فیلم Final Destination 2000

قبل از پرواز به پاریس، الکس براونینگ پیش‌بینی می‌کند که هواپیما قرار است منفجر شود. او در حالتی از ترس، از هواپیما پیاده می‌شود و در این گیر و دار، یک معلم و گروهی از همکلاسی‌هایش نیز مجبور به پیاده شدن از پرواز می‌شوند. هواپیما در آسمان منفجر می‌شود و همه مسافران آن کشته می‌شوند. اما خیلی زود بعد از این فاجعه، حوادث عجیبی برای...

قبل از پرواز به پاریس، الکس براونینگ پیش‌بینی می‌کند که هواپیما قرار است منفجر شود. او در حالتی از ترس، از هواپیما پیاده می‌شود و در این گیر و دار، یک معلم و گروهی از همکلاسی‌هایش نیز مجبور به پیاده شدن از پرواز می‌شوند. هواپیما در آسمان منفجر می‌شود و همه مسافران آن کشته می‌شوند. اما خیلی زود بعد از این فاجعه، حوادث عجیبی برای کسانی که از هواپیما پیاده شدند رخ می‌دهد و به نظر می‌رسد که مرگ به دنبال آن‌ها است. با توجه به تعداد فیلم‌های ناامیدکننده در ژانر نوجوانان در خطر که پس از موفقیت فیلم «جیغ» ساخته وس کریون تولید شد، دیدن یک فیلم که واقعاً سرگرم‌کننده باشد، دلنشین است. «مقصد نهایی» با خلاقیت، طنز و بالاتر از همه، لحظات شوکه‌کننده‌اش، برنده است. از صحنه افتتاحیه و ترسناک تصادف هواپیما گرفته تا راه‌های خلاقانه‌ای که شخصیت‌های ما با مرگ ملاقات می‌کنند، این فیلم به‌خوبی از نیت ترسناک خود دفاع می‌کند. فقط یک نگاهی به نام خانوادگی شخصیت‌ها بیندازید تا متوجه شوید سازندگان چقدر به ریشه‌های ترسناک خود اهمیت می‌دهند. در حالی که این فیلم به‌عنوان یک اثر ادای احترام به این ژانر نیست، جیمز وانگ و تیمش به وضوح می‌دانند که چه چیزی یک فیلم ترسناک مدرن را کارآمد می‌کند. اگر از نوشتار فیلم شکایت می‌کنید، به‌وضوح از هدف وجود «مقصد نهایی» غافل شده‌اید، مگر اینکه واقعاً مرده باشید! چهار دنباله سرگرم‌کننده اما به‌مراتب ضعیف‌تر از این فیلم بعداً ساخته شد، اما واقعاً این یکی است که باید تماشا کنید. این فیلم ۱۰۰ دقیقه‌ای واقعاً سرگرم‌کننده است و من به شما چالش می‌کنم که حداقل یک بار از جایتان نپرید! ۹ از ۱۰ این فیلم «مقصد نهایی» از سال ۲۰۰۰ یک فیلم نوآورانه در ژانر «مردن نوجوانان» است که در آن قاتل خود مرگ است، یعنی همان «مرگ سیاه». گروهی از افراد به دلیل پیش‌بینی یکی از آن‌ها از یک فاجعه بزرگ فرار می‌کنند و بقیه فیلم شامل کشتن سیستماتیک کسانی است که مرگ را فریب دادند. این فاجعه در ابتدا یک تصادف هوایی است و در فیلم‌های بعدی به ترتیب شامل تصادف‌های بزرگ جاده‌ای، مشکلات در ترن هوایی و غیره می‌شود. من چهار فیلم اول این فرانچایز را دیده‌ام و دارم، اما همه آن‌ها داستان مشابهی را با شخصیت‌ها و مکان‌های مختلف روایت می‌کنند و همگی از نظر کیفیت فنی در سطح بالایی قرار دارند. اینکه کدام یک را بیشتر دوست دارید، بستگی به این دارد که آیا بازیگران و صحنه‌های مرگ و مکان‌ها را دوست دارید یا خیر، زیرا به جز این عوامل، همه آن‌ها در واقع یکسان هستند. این فیلم اول با یک قهرمان باکیفیت یا «دختر نهایی» به نام علی لارت شروع می‌شود. آماندا دتمر نیز به عنوان یک دانش‌آموز دیگر در کنار او حضور دارد و کریستن کلاوک نیز به عنوان یک معلم مضطرب بازی می‌کند. به عقیده من، آن‌ها می‌توانستند بهتر