فیلم Murder at Yellowstone City 2022

اگر دیروز به من می‌گفتید که فیلمی وسترن از سال 2022 با بازی گابریل برن، توماس جین و ریچارد درایفوس وجود دارد، اولین واکنش من این بود که "این روی کاغذ ایده بدی نیست، اما آنها این قایق را حدود چند صد سال پیش از دست دادند." اما حالا می‌توانم بگویم که «قتل در شهر ییلوستون» به اندازه‌ای داستان جذابی است که ستاره‌هایش در دوران...

اگر دیروز به من می‌گفتید که فیلمی وسترن از سال 2022 با بازی گابریل برن، توماس جین و ریچارد درایفوس وجود دارد، اولین واکنش من این بود که "این روی کاغذ ایده بدی نیست، اما آنها این قایق را حدود چند صد سال پیش از دست دادند." اما حالا می‌توانم بگویم که «قتل در شهر ییلوستون» به اندازه‌ای داستان جذابی است که ستاره‌هایش در دوران اوج خود می‌توانستند روایت کنند — و این خود کار دشواری است، با توجه به اینکه داستان یک معمای کارآگاهی با زیرمتن‌های تراژدی شکسپیری است که علاوه بر وسترن، در آن وجود دارد. نتیجه چندان بی‌نقص نیست، اما به مراتب بهتر از دو تجربه قبلی توماس جین در این ژانر است. «موعظه کردن یک چیز است، اما خدمت کردن، چیز دیگری است»، آلیس مرفی (آنا کمپ) به همسرش تادئوس مرفی (توماس جین) می‌گوید. مرفی ظاهراً نوعی کشیش یا واعظ است و همه او را «پیشوای» می‌نامند، اما او خیلی کم موعظه می‌کند — یا خدمت می‌کند، به عبارت دیگر. مرفی بیشتر وقتش را صرف انجام وظایف یک کفن‌کش می‌کند، که وقتی تصمیم می‌گیرد به طور آماتور به تحقیقات بپردازد، بسیار به کارش می‌آید (ما همچنین او را می‌بینیم که به دختر بچه باهوش جوزفین، تیراندازی یاد می‌دهد که در واقع پیش‌گویی خوبی برای هر دو شخصیت است). در جایی دیگر، ما با کلانتر جیم امبروز (برن) که شبیه به جاورت است، سیسر و شبیه به جانگو (ایزایا مصطفی) و بارمن ادوار بلیک روبرو هستیم. تمام نشانه‌ها به سمت این است که ادوار همجنس‌گرا است، هرچند من هیچ ایده‌ای ندارم که به چه منظور. من نمی‌توانم او را یک همجنس‌گرای پنهان بنامم چون 1) آیا آنها در سال 1881 همه پنهان نبودند؟ و مهم‌تر از همه 2) عاشق (احتمالی) ادوار، میکی (جان آلس) به آرامی می‌گوید که همه در شهر از آنها باخبرند اما به نظر می‌رسد که حتی در این مورد نیز مودبانه رفتار می‌کنند (از جمله افراد خشن شهر). این موضوع مشکل‌ساز است زیرا وقتی ادوار و میکی یک اطلاعات حیاتی را پنهان می‌کنند، این کار را به این دلیل نمی‌کنند که خلافکاران تهدید می‌کنند تا همجنس‌گرایی‌شان را فاش کنند که آنها را به طردشدگان تبدیل می‌کند، بلکه برعکس، به این دلیل است که شهر ییلوستون از سبک زندگی غیرمتعارف آنها بسیار پذیرنده بوده است — همان شهری که به طور خودکار فرض می‌کند تنها مرد سیاه‌پوست در شهر به جرم قتل متهم است. آیا این نوعی تمثیل درباره وضعیت کنونی اقلیت‌هاست؟ چیزی شبیه به گفته دیو چپل که می‌گوید "ما سیاه‌پوستان، به جامعه همجنس‌گرایان نگاه می‌کنیم و می‌گوییم 'لعنتی! ببینید چقدر این جنبش خوب پیش می‌رود.'" در «نزدیک‌تر»؟ احتمالاً من بیش از حد به این موضوع پرداخته‌ام، اما در غیر این صورت نمی‌توانم این نقاط داستان را توضیح دهم. و واقعاً هم مهم نیست؛ فیلم به خودی خود کاملاً لذت‌بخش است (حتی بیشتر از این) اگر به صورت سطحی به آن نگاه کنید، به جز یک جزئیات (نه چندان کوچک) — و دوباره، این برای من یک نکته حساس است، بنابراین ممکن است نظر شما متفاوت باشد. بگذارید توضیح دهم. این فیلم به لحاظ عملی یک وسترن قدیمی با ستاره‌های قدیمی است، کامل با یک شهر دورافتاده قدیمی و خیابان اصلی وسیع، یک سالون و اتاقی بالای سالون که توسط یک روسپی جذاب به نام ایزابل (ایمی گارسیا) اشغال شده و در مکان‌های طبیعی در دره پارادایس، مونتانا فیلم‌برداری شده است. در چنین فیلمی (یا هر فیلم دیگری صرف‌نظر از ژانر، اگر بخواهید دقیق باشید) جایی برای CGI وجود ندارد، اما هر بار که تیری شلیک می‌شود، تصاویر تولید شده توسط کامپیوتر وارد عمل می‌شوند — از شعله دهانه سلاح تا زخم گلوله. واقعاً، آیا نمی‌توانستید کمی خون مصنوعی واقعی صرف کنید؟ این در هر شرایطی به نظر غیرواقعی می‌رسد، اما در اینجا به طرز عجیبی نامناسب است (و روش‌های ظریفی برای گنجاندن یک یا دو تناقض زمانی و فرار از آن وجود دارد، مانند صحنه‌ای که ایزابل به آرامی "لا یورونا" را می‌خواند — که مطمئن نیستم آیا انتخاب آهنگی معقول با توجه به زمان و مکان باشد — در پس‌زمینه در حالی که شخصیت‌های اصلی در حال گفتگو درباره مسائل مرتبط با داستان هستند). با در نظر گرفتن تمام این موارد، «قتل در شهر ییلوستون» تلاش می‌کند و عمدتاً موفق می‌شود تا حال و هوای یک وسترن واقعی را به تصویر بکشد، حتی اگر به آرامی از مرزهای ژانر انتخابی خود خارج شود، اما نه وقتی که می‌خواهد به طور غیرمعمول دوستانه با همجنس‌گرایان باشد یا به میان‌برهای تکنولوژیکی متوسل شود که هیچ‌گاه سرجیو لئونه یا جان فورد به استفاده از آنها تن نخواهند داد، اگر برایشان در دسترس بود.