فیلم Respect 2021

این فیلم خوبی بود و از آن لذت بردم. اما انتظار ندارم که هرگز آن را دوباره تماشا کنم. به نوعی احساس می‌کردم که قبلاً آن را دیده‌ام. و دلیلش این است که تجربیات زنان، حتی زنان مشهور، اغلب در مورد پدران سخت‌گیر و شوهران اول آزاردهنده یکسان هستند. دلیل وجود کلیشه‌ها این است که بسیاری از اتفاقاتی که می‌افتد آنقدر رایج است که به...

این فیلم خوبی بود و از آن لذت بردم. اما انتظار ندارم که هرگز آن را دوباره تماشا کنم. به نوعی احساس می‌کردم که قبلاً آن را دیده‌ام. و دلیلش این است که تجربیات زنان، حتی زنان مشهور، اغلب در مورد پدران سخت‌گیر و شوهران اول آزاردهنده یکسان هستند. دلیل وجود کلیشه‌ها این است که بسیاری از اتفاقاتی که می‌افتد آنقدر رایج است که به کلیشه تبدیل می‌شود. تنها آرزوی من این است که فیلم گاهی اوقات من را با شخصیت‌های دو بعدی‌اش شگفت‌زده می‌کرد. چند تعجب کوچک در فیلم وجود داشت: تغییر واکنش آرتا به گروه پشت‌صحنه Muscle Shoals Rhythm Section، یک لحظه با پدرش در اواخر فیلم و چند جای دیگر. اما در کل، همه چیز آشنا به نظر می‌رسید. با این حال، من فیلم را دوست دارم و آن را توصیه می‌کنم. بسیاری درباره انتخاب بازیگر توسط آرتا فرانکلین فقید برای به تصویر کشیدن او در این مرور بر دوران اولیه حرفه‌اش صحبت کرده‌اند - اما من کنجکاوم که او چه نظری درباره بقیه بازیگران داشت؟ جنیفر هادسون در هنگام خواندن فوق‌العاده است و بسیاری از دامنه و انرژی خانم فرانکلین را به خوبی به تصویر می‌کشد. متاسفانه، به عنوان یک بازیگر، کمی کمتر موفق است و به همراه یک بازیگر حامی واقعاً متوسط، فیلم اغلب کشیده می‌شود. زمان‌بندی داستان ساده است و گذر از دختر جوان معصوم - یک نوع جایزه صوتی برای پدرش که به طور Enthusiastically برای بزرگان در مهمانی‌های خانگی اجرا می‌کند - تا اختلافاتش با همان پدر با اراده قوی (فارست ویتاکر) را به تصویر می‌کشد، در حالی که با تد وایت (مارلون و یانز) که ۱۲ سال بزرگ‌تر است، ارتباط برقرار می‌کند و وارد مسیر پرچالش به ستاره شدن می‌شود. شاید اگر فرصت بیشتری برای هادسون فراهم می‌شد تا آهنگ‌های بیشتری اجرا کند، فیلم بیشتر به چشم می‌آمد - اما تأکید زیادی بر مشکلات خانگی (که صادقانه، گاهی واقعاً ترسناک هستند) وجود دارد که این داستان را به یک روایت واقعی اما همچنان نسبتاً بی‌علاقه از مشکلات خانوادگی ناشی از نوشیدنی تبدیل می‌کند. قطعاً این مسائل تا حدی به توضیح عزم و اراده قوی زن برای موفقیت کمک می‌کند، اما اجازه dominance بیش از حد در فیلم را دارند که پس از مدتی کمی تکراری و خسته‌کننده می‌شود. آنچه به وضوح مشهود است، افتخار او به نژادش است، اما این افتخار شامل کار کردن با افراد بر اساس مهارت‌ها و توانایی‌هایشان بدون توجه به رنگ پوست‌شان نیز می‌شود - از جمله گروه Muscle Shoals Rhythm Section - و این نشان‌دهنده زنی است که آماده بود تفکر آزاد را نشان دهد که بسیار جلوتر از زمان خود بود. مارک مارون به خوبی به عنوان تهیه‌کننده خسته‌اش در رکوردهای آتلانتیک، جری وکسلر عمل می‌کند و ماری جی. بلایژ نیز یک تفسیر جالب از دینا واشنگتن کمی دمدمی‌مزاج ارائه می‌دهد، اما در اصل همه چیز به هادسون مربوط می‌شود و او تنها نیاز داشت بیشتر بر روی پرتفوی قدرتمند آهنگ‌ها تمرکز کند و کمتر بر روی درام نسبتاً خنثی. برای پایان فیلم بمانید - یک "آهنگ پاداش" عالی از خود خانم وجود دارد.