فیلم The Handmaid’s Tale 1990

به نظر می‌رسد کسی موفق شده است داستان «داستان خدمتکار» را به شکل قابل تماشا تبدیل کند. تفاوت این نسخه با سریال چیست؟ به شما یک سرنخ می‌دهم: دو چیز... آیا آن را دریافتید؟ زمان و داستان. سریال تلویزیونی دارای تعداد بسیار زیادی قسمت است و هر قسمت نیز به قدری طولانی است که برای روایت یک داستان جذاب مناسب نیست. نسخه HBO در سال ۱۹۹۰ تنها...

به نظر می‌رسد کسی موفق شده است داستان «داستان خدمتکار» را به شکل قابل تماشا تبدیل کند. تفاوت این نسخه با سریال چیست؟ به شما یک سرنخ می‌دهم: دو چیز... آیا آن را دریافتید؟ زمان و داستان. سریال تلویزیونی دارای تعداد بسیار زیادی قسمت است و هر قسمت نیز به قدری طولانی است که برای روایت یک داستان جذاب مناسب نیست. نسخه HBO در سال ۱۹۹۰ تنها حدود ۱۰۰ دقیقه است. این داستان به قدری کش داده نشده که پر از محتواهای اضافی باشد. این نسخه داستانی مختصر و شفاف ارائه می‌دهد که هیچ چیزی را در آن کم نگذارده است. و به همین دلیل، کار می‌کند. اما... این فیلم همچنین بازیگران بزرگی چون فی داناوی، ناتاشا ریچاردسون، رابرت دووال و آیدان کوئین دارد... و این افراد همگی کسانی هستند که هر کارگردانی مایل به انتخاب آن‌ها خواهد بود و در سال ۱۹۹۰ هم انتخاب آن‌ها واقعاً هیجان‌انگیز بود. بنابراین، آنچه داریم یک فیلمنامه تمیز و بدون محتواهای اضافی (و در مورد سریال، عاری از محتواهای طولانی و غیرضروری) است که توسط برخی از بهترین افراد در صنعت بازیگری اجرا می‌شود. نمی‌توان بیشتر از این خواست. اما به نظر می‌رسد در این تولید از مقدار زیادی اسپری مو استفاده شده است که «همسران استپفورد» را به عنوان یک خانواده معمولی نشان می‌دهد. زنان در این نسخه آینده‌نگر از ایالات متحده به دو گروه تقسیم می‌شوند: گروه آبی که مرفه و ثروتمند هستند و گروه قرمز که به عنوان مادران جایگزین در جامعه‌ای که دیگر نمی‌تواند به راحتی بچه‌دار شود، عمل می‌کنند. چند مرد خوش‌شانس فرماندهان هستند و بر همه تسلط دارند و در تلاشند تا فرزندانی به دنیا بیاورند، مانند خروس‌هایی که مرغ‌ها را بارور می‌کنند. «کیت» (ناتاشا ریچاردسون) یکی از این زنان در لباس قرمز است. او قرار است به خانه‌ای که توسط «سرینا جوی» (فی داناوی) اداره می‌شود، آموزش داده شود تا نیازهای جنسی رئیس (رابرت دووال) را برآورده کند. حالا آن‌ها تنها تعداد مشخصی تلاش برای باروری دارند و اگر در این زمینه موفق نشوند، به بی‌خانمانی بازمی‌گردند. او باردار نمی‌شود، اما هیچ‌کس جرات نمی‌کند بپرسد آیا مشکل از «فرمانده» است یا نه، بنابراین او به دوستی با او می‌پردازد و سعی می‌کند اعتمادش را جلب کند در حالی که به طور همزمان با راننده‌اش «نیک» (آیدان کوئین) برنامه‌ریزی می‌کند که هر چه زودتر از آنجا خارج شود. ممکن است او کمی خوش‌شانس باشد زیرا نارضایتی فزاینده‌ای در جامعه نسبت به این ساختار اجتماعی سختگیرانه و متعصب وجود دارد که ثروت - پول، غذا و بچه‌ها - را در دست عده بسیار کمی نگه می‌دارد. داستان با جذابیت شروع می‌شود اما خیلی سریع از نفس می‌افتد و بازی‌ها و دیالوگ‌های واقعاً مصنوعی را به نمایش می‌گذارد - با وجود اینکه مارگارت اتوود و هارولد پینتر به عنوان نویسندگان کلمات ناظر هستند. داناوی به اندازه کافی در فیلم به نظر نمی‌رسد تا تفاوتی ایجاد کند و تا نیمه فیلم فکر می‌کردم که شاید این داستان بهتر بود در صحنه تئاتر اجرا شود - البته اینکه آیا من بعد از وقفه از بار خارج می‌شدم یا نه، سوال خوبی است. همه چیز به اندازه کافی مناسب است، اما چیزی ویژه نیست.