات روانی بودند، برخورد می‌کرد؟ در اینجا، آن‌ها را به شرق می‌فرستند تا تحت مراقبت یک وزیر و همسرش (که در نقش کوچکی توسط مریل استریپ بازی می‌شود) قرار بگیرند. این سه زن به طرز زنده‌ای توسط اوتو، گامر و ریختر به تصویر کشیده شده‌اند، اما این جنبه از فیلم تنها به عنوان یک حاشیه برای اصل داستان عمل می‌کند. داستان در مورد ماری کادی و جورج بریگز، یک مرد و زن در دو سر متفاوت طیف است. او از تنهایی بدون مردی غمگین است و او از نبود یک زن خوشحال است. همه چیز نشان می‌دهد که این فیلم قرار است “یکی از آن فیلم‌ها” باشد که در آن مخالف‌ها یک هم‌نفس پیدا می‌کنند، اما ممکن است جونز و حامیانش به نوعی برنگردند؟ از همه جالب‌تر این است که این سفر از غرب به شرق است، که خود به تنهایی درباره فیلم چیزهای زیادی می‌گوید، یک سفر پیشگام در معکوس. در حالی که بانوان اصلی ممکن است دیوانه، آزار دیده یا نیازمند باشند، شما در این داستان به سختی یک مرد شایسته پیدا خواهید کرد. مناظر به زیبایی توسط پریتو عکاسی شده است و چشمان را باز می‌کند، اما هرگز به ضرر پیشرفت داستانی سختی‌های پیشگامان نیست. بلترامی با تنظیمات پیانو و سازهای زهی اترال، تمام قطعه را پر می‌کند، در حالی که در کنار استریپ، بازیگران دیگری مانند جیمز اسپادر، جان لیتگو، ویلیام فیشنر، هایلی استاینفلد و تیم بلیک نلسون نیز به عنوان شخصیت‌های مهمان در نقش‌های کوتاه حضور دارند. حتی اگر نتوانید از آن‌ها بیشتر بخواهید. اما این سوانک و جونز هستند که با بازی‌های فوق‌العاده خود سطح فیلم را بالا می‌برند. جونز شخصیت زودجوش خود را به اوج‌های بیشتری می‌برد و بریگز را به ضدقهرمان ضدقهرمان تبدیل می‌کند. در حالی که سوانک مدت‌هاست که اینقدر فوق‌العاده نبوده و ماری کادی را به عنوان شخصیتی قوی و الهام‌بخش به تصویر می‌کشد، در عین حال به وضوح در حال تحمل آشفتگی‌های درونی است. بازی سوانک مظهر «خانه‌دار» است، زیرک و بصیر، انسانی و از صمیم قلب. همه چیز عالی است و خوشحال‌کننده است که دیدن کارگردانان مدرن با اعتماد به نفس کافی برای ساختن وسترن‌های تلخ و احساسی. 9/10 این یک درام عجیب و غریب وسترن جاده‌ای است. این فیلم که بر اساس یک رمان ساخته شده است، به کارگردانی و بازیگری تامی لی جونز در 70 سالگی است. یک درام وسترن واقع‌گرایانه غیرمعمول با بازیگران فوق‌العاده. این داستان در زمان 1850 می‌گذرد و روایت سه همسر مبتلا به بیماری روانی است که توسط مرد و زنی که او را استخدام کرده‌اند، به یک مرکز امن منتقل می‌شوند. در طول این سفر دو طرفه، آنچه که تجربه می‌کنند به زیبایی روایت می‌شود. تامی لی جونز و هیلاری سوانک در نقش‌های خود عالی بودند. او بهترین بود، قطعاً احساس خواهید کرد که اشتیاق نقش او برای داشتن یک زندگی عادی با شوهر و فرزندان چقدر قوی است. این برای زندگی شخصی و اجتماعی آن زمان بسیار مهم بود. و در این سن بالا، تامی لی در تمام زمینه‌هایی که برای این پروژه بر عهده گرفته بود، کار فوق‌العاده‌ای انجام داد. دیدگاه او بسیار قابل تحسین بود. احساس کردم که پس از مدت‌ها یک فیلم وسترن فوق‌العاده دیدم. اما برخی از وقایع به توضیحات بهتری نیاز داشتند، مانند یکی از مرگ‌ها در فیلم. با توجه به اینکه داستان مربوط به عصر فرهنگ کابوی است، برخی چیزها قابل درک بود، اما نه همه. بنابراین جزئیات کمبود داشت، اما این فیلم بدی نبود. شخصیت‌ها به روشی معمول معرفی نمی‌شوند، داستان به جلو می‌رود و در پایان احساس می‌کنید که آن‌ها را به اندازه کافی می‌شناسید. و در عمل نهایی، چند بازیگری مهمان حضور دارند و نمایش را می‌دزدند. این وسترن عادی شما نیست، کاملاً ارزش دیدن دارد و این پیشنهاد من است. 7/10 دو بازی قوی از تامی لی جونز و هیلاری سوانک این داستان نسبتاً ساده و کسل‌کننده را به خوبی ارتقا می‌دهد، اما متأسفانه در نهایت، به نظر می‌رسد که این یک ترکیب بسیار نازک از داستان‌ها است که فاقد هر گونه عمق واقعی است و به طور صادقانه، کمی ناامیدکننده بود. سوانک در نقش "ماری بی کادی" است که از سه زنی مراقبت می‌کند که به دلایل مختلف، زندگی پیشگامانه غرب وحشی را فراتر از توان خود یافته و تقریباً از نظر روانی دچار مشکل شده‌اند. به عنوان یک مسیحی خوب، او تصمیم می‌گیرد این زنان را به مراقبت یک کلیسای دور منتقل کند. در همین حال، تامی لی جونز، ولگردی به نام "جورج بریگز" است که او او را در حال آویزان شدن از درخت پیدا می‌کند. او او را بر اساس این شرط آزاد می‌کند که به او در همراهی این زنان کمک کند و ما به یک سفر خطرناک می‌رویم. فیلم‌برداری بسیار زیباست - نه تنها مقیاس کشوری که آن‌ها در حال عبور از آن هستند را به خوبی منتقل می‌کند، بلکه سختی شرایط زمستانی که باید تحمل کنند را نیز به نمایش می‌گذارد. با این حال، سفر طولانی آن‌ها واقعاً فیلم را از هر گونه سرعتی محروم می‌کند و پیوند اجتناب‌ناپذیر این دو پس از کمی تردید، بسیار قابل پیش‌بینی و ناخوشایند به نظر می‌رسد. این فیلم بدون تراژدی نیست، اما به نوعی حتی آن هم چندان تأثیرگذار نبود و زمانی که به پایان رسید، احساس کردم که دو ساعت را با چیزی ناقص تماشا کرده‌ام... این فیلم به زیبایی ساخته شده و همراهی خوبی از مارکو بلترامی دارد، اما مطمئن نیستم که هرگز دوباره آن را تماشا کنم.