فیلم Rudderless 2014

تأثیر از دست دادن یک عزیز اگر فکر می‌کنید این یک فیلم بی‌کیفیت است که بیش از حد مورد توجه قرار گرفته، باید بگویم این تصور شما کاملاً اشتباه است. من نیز درباره این فیلم اطلاعاتی نداشتم و فکر می‌کردم که یک فیلم کریستین بیل است، چون او را در پوستر دیدم، اما بعداً متوجه شدم که بازیگر دیگری است. بعد از تماشای فیلم، نظر من...

تأثیر از دست دادن یک عزیز اگر فکر می‌کنید این یک فیلم بی‌کیفیت است که بیش از حد مورد توجه قرار گرفته، باید بگویم این تصور شما کاملاً اشتباه است. من نیز درباره این فیلم اطلاعاتی نداشتم و فکر می‌کردم که یک فیلم کریستین بیل است، چون او را در پوستر دیدم، اما بعداً متوجه شدم که بازیگر دیگری است. بعد از تماشای فیلم، نظر من کاملاً عوض شد؛ این واقعاً یک درام موزیکال زیباست. یکی از بهترین فیلم‌های سال ۲۰۱۴ است که اگر به دروغ‌های منتقدان گوش می‌دادم، آن را از دست می‌دادم. بنابراین در انتخاب چنین فیلم‌هایی دقت کنید، زیرا منتقدان همیشه حق ندارند. شما همه به اندازه کافی فیلم‌هایی درباره تیراندازی‌های مدرسه مانند «فیل» دیده‌اید. این فیلم نیز مشابه است، با این تفاوت که خشونتی در آن نشان داده نشده و در عوض به درام و عواقب آن می‌پردازد، به ویژه از دیدگاه والدین. این داستان بر روی پدری متمرکز است که پسرش در چنین حادثه‌ای جان باخته است. تأثیر این واقعه بر زندگی او به شکلی فوق‌العاده با موسیقی‌های زیبا روایت شده است. سوگ یک پدر و آینده نامعلوم او در جستجوی خود. این فیلم، اولین کارگردانی ویلیام اچ. میسی است و او به طرز فوق‌العاده‌ای این کار را انجام داده است. متأسفانه، کسی درباره آن در کنار دیگر فیلم‌های بزرگ سال صحبت نمی‌کند، در حالی که این فیلم نیز سزاوار احترام و ستایش برابر است. من تنها نیستم و دیگرانی نیز هستند که از آن بسیار لذت برده‌اند. داستانی ساده و نمایش کاراکترهای عالی با موسیقی دلپذیر، همه اینها به نفع فیلم عمل کرده است. نقش‌های حمایتی کافی هستند و بیلی کروداپ باید بیشتر نقش‌های اصلی را بر عهده بگیرد. بعد از دیدن اجرای چشمگیر او در این فیلم، مطمئن هستم که او می‌تواند جایگاه خود را در صنعت پیدا کند. و همچنین برای ویلیام اچ. میسی، من منتظر پروژه‌های آینده او هستم. این فیلم تحت تأثیر یک داستان واقعی نیست، جز تیراندازی‌های مدرسه، اما به طرز شگفت‌انگیزی آنچه را که بعد از چنین حوادثی می‌گذرد روایت می‌کند. بهترین بخش آن تعادل احساسات در روایت داستان بود. بعد از تماشای ۱۰ دقیقه اول، انتظار داشتم که این فیلم احساسی و غم‌انگیز باشد، اما این‌گونه نبود، با اینکه از تماشای بقیه فیلم لذت بردم. و پیچش داستان بسیار عادی بود که نه برای داستان و شخصیت‌ها، بلکه برای بینندگانی که با تیراندازی مدرسه مرتبط بودند، طراحی شده بود. بنابراین احتمال کمتری وجود داشت که انتظار آن را داشته باشیم، اما این به نتیجه‌گیری بهتری برای داستان دلگرم‌کننده کمک کرد. این فیلم مانند زندگی واقعی کسی بود، با این حال پیش‌بینی صحنه‌ها آسان نبود. از نظر سینمایی، به خوبی هدف خود را برای تبدیل شدن به یک فیلم خوب محقق کرد. سلنا گومز در یک نقش مهمان بود، اما برای ستاره‌ای مانند او، بازی در یک نقش کوچک در موضوعی جدی مانند این ضروری نبود. زیرا انتظار غیرمنتظره‌ای در ما ایجاد می‌کند و در نهایت ممکن است به ناامیدی منجر شود، به ویژه برای طرفداران او. این موضوع تنها مختص او نیست، بلکه برای هر ستاره بزرگی صدق می‌کند، زیرا این فیلم نه یک کمدی است و نه یک فیلم سوپر قهرمانی که وقتی آنها روی پرده ظاهر می‌شوند، مخاطب دیوانه شود. یک شخصیت با دیالوگ‌ها معنای بزرگی دارد، اما به هر حال، او عملکرد بدی نداشت. این عملکرد به خوبی فیلم قبلی آنتون یلچین، «۵ تا ۷» که اوایل امسال دیدم، نبود، اما قطعاً یک شخصیت حمایتی مناسب در کنار لارنس فیشبرن بود. این فیلم یک درام قدرتمند درباره سوگواری تنها نیست، اما در ابعاد کوچک و خاص خود به خوبی آنچه را که می‌خواست به مخاطب بگوید، رسانده است. بنابراین، در آن بخش‌های سرگرم‌کننده‌ای نیز وجود دارد، هرچند کم. اما به طور کلی، فیلمی است که وعده‌اش را تحقق می‌بخشد. حالا ممکن است بدانید که من به شدت آن را توصیه می‌کنم، به ویژه برای کسانی که هرگز عزیزان خود را از دست داده‌اند؛ آنها این احساس را بیشتر از دیگران تجربه خواهند کرد. ۹/۱۰