فیلم Fall 2022

این فیلم با اینکه داستانش کمی ضعیف به نظر می‌رسد، اما خود فیلم فوق‌العاده است. اگر به برج به عنوان نوعی شخصیت اصلی واقعی فیلم نگاه کنید، متوجه خواهید شد که داستان از این منظر جذاب‌تر می‌شود. در اولین تماشا، می‌توانم تصور کنم که تماشاگران چقدر درباره تکنیک‌های صعودی انتقاد خواهند کرد. فیلم در ابتدای کار کمی شوکه‌کننده است، اما صادقانه به تصویرسازی خام و بچگانه‌اش...

این فیلم با اینکه داستانش کمی ضعیف به نظر می‌رسد، اما خود فیلم فوق‌العاده است. اگر به برج به عنوان نوعی شخصیت اصلی واقعی فیلم نگاه کنید، متوجه خواهید شد که داستان از این منظر جذاب‌تر می‌شود. در اولین تماشا، می‌توانم تصور کنم که تماشاگران چقدر درباره تکنیک‌های صعودی انتقاد خواهند کرد. فیلم در ابتدای کار کمی شوکه‌کننده است، اما صادقانه به تصویرسازی خام و بچگانه‌اش از "صعود" پرداخته است. در ابتدا مجبور شدم تصمیم بگیرم که به واقع‌گرایی آن اهمیت ندهم، زیرا کاهش ارزش فیلم به خاطر داستانش نادرست به نظر می‌رسید. این یک خلق است و نمی‌توان آن را بر اساس توانایی‌اش در یادآوری زندگی واقعی قضاوت کرد، بلکه بیشتر به فراموشی آن می‌پردازد. من این "فراموشی" را به طور داوطلبانه انجام می‌دهم و به نظر می‌رسد که بیشتر از فیلم‌ها لذت می‌برم. در صحنه‌های پر از جاذبه جاذبه که ۲۰۰۰ فوت بالای زمین بود، احساس می‌کردم بدنم کمی منقبض می‌شود و مضطرب می‌شوم! شخصیت‌ها آنقدر بی‌پروا بودند که باور داشتند هر لحظه ممکن است بمیرند. تنش در این فیلم بی‌وقفه است. حتی اگر نویسندگی گاهی احمقانه به نظر برسد، عناصری در فیلم وجود دارند که می‌توانند امتیاز فیلم را به میزان قابل توجهی افزایش دهند. به فیلم‌برداری توجه کنید. کار ماهرانه و دقیق در نشان دادن تنش در هر لحظه با صدای فلزی عجیب از پیچ‌ها که در حال لرزش هستند، وزنی اضافی را فریاد می‌زند. نماهای پهپاد که ترس‌های ذهن‌خراش از چنین مکان‌های رادیکالی را به تصویر می‌کشند. واقعاً! به نظر می‌رسید که این یک تلاش عاشقانه از سوی فیلم‌سازان بود. آن‌ها به سرعت دیدند که چه قدر می‌توان با این موقعیت کار کرد. داستان به نظر می‌رسید که وسیله‌ای برای این فیلم باشد که به‌نوعی یک گواهی بزرگ به ترس از ارتفاعات بود. پوستر فیلم برای من جذابیت داشت زیرا فکر می‌کردم حتی اگر فیلم خیلی خوب نباشد، ایده خود به اندازه کافی جذاب است. شخصیت اصلی فیلم: خود برج. تمام مدت چیزی نمی‌گفت، اما ستاره هر صحنه بود. داستان به نوعی اضافی بود که باید با آن کنار می‌آمدید، اما چه فیلم خنکی! تعداد شگفت‌انگیزی از مواقعی وجود داشت که به خاطر احمقانه و غیرواقعی بودن جنبه‌های صعودی تحریک می‌شدم و چقدر بی‌پروا می‌شد. با این حال، باور ندارم که کسی فکر کند این فیلم برای مطالعه تکنیک‌های صعودی مناسب است. حتی جنبه هنری صعود را هم نشان نمی‌دهد که بزرگ‌ترین نقطه ضعف فیلم است. من عاشق این بودم که داستان حول محور غلبه بر ترس‌ها از طریق این مسیر استعاری صعود می‌چرخید و مطمئنم که بسیاری از صخره‌نوردان این را پذیرفتند و به خاطرش یادآوری شدند، اما گناهی است که چرا شخصیت‌ها را از دلایل پیگیری این اشتیاق محروم کردیم. **Fall به جای عمق، ۴۷ متر ارتفاع دارد.