این زنان را به نمایش بگذارند. در طرف دیگر، بازیگرانی مانند دیوان ساوا، کر اسمیت، شان ویلیام اسکات و چاد دونلا نیز حضور دارند که اهمیت آن‌ها به ترتیب در داستان مشخص است. در عین حال، تونی تود برای اولین بار از چهار بار حضورش در این سری به عنوان یک داروساز که به طرز عجیبی بیشتر از آنچه که باید بداند، ظاهر می‌شود. برای من، چیزی که این فیلم‌ها را کمی کسل‌کننده می‌کند این است که فریب دادن مرگ غیرممکن است. مطمئناً، می‌توانید در این‌جا یا آن‌جا از آن فرار کنید، اما مرگ قرن‌ها مشغول کار بوده و به خوبی می‌داند که چه کار می‌کند. بنابراین، همه قرار است بمیرند، مگر اینکه «دختر نهایی» باشد که قطعاً در دنباله خواهد مرد. این فیلم با یک نمای تلویزیونی از «اکس‌فایلز» آغاز شد و واقعاً، این فیلم توسط دو کهنه‌کار آن سری ساخته شده است. و شما می‌توانید این موضوع را از حس کلی فیلم و حضور دو مامور دولتی متوجه شوید. من به «مقصد نهایی» نمره بالاتری می‌دهم زیرا عاشق این مفهوم هستم، اما این فیلم در عمل پایانی آن کمی کسل‌کننده می‌شود (با وجود همه چیزهای «هیجان‌انگیز» که در حال وقوع است) و می‌توانستند بیشتر بر روی زنان کار کنند. این فیلم ۹۷ دقیقه طول می‌کشد و در منطقه ونکوور، بریتیش کلمبیا فیلم‌برداری شده است (هر چند که وقایع در اطراف شهر نیویورک اتفاق می‌افتند). نمره: B- این فیلم را خیلی دوست دارم. شخصی پیش‌بینی‌هایی از یک فاجعه یا مرگ افراد دارد. تمام پیش‌بینی‌های او به حقیقت می‌پیوندد. این یکی از سری مورد علاقه من است. «مقصد نهایی» با یک پیش‌زمینه ترسناک آغاز می‌شود که بلافاصله جو داستان را مشخص می‌کند. داستان درباره گروهی از شخصیت‌ها است که به طور معجزه‌آسا از یک فاجعه فرار می‌کنند، تنها برای آنکه متوجه شوند سرنوشت از فریب خوردن خوشش نمی‌آید. به جای این‌که به عمق دلیل وقوع این حوادث بپردازد، فیلم بیشتر بر روی تنش و راه‌های خلاقانه‌ای که مرگ قربانیانش را پیدا می‌کند، تمرکز دارد. در حالی که مفهوم آن محکم است، اما گاهی اجرا کمی سطحی به نظر می‌رسد و بیشتر به جنبه‌های نمایشی می‌پردازد تا عمق روانی که به آن اشاره شده است. کارگردانی به خوبی تنش را حفظ می‌کند و با استفاده از نشانه‌های بصری و پیش‌بینی‌های هوشمندانه، تنش را افزایش می‌دهد. فیلم‌برداری به خوبی در این مورد عمل می‌کند و زوم‌های روی اشیای به ظاهر تصادفی که بعداً مهم می‌شوند، لایه‌ای اضافی از ناراحتی را اضافه می‌کند. فیلم همچنین از نورپردازی و کادربندی به خوبی استفاده می‌کند تا احساس کند که چیزی شوم همیشه در گوشه‌ای در کمین است. این رویکرد انقلابی نیست، اما به‌خوبی در ژانر ترسناک-هیجانی عمل می‌کند. بازیگری برای نوع فیلمی که هست، معقول است و چند عملکرد برجسته وجود دارد که به ترس و پارانویا کمک می‌کند. فیلمنامه به خوبی پیش می‌رود، هرچند برخی دیالوگ‌ها ممکن است کمی تحمیلی به نظر برسند. جایی که فیلم واقعاً می‌درخشد در طراحی صدا است، که از یک موسیقی ترسناک و افکت‌های صوتی به خوبی جای‌گذاری‌شده برای افزایش تنش استفاده می‌کند. به‌طور کلی، «مقصد نهایی» یک سفر سرگرم‌کننده و هیجان‌انگیز است که بر روی مفهوم خود تمرکز دارد، حتی اگر به عمق مضامین خود به اندازه‌ای که می‌توانست، نپردازد. «مقصد نهایی» سرگرمی بالایی است! من مدت‌ها بود که می‌خواستم این فرانچایز را تماشا کنم - خوشحالم که شروع کردم. تنها چیزی که در مورد آن می‌دانم این است که صحنه‌ای وجود دارد که یک ماشین پشت یک کامیون (احتمالاً بار نامناسبی دارد) حرکت می‌کند؟ احتمالاً این صحنه در دنباله‌هاست. این اولین بار است که من دیوان ساوا را در این سن می‌بینم و از تماشای «چاکی» می‌دانم که مردم همیشه این فیلم را وقتی درباره او صحبت می‌کنند، ذکر می‌کنند. او قطعاً انتخاب خوبی برای نقش اصلی است. علی لارت نیز خوب است. جالب است که ببینیم شان ویلیام اسکات در اینجا حضور دارد. برخی از شخصیت‌های پشت این سه نفر در نحوه نوشتن یا تصویرسازی خوب نیستند. مثلاً کارتر، بازی کر اسمیت، عمدتاً آزاردهنده است. شخصیت کلیر، بازی علی لارت نیز در وسط داستان کمی عجیب نوشته شده است. صحنه‌ای که با شخصیت کریستن کلاوک تعامل دارد نیز احمقانه به نظر می‌رسد. به‌طور منصفانه، این یک فیلم است که برای سرگرم کردن طراحی شده نه اینکه چیزی فوق‌العاده پیچیده و منطقی باشد. در این زمینه موفق است، افکت‌ها عالی هستند و مرگ‌ها به‌خوبی خلاقانه به تصویر کشیده شده‌اند. همچنین زمان‌بندی خوبی دارد و مدت ۹۰ دقیقه برای فیلمی از این نوع مناسب است. می‌خواهم بگویم که پایان فیلم کمی برایم عجیب به نظر می‌رسید (اگرچه هنوز سرگرم‌کننده و خوب بود)، به نوعی حس می‌کردم که سازندگان نمی‌دانستند چگونه آن را به پایان برسانند با توجه به نحوه «پرش» داستان و واضح است که می‌خواستند دنباله‌ای بسازند. این موضوع چندان مسئله بزرگی نیست، اما ظاهراً به‌طور کمی ناپخته به پایان می‌رسد. در کل، همان‌طور که از نمره‌ام پیداست، از تماشای آن لذت بردم. کنجکاوم ببینم دنباله‌ها چطور از آب درآمده‌اند، فکر می‌کنم یک کیسه مختلط (در بهترین حالت) باشد، اما زمان مشخص خواهد کرد. شاید چون خدا تصمیم گرفته بود که مردم بیچاره پاریس به چهل دانشجوی آمریکایی نیازی ندارند، پیش‌بینی‌ای به جوان «الکس» (دیوان ساوا) ارسال کرد که همه‌چیز در آن هواپیما به خوبی پیش نخواهد رفت. به محض این‌که هواپیما از نیویورک پرواز می‌کند، او تصمیم می‌گیرد از آن پیاده شود و چند همکار و یکی از معلمانش را نیز با خود می‌برد! در ادامه، رودخانه جستجو می‌شود و همه در سردرگمی هستند. آیا او نوعی تروریست است؟ آیا او یک جادوگر است؟ آیا این سرنوشت است یا چیز دیگری در راه است؟ آیا کسی در امان است؟ این واقعاً داستان مستحکمی است درباره اینکه مردم چگونه با تروما، غم و مرگ کنار می‌آیند و در عین حال این سوال مرموز پیش‌تعیین‌شدگی را مطرح می‌کند. آیا مرگ چیزی است که سیال، زنده و توطئه‌چینی می‌کند یا فقط بدشانسی است که کسی سوار یک هواپیمای خراب شد یا زیر اتوبوس رفت یا سرش با یک تکه فلز بریده شد؟ به هر حال، جیمز وانگ توانسته است یک جمع کسل‌کننده از بازیگران را به خوبی به کار گیرد، بیشتر آن‌ها به‌خوبی سزاوار هر سرنوشت وحشتناکی هستند و هماهنگ‌کنندگان بدل‌کاری و تکنسین‌های جلوه‌های بصری چیزی ارائه می‌دهند که زبانش در گونه‌ای شوم است (حتی اگر این الزاماً بر روی شانه‌های درست نباشد) - و آن داروساز چه کسی بود؟ سرگرم‌کننده، با ریتم خوب و در انتهای بهتر ژانر ترسناک نوجوانان قرار دارد.