فیلم Werner Herzog: Radical Dreamer 2022

مانند انیو موریقونه فقید، دوست دارم فقط در یک اتاق با ورنر هرزوگ بنشینم و صحبت کنم. او شخصیتی مرموز است که در این مستند به عنوان انسانی با بینش و تخیل به تصویر کشیده می‌شود، اما همچنین به عنوان مردی که به فکر این است که مخاطب هرگز از آثارش خسته نشود. دامنه پروژه‌های او به خوبی در این مستند به نمایش گذاشته شده...

مانند انیو موریقونه فقید، دوست دارم فقط در یک اتاق با ورنر هرزوگ بنشینم و صحبت کنم. او شخصیتی مرموز است که در این مستند به عنوان انسانی با بینش و تخیل به تصویر کشیده می‌شود، اما همچنین به عنوان مردی که به فکر این است که مخاطب هرگز از آثارش خسته نشود. دامنه پروژه‌های او به خوبی در این مستند به نمایش گذاشته شده است؛ از آثار ابتدایی‌اش در اواخر دهه 1960 که چندان خوب نیستند، تا موفقیت‌هایش با فیلم‌هایی چون "آگویره" (1972)، "نوزفراتو" (1979) و "فیتزکارالدو" (1982). همچنین در این مستند به رابطه پر تنش او با کلاوس کینسکی و چالش‌هایی که از دوران کودکی‌اش در آلمان پس از جنگ تا تأمین مالی فیلم‌هایی که قایق‌های بخار خراب را در بالای تپه‌های آمریکای جنوبی می‌کشند، پرداخته می‌شود. البته، مجموعه‌ای از نظرات ستایش‌آمیز نیز وجود دارد که برخی از آن‌ها جالب‌تر از دیگران هستند، اما آنچه این اثر را خاص می‌کند، زمانی است که ما با او در خانه‌اش سپری می‌کنیم. گفتار او با حس خوبی به سمت مخاطبانش آغشته شده است که در برخی مواقع واقعاً مسری است. عزم او برای اینکه هرگز به چیزهای معمولی قانع نشود و به تولید آثار تکراری نپردازد، قابل احساس است و توانایی‌اش در پذیرش مفاهیم از ژانرهای مختلف و گروه‌های سنی گوناگون و شرکت در توسعه و تکامل رسانه‌اش واقعاً الهام‌بخش است. متأسفانه، این صمیمیت به اندازه کافی وجود ندارد و فیلم غالباً در دام نقل‌قول‌های حمایتی گرفتار می‌شود. چه این نقل‌قول‌ها از ویم وندرس یا نیکول کیدمن باشد، به نظرم آن‌ها به آنچه که می‌خواستم ببینم، یعنی او در یک اتاق با یک شراب خوب و گفت‌وگوهای بی‌پایان، چیزی اضافه نکردند. او مردی کاریزماتیک با توانایی بی‌پایان برای رویاپردازی است و اگر به این موضوع که سینما چطور به جایی که اکنون است رسیده، علاقه دارید (با تمام نقاط ضعفش)، پس این مستند ارزش دیدن دارد.