** فیلم Fall معده شما را با ارتفاعات گیج‌کننده و خطرات اضطراب‌آور در گلو نگه می‌دارد. داستان فیلم بسیار ضعیف است، اما این چیزی است که از فیلم با این پیش‌زمینه انتظار دارید. ناامیدی گریس کوری و ویرجینیا گاردنر در بازی‌های قانع‌کننده‌شان واقعی به نظر می‌رسید. هر شات پر از وحشت و اضطراب بود در حالی که دوربین بلندی‌های باورنکردنی و چشم‌اندازهای بی‌پایان را به تصویر می‌کشید. اسکات مان دوباره فیلمی حاوی اضطراب عاطفی کارگردانی کرده است که به طرز شگفت‌انگیزی به ۴۷ متر پایین شباهت دارد، حتی با یک چرخش مشابه در داستان. Fall کمی بیش از حد لازم طولانی شد، اما من از تعلیق شگفت‌انگیز و توسعه شخصیت‌هایی که یک مفهوم اندک را به ارتفاعات تهوع‌آور ارتقا دادند، قدردانی کردم. Fall یک سفر پر از تعرق و اعصاب‌خردکن است که با خوشحالی بر یکی از ابتدایی‌ترین و گسترده‌ترین ترس‌های انسانی بازی می‌کند. این فیلم کابوس بدترین ترس از ارتفاع است. Fall یک پیش‌زمینه بسیار ساده را به کار می‌گیرد و از آن به خوبی استفاده می‌کند، و یک فیلم اکشن با اضطراب غریزی و ترسناک و به‌طور واقعی، با ارتفاعات گیج‌کننده می‌سازد. این به نوعی هم تماشای آسان و هم دشوار است. من غالباً خودم را در حال نگه‌داشتن نفس، تنش و پرش و نیاز به استراحت برای غلبه بر حس ترس خود در آنچه که شاهدش بودم، می‌یافتم. من به شدت به شخصیت‌های اصلی وابسته بودم و می‌خواستم آن‌ها به‌طور ایمن از وضعیت وحشتناک‌شان فرار کنند، با وجود تصمیم بی‌پروا برای صعود به یک برج کاملاً زنگ‌زده و خراب. به طور خلاصه، این فیلم واقعاً هیجان‌انگیز است. فقط نشان می‌دهد که چقدر می‌توان با یک بودجه محدود و الهام زیاد دستاورد داشت. نکته اول: متوجه شدم که شما در گذشته یک برج تلویزیونی ۲۰۰۰ فوتی را برپا کردید، اما وقتی این صنعت به توزیع ماهواره‌ای منتقل می‌شود، چرا کسی باید اجازه دهد این سازه زنگ‌زده به آرامی بایستد - فقط به این دلیل که روزی سقوط نکند؟ هوم! به هر حال، خوشبختانه ناتوانی برنامه‌ریز به "بکی" (گریس کوری) و دوستش "هانتر" (ویرجینیا گاردنر) اجازه داد تا آن را صعود کنند. این برای بکی یک موضوع مهم است - او یک سال پیش با دوستش و همسرش "دن" (مَیسون گودینگ) به صورت آزاد صعود می‌کرد که فاجعه رخ داد و او بیشتر زمان بین آن دو را با جک دنیلز سپری کرده است. با نادیده گرفتن هرگونه برنامه‌ریزی معقول - غذا، دستکش و غیره - بالا می‌روند - یک نردبان وجود دارد - و به زودی در بالای آن به بررسی عظمت چشم‌انداز می‌پردازند. زمان پایین آمدن فرا می‌رسد و نردبان می‌شکند. دو نفر خوش‌شانس هستند که در بالای برج پناهگاهی دارند، اما کیف آن‌ها - که شامل آب و پهپاد است - ۵۰ فوت سقوط کرده و به طور خطرناکی بر روی یک دیش ماهواره‌ای در زیر تکیه داده است. چه کار باید کرد؟ داستان واقعاً در یک چرخش بدبینانه قرار می‌گیرد وقتی که آن‌ها یک فشفشه را برای جلب توجه مردانی در یک ون کمپینگ نزدیک شلیک می‌کنند، فقط برای اینکه آن‌ها آن‌ها را ببینند و سپس به سرقت خودروشان بپردازند! در غیر این صورت، این واقعاً یک شاهکار عکاسی است که قطعاً دستان من را عرق کرد. کارگردان اسکات مان و فیلم‌بردار (مک‌گرگور) به طور مؤثری ما را به وضعیت دوستان دو نفره می‌کشانند و اگر شما حتی به‌طور مختصر ترس از ارتفاع داشته باشید، این فیلم می‌تواند گاهی اوقات تماشای سختی باشد. متأسفانه، با جستجوی شخصیت‌پردازی متوجه می‌شویم که حتی در ارتفاع نیز جایی برای یک ملودرام خسته‌کننده وجود دارد. بعد از آن، خیلی دشوار است که به هیچ یک از زنان که توسط تعدادی از لاشخورها آزار می‌بینند، نزدیک شویم! پایان فیلم خوب نیست. برای انصاف، این هم ساده نیست، چند ویژگی جالب دارد که ما را در حالت آمادگی نگه می‌دارد - اما این‌ها ویژگی‌های چندان واقع‌گرایانه‌ای نیستند. لذت بردن از این فیلم کلمه درستی نیست - نمی‌توانم بگویم که در بیشتر زمانم در سینما خیلی راحت بودم، اما اگر این فیلم باید دیده شود، پس نیاز به صفحه بزرگ دارد. در تلویزیون، بسیاری از تأثیرات عکاسی خود را از دست خواهد داد و واقعاً تنها چیزی است که این فیلم برای آن تماشا کردن ارزش دارد - بازیگری و دیالوگ تکراری "آیا تو خوب هستی؟" خیلی قابل قبول نیست. **ممکن است شامل اسپویلر باشد** چه فیلم معمای قتل فوق‌العاده‌ای. به عنوان یک صخره‌نورد آماتور، من نیز در ابتدا از تکنیک‌های غیرحرفه‌ای صعودی ناامید شدم. با این حال، اگر آن‌ها واقعاً صعودکننده/تنها دوستداران صعود بودند، چگونه می‌توانستند قبل از اینکه به هر چالش بزرگی بپردازند، آسیب نبینند؟ (و از منظر فیلم‌سازی، با توجه به اینکه صعود یک ورزش محبوب است، مطمئناً سخت نیست که از یک ورزشکار تصادفی در باشگاه بخواهید که به گروه فیلم بگوید این تکنیک‌ها وحشتناک هستند! همچنین نقاط مشکوک دیگری وجود دارد که بعداً غیرقابل قبول به نظر می‌رسند…) پاسخ البته این است که آنچه ما دیدیم صرفاً **بازگویی نسخه بکی از آنچه اتفاق افتاد است!!!** سپس همه نادرستی‌ها به طور کامل منطقی می‌شود زیرا اینگونه است که شما می‌توانید مقامات را متقاعد کنید که چرا "حوادث" در ابتدا رخ دادند — سهل‌انگاری خالص و مهارت‌های آماتوری! من اعتقاد دارم که آنچه اتفاق افتاد این بود که بکی متوجه شد که به او خیانت شده است، سپس نقشه‌ریزی کرد تا آن احمق را با دستکاری در مکان‌های دوربین و/یا - همانطور که در فیلم نشان داده شده است، اما با نیت بد - به طور آزادانه طناب را برمی‌دارد. و هیچ کس دقیقاً نمی‌داند که مکان‌های دوربین چقدر خوب هستند یا آیا آن‌ها دستکاری شده‌اند - هانتر بالای آن‌ها مشغول پایین آمدن است! این به طور کامل افسردگی یک ساله او را توضیح می‌دهد زیرا حتی اگر به طور کامل برنامه‌ریزی نشده باشد، عمل شبه‌پیش‌مدبرانه او به طور طبیعی او را در احساس گناه عمیق‌تری قرار می‌دهد. سپس واقعیت همیشگی این است که آیا سقوط برج واقعاً توسط هانتر آغاز شده است. احتمالاً بکی دید که هانتر زندگی بدون گناهی دارد و تمایل دیگری برای قتل پیدا کرده و پیشنهاد می‌کند که به هانتر این سفر جذاب یوتیوب/اینستاگرام را ارائه دهد تا او را متقاعد کند که بیاید! هرچند فیلم نشان می‌دهد که هانتر در برخی مواقع بسیار دلگرم‌کننده است، این کاملاً ممکن است که هانتر **در واقع** شخصیت بی‌خیالی باشد که او در **همه ویدیوهای آنلاینش** نشان می‌دهد! (که ممکن است او را در چشم بکی بیشتر قابل قتل کند). بنابراین بکی ممکن است از یک روش باهوش برای فریب دادن قربانیانش به عنوان انسان‌های مهربان استفاده کند. در نهایت، بزرگ‌ترین نشانه‌ای که نشان می‌دهد حادثه نهایی پیش‌مدبرانه است (و احتمالاً توسط تیم فیلم‌سازی/نویسنده طراحی شده است) این است که وقتی بکی در نهایت برای بدن هانتر می‌رود تا تلفن را بیندازد، او به طور غریزی — و به حق برای یک صخره‌نورد — کارابین را به پایین‌ترین نقطه پایدار که نردبان هنوز نشکسته است، متصل می‌کند!!! (و فیلم این را به خوبی نزدیک می‌کند) چرا هانتر این کار را نکرد وقتی که برای بازیابی کیف پایین رفت؟؟؟!!! این نه تنها صعود بد است، بلکه به عقل سلیم هم تحدی می‌کند! ما همه فریاد می‌زدیم که چقدر احمقانه بود که هانتر در صحنه کیف کار کرد و اکنون می‌دانیم، **این‌ها همه به احتمال زیاد داستان‌های خیالی هستند که بکی در پایان حادثه روایت کرده است!** در نهایت، برخی از بینندگان چینی تیزبین نیز به "اشتباه" در پوستر اشاره کردند که در واقع **نردبان در حالی که بکی در بالاست و هانتر هنوز در حال صعود است، در حال خراب شدن است!** شاید این اشاره‌ای از تیم تولید باشد ;) **خب به هر حال، این فقط یک نظریه است :p احتمالاً بیش از حد سریال‌های آسیایی تماشا کرده‌ام** نمی‌توانم کمک کنم اما به یک فیلم که چندین کشتی‌گیر حرفه‌ای را به عنوان وسیله‌ای برای بیان یک پیش‌گویی لطیف نام می‌برد، و "Cherry Pie" وارن را در صدای آن به صورت هر پنج دقیقه پخش می‌کند، علاقه‌مند شوم. از سوی دیگر، همدلی با شخصیت‌های این فیلم بسیار دشوار است؛ هر کسی که به یک برج تلویزیونی زنگ‌زده و فوق‌العاده خُرخُر (یک انتخاب به‌قدری احمقانه که در شرایط عادی به نام مغالطه شرور صعودی شناخته می‌شود) در وسط هیچ‌کجا فقط برای تفریح صعود کند، شایسته هرچیزی که به سرش بیاید است. استدلال، هرچند که باشد، پشت اعمال قهرمانان این است که زندگی «بسیار کوتاه» است و «باید کاری کنید که احساس زنده بودن کنید.» فکر می‌کنم آن‌ها شادمانی زندگی را با داشتن یک آرزوی مرگ اشتباه گرفته‌اند. بر اساس منطق این افراد، بابی دنیرو و کریس واکن واقعاً در آن صحنه‌های رولت روسی در شکار گوزن، مغز زندگی را می‌مکیدند. حال، اینکه صعود به سازه‌های مصنوعی (که به نام سازه‌نوردی و همچنین چندین نام دیگر شناخته می‌شود) کاری بی‌پروا (نه به ذکر غیرقانونی) است، به این معنا نیست که کسانی که این کار را انجام می‌دهند به آن به سادگی نگاه می‌کنند. مطمئناً برنامه‌ریزی و آمادگی و شکل‌گیری ذهنی و بدنی زیادی (حتی عمل نسبتاً ساده‌ای مانند صعود به یک نردبان وقتی که نردبان دو برابر بلندتر از برج ایفل است، به کار سختی تبدیل می‌شود) قبل از عمل واقعی نیاز دارد. ما هیچ‌کدام از این‌ها را در اینجا نمی‌بینیم؛ حتی یک مونتاژ آموزشی هم وجود ندارد. برای هانتر (ویرجینیا گاردنر) و بکی (گریس کوری)، این یک تصمیم شبانه است؛ مطمئناً، هانتر می‌گوید که او «برنامه‌ریزی» کرده است و او نوعی یوتیوب‌دار است، اما بکی یک صخره‌نورد غیرحرفه‌ای است که به وضوح در یک سال پس از مرگ شوهرش به یک فرد الکلی بی‌خود تبدیل شده است. با وجود تمام این موارد، فیلم قطعاً از محیط انتخابی خود حداکثر استفاده را می‌کند. چشم‌انداز اطراف بالای برج (که شامل یک «سکو به اندازه پیتزا» است) کیفیت صفحه سبز را به نمایش می‌گذارد، اما این یک مورد نادر است که واقعاً به نفع فیلم کار می‌کند؛ در چنین ارتفاعات گیج‌کننده‌ای، آیا جهان و هر چیزی در آن به صورت غیرواقعی به نظر نمی‌رسد؟ یا به طریقی صریح‌تر، آیا درک شما به هم نمی‌ریزد؟ علاوه بر این، حرکات به طور کامل نفس شما را نمی‌گیرد، اما آن‌ها کمی نفس شما را می‌دزدند، که بهتر از هیچ است؛ همچنین، درجه‌ای از تعلیق وجود دارد که آیا کمک در راه است یا نه — و در حالی که این تنها فیلمی است که می‌توانم به یاد بیاورم که تماشاگران به‌صورت واقعی منتظر سقوط کفش دیگری هستند، این جنبه از داستان واقعاً شامل یک شات جالب از، خوب، سقوط یک کفش است. **Fall** یک تریلر بقا است که حداقل برای کسانی از ما که ترس از ارتفاع داریم، موفق می‌شود احساس ناامنی را با نماهای هوایی ایجاد کند. جلوه‌های بصری استفاده شده برای انجام این صحنه‌ها به خوبی انجام شده‌اند و علی‌رغم اینکه این یک فیلم با دو (ناخودآگاه) صخره‌نورد است که در بالای یک برج گیر کرده‌اند، فیلم که توسط اسکات مان نوشته و کارگردانی شده است، هنوز هم بسیار سرگرم‌کننده بود. بازی‌های هر دو گریس کوری و ویرجینیا گاردنر خوب بود (جفری دین مورگان فقط چند دقیقه زمان صفحه داشت و احتمالاً این کار را به عنوان یک لطف به مان انجام داد، زیرا این دو قبلاً در فیلم Heist سال ۲۰۱۵ با هم کار کرده بودند). **Fall** فیلمی نیست که بخواهم دوباره تماشا کنم، مشابه بسیاری دیگر از این تریلرهای بقا (مانند ۴۷ متر پایین، شالو، ۱۲۷ ساعت)، اما با این حال، ارزش تماشا را دارد، به‌ویژه در شب جمعه یا شنبه که هیچ چیز دیگری که ممکن است توجه شما را جلب کند وجود ندارد. به عنوان یک نکته جانبی، ظاهراً این فیلم برای رده سنی R با تعداد زیادی فحش ضبط شده است که بعداً هنگام توزیع Lionsgate دوبله شده و در یک صحنه جایگزینی دو فحش با "جهنم" واقعاً خنده‌دار بود. **۳.