فیلم The Mauritanian 2021

اگر از خواندن نقدهای بدون اسپویل من لذت می‌برید، لطفاً وبلاگ من را دنبال کنید. همان‌طور که در نقدهای بی‌شماری از این ژانر نوشته‌ام، من به‌طور کلی از فیلم‌هایی که «بر اساس یک داستان واقعی» ساخته شده‌اند، لذت می‌برم، زیرا این نوع فیلم‌ها تقریباً همیشه انتظارات اصلی من را برآورده می‌کنند: آگاهی از یک رویداد یا موضوعی که قبلاً زیاد درباره‌اش نمی‌دانستم. داستان واقعی محمدو ولد...

اگر از خواندن نقدهای بدون اسپویل من لذت می‌برید، لطفاً وبلاگ من را دنبال کنید. همان‌طور که در نقدهای بی‌شماری از این ژانر نوشته‌ام، من به‌طور کلی از فیلم‌هایی که «بر اساس یک داستان واقعی» ساخته شده‌اند، لذت می‌برم، زیرا این نوع فیلم‌ها تقریباً همیشه انتظارات اصلی من را برآورده می‌کنند: آگاهی از یک رویداد یا موضوعی که قبلاً زیاد درباره‌اش نمی‌دانستم. داستان واقعی محمدو ولد صلاحي برای من ناشناخته بود، اما فیلم «موریطانی» به‌خوبی زندگی شگفت‌انگیز و غیرقابل‌باور او در اردوگاه زندانیان گوانتانامو را روایت می‌کند. وجود چنین زندانی خارج از قانون هنوز هم مرا متعجب می‌کند. دو دهه از قرن بیست و یکم گذشته و بشریت همچنان راهی برای نابود کردن غیراخلاقی و غیرقانونی ابتدایی‌ترین حقوق انسانی پیدا می‌کند. کوین مک‌دونالد، کارگردانی که احتمالاً بیشتر به خاطر مستندهایش شناخته شده است تا فیلم‌های داستانی‌اش، اقتباسی ساده از خاطرات شخصیت اصلی ارائه می‌دهد و بر روایت اصلی تمرکز می‌کند بدون اینکه اجازه دهد ملودرامای معمول هالیوود سهمی کمرنگ و فزاینده از داستان را بگیرد. این فیلم فرمول معمول این نوع آثار را دنبال می‌کند و ویژگی‌های فنی آن نه آنقدر چشمگیر و نه گیج‌کننده است که ممکن است بهترین تمجید من از «موریطانی» باشد. خود داستان به اندازه کافی جالب است، بنابراین من عمیقاً از این موضوع قدردانی می‌کنم که مک‌دونالد از تجربه مستندش برای تولید این فیلم استفاده کرده است، زیرا به سادگی می‌توانست یک مستند عادی باشد - و از برخی جهات، واقعاً به آن شباهت دارد. فیلمنامه نوشته M.B. Traven، روری هینز و سهراب نوشیروانی در بیشتر زمان فیلم به شدت جذاب است، اما به دلیل برخی صحنه‌های غیرضروری و بی‌تأثیر مقداری از قدرت خود را از دست می‌دهد. در بسیاری از لحظات، نویسندگان و مک‌دونالد به‌طور مؤثر پیام خود را منتقل می‌کنند، اما این صحنه‌ها برای چند دقیقه اضافی ادامه پیدا می‌کنند که واقعاً چیز جدیدی به داستان، شخصیت‌ها یا جو اضافه نمی‌کند. با اینکه روایت اصلی درباره صلاحي است، این زیرنویس‌ها که به شخصیت‌های فرعی مربوط می‌شود، به‌هیچ‌وجه جالب نیستند. اگر نبود بازیگر همیشه جذاب بندیکت کامبربچ و شیلین وودلی دل‌نشین، برخی از این داستان‌ها می‌توانستند به شدت به فیلم آسیب برسانند. یکی از مهم‌ترین لحظات فیلم در آغاز عمل سوم اتفاق می‌افتد. در حالی که برای تماشاگران حیاتی است که همان وحشت‌هایی را که صلاحي تجربه کرده، احساس کنند، این صحنه طولانی از شوکه‌کننده به واقعاً ناراحت‌کننده تبدیل می‌شود تا جایی که برخی از تماشاگران واقعاً آن را رد می‌کنند. این موضوع به مشکل قبلی مربوط می‌شود که نمی‌دانند چه زمانی باید یک صحنه را به پایان برسانند و آن را بیش از حد طولانی می‌کنند که در نتیجه زمان فیلم را افزایش می‌دهد. با این حال، من همچنان بر داستان اصلی متمرکز ماندم و این به خاطر بازی‌های بسیار خوب جودی فاستر و به‌ویژه طاهر رحیم بود. فاستر نمایش فوق‌العاده‌ای از نانسی هولندر، وکیلی که اخلاقی‌ترین معضلات را در این حوزه از حرفه خود مطرح می‌کند، ارائه می‌دهد. آیا همه - به معنای واقعی کلمه همه - شایسته همان حقوق انسانی هستند؟ یا استثنائاتی وجود دارد، مانند تروریست‌ها یا تجاوزگران؟ فاستر به زیبایی این وظیفه دشوار را که مدافع کسی باشد که 99.9 درصد جهان حتی حاضر به گفتگو با او نیست، به تصویر می‌کشد. اما در نهایت، این بازی طاهر رحیم است که با اجرای قدرتمند و احساسی‌اش، توجه را به خود جلب می‌کند. از نگاه ناامیدانه‌اش تا امید بی‌پایانش به اینکه عدالت برقرار شود، غیرممکن است که برای صلاحي احساس همدردی نکرد و به آزادی‌اش امیدوار نبود. «موریطانی» یکی از آن فیلم‌های «بر اساس رویدادهای واقعی» است که برای مدت طولانی در یاد من خواهد ماند. داستان واقعی، شگفت‌آور و تکان‌دهنده محمدو ولد صلاحي که توسط دولت ایالات متحده به‌طرز غیرقابل‌باوری درمانی غیرمنصفانه، غیراخلاقی و غیرقانونی دریافت کرده، از طریق فیلمنامه‌ای فرمولی اما کارآمد روایت می‌شود که بر اجرای فوق‌العاده و شایسته جوایز طاهر رحیم تمرکز دارد. کوین مک‌دونالد از روش‌های روایت و فیلمسازی غیرمشتتت‌کننده استفاده می‌کند، که اجازه می‌دهد تمرکز اصلی بر روی خود صلاحي باشد و نه جلوه‌های بصری خیره‌کننده یا کارهای عجیب دوربین. با اینکه این تلاش به‌طور کلی موفق بوده، اما با طولانی کردن صحنه‌های بی‌ربط مربوط به شخصیت‌های فرعی، مقداری از انرژی و جذابیت کلی خود را از دست می‌دهد. جودی فاستر نیز تفسیر فوق‌العاده‌ای از وکیلی که هرگز از اصول و اخلاقیات خود دست نمی‌کشد، ارائه می‌دهد. این فیلم ممکن است ساختار معمول سایر فیلم‌های این ژانر را دنبال کند، اما در رساندن این داستان به جهان بدون هیچ محدودیتی موفق است. من آن را توصیه می‌کنم، اما مراقب یک صحنه طولانی و خشونت‌آمیز شکنجه باشید که ممکن است برخی از تماشاگران حساس را آزار دهد. امتیاز: B-