۷۵/۵** "Fall یکی از بزرگ‌ترین سورپرایزهای سال است! پیش‌زمینه آن به طور خودکار سطوح بالایی از آدرنالین، تعلیق و تنش را به همراه دارد - به‌ویژه برای کسانی که از ارتفاع می‌ترسند - و اسکات مان موفق می‌شود ترکیب ایده‌آل واقع‌گرایی و غیرواقع‌گرایی را به دست آورد. این فیلم به اندازه‌ای که باعث "چشم‌چرخاندن" بی‌شماری شود، به افراط نمی‌رسد و نه آنقدر کلیشه‌ای و بی‌اهمیت است که یک چرخش داستانی تأثیرگذار در نزدیکی عمل سوم را اضافه کند. گریس کوری با ویرجینیا گاردنر نیز در این فیلم درخشان است و هر دو زمان کافی برای رهبری یک داستان محور شخصیت را دارند که عمدتاً بر روی یک مکان تمرکز دارد. ای کاش پایان ناامیدکننده و ناگهانی فیلم مانع از رسیدن آن به سطح بعدی نمی‌شد…" امتیاز: B وقتی به Fall وارد شدم، انتظار چندانی نداشتم و متأسفانه این فیلم انتظارات من را برآورده کرد. این فیلم سعی دارد چیزی بسیار بزرگ‌تر از آنچه که نیاز دارد باشد و نتیجه این است که تجربه‌ای بسیار بزرگ و بی‌هدف می‌شود که کاملاً بی‌تمرکز به نظر می‌رسد. زمان نزدیک به دو ساعت برای داستانی که در ظاهر کاملاً ساده است، به شدت زیاد است. اما فیلمنامه تلاش می‌کند چندین زیرمجموعه را ارائه کند که قرار است شخصیت‌های ما را توسعه دهد، اما همه آن‌ها فقط از تنشی که در حال ایجاد بود، می‌کاهند. برای هر صحنه‌ای که من در حال گرفتن صندلی‌ام و انتظار برای دیدن آنچه که بعداً اتفاق می‌افتاد بودم، یک صحنه وجود دارد که دو شخصیت در مورد احساسات خود برای مدت طولانی صحبت می‌کنند. علاوه بر این، عناصر داستانی وجود دارد که یا بسیار راحت هستند یا صرفاً به عنوان موانع وجود دارند که به خاطر موانع از اعتبار کلی می‌کاهند. من فکر می‌کنم گریس کوری آینده فوق‌العاده‌ای در این صنعت خواهد داشت، اما عملکرد او به همراه ویرجینیا گاردنر جاهای زیادی برای بهبود داشت. کوری بهترین تلاش خود را برای نجات یک فیلمنامه نسبتاً وحشتناک انجام داد، اما این کافی نبود. با این وجود، فیلم به خوبی کارگردانی شده بود، با نماهای عالی از برج و عمل‌هایی که در حال وقوع بود. فیلم‌برداری فوق‌العاده بود، با آسمان‌های زیبا و سایه‌های تیز شخصیت‌های اصلی که من به طور خاص از آن لذت بردم. به طور کلی، فکر می‌کنم این فیلم اگر به یک تریلر احمقانه با داستانی ساده پایبند می‌ماند، بسیار بهتر می‌شد. تمام پرکننده‌های اضافی واقعاً تجربه کلی را سنگین کرده است. امتیاز: ۳۵٪ 💩 نظر: بد