فیلم The People vs. Larry Flynt 1996

**لری فلینت: مرد، هیولا، قهرمان و انحرافی** بعد از تماشای این فیلم، احساس کردم که باید این متن را با یک هشدار آغاز کنم: نباید نظر خود را درباره لری فلینت با ارزیابی فیلم مخلوط کنیم. من از فیلم خوشم آمد، اما خودم نیز به این موضوع اعتراف می‌کنم که هیچ همدلی‌ای نسبت به شخصی که زندگی‌اش مورد بررسی قرار گرفته، ندارم. فارغ از نظر من،...

**لری فلینت: مرد، هیولا، قهرمان و انحرافی** بعد از تماشای این فیلم، احساس کردم که باید این متن را با یک هشدار آغاز کنم: نباید نظر خود را درباره لری فلینت با ارزیابی فیلم مخلوط کنیم. من از فیلم خوشم آمد، اما خودم نیز به این موضوع اعتراف می‌کنم که هیچ همدلی‌ای نسبت به شخصی که زندگی‌اش مورد بررسی قرار گرفته، ندارم. فارغ از نظر من، موضوعات جنسی همیشه فروش دارد و مردم به هر چیزی که بوی ممنوعه بدهد، جذب می‌شوند. حتی امروز، مجله «هاستلر» موفق است و یک کانال تلویزیونی مختص محتوای بزرگسالان دارد. لری فلینت واقعی مردی تحریک‌آمیز و مادی‌گرا بود: او ثروتی از بهره‌برداری از مجلات پورنو به دست آورد و از هر روشی برای شوکه کردن مردم، تمسخر محافظه‌کارانی که او را نقد می‌کردند و مقابله با جامعه و سیستم قضایی استفاده کرد. او خواستار احترام بود، اما قادر به احترام گذاشتن به هیچ‌کس که او را نقد می‌کرد، نبود. او از متمم اول قانون اساسی برای دفاع از حق خود برای انتشار هر آنچه که می‌خواست استفاده کرد، اما همان سند را فراموش می‌کرد زمانی که نقدی به آنچه منتشر کرده بود، می‌شد. خواننده عزیز، نیازی به وکیل بودن نیست تا بدانیم که همان حقی که از آقای فلینت دفاع کرد، همچنین از همه‌ کسانی که نظر منفی درباره او ابراز کردند نیز دفاع می‌کند، البته در چارچوب ادب. و اگرچه درست است که آزادی بیان برای سیستم دموکراتیک حیاتی است، اما همچنین درست است که این یک ارزش مطلق نیست و باید به گونه‌ای محدود شود که حقوق و آزادی‌های دیگران را حفظ کند. متأسفانه، دنیای پر از افرادی مانند لری فلینت است که خواستار حق گفتن هر چیزی هستند، اما قادر به تحمل نظری مخالف با نظر خود نیستند. البته، من نیز هیچ همدلی‌ای با فعالیت حرفه‌ای آقای فلینت ندارم، او مردی جنس‌گرا بود که از اشیاء‌انگاری جنسی و بدن زنانه سود می‌برد و از کسب‌وکارش حول آن مجله متنفرم. با این حال، فیلم فوق‌العاده است. میلوش فورمن که ما را به آثار بزرگ پر از سبک و شخصیت عادت داده، این بار نیز با فیلمی که از تحریک مخاطبانش دریغ نمی‌کند و انگشت بر زخم‌هایی می‌گذارد که بیشتر از همه درد می‌کنند، ما را شگفت‌زده می‌کند. کارگردان به‌خوبی از سینماتوگرافی، محیط‌ها، لوکیشن‌های فیلم‌برداری، دکورها و لباس‌ها استفاده کرده تا داستانی بسازد که به‌خوبی به طبیعت بحث‌برانگیز و متناقض فلینت می‌پردازد. در چندین لحظه، نگران بودم که فیلمنامه مرتکب اشتباه شود و تصویر فلینت را زیبا کند یا از آن پاک کند. با این حال، به‌راستی معتقدم که فورمن موفق شد از این کار پرهیز کند و روایت بی‌طرفی را به مخاطب ارائه دهد که بهترین و بدترین جنبه‌های این مرد پیچیده را آشکار می‌کند. فیلم در استفاده از جلوه‌ها و نحوه ویرایش نسبتاً محتاطانه عمل می‌کند، اما بازیگران قوی‌ای دارد که به‌خوبی بر پایه حضور وودی هارلسون استوار است. با نگاهی به فیلم نهایی، فکر نمی‌کنم بتوانم بازیگری بهتر از او برای این شخصیت تصور کنم. هارلسون به‌طور کامل خود را در این پروژه غرق کرد و یکی از پایدارترین و قدرتمندترین آثار حرفه‌ای خود را تولید کرد که به‌حق شایسته نامزدی اسکار است. کورتنی لاو برای نقشی که بازی کرد، بی‌نظیر است، به‌ویژه اینکه بازیگر به‌خوبی آثار سوءمصرف مواد را می‌شناخت و به اندازه کافی بی‌پروا بود تا به‌طور طبیعی به صحنه‌های برهنه‌ای که در آن قرار گرفت، بپردازد (چیزی که من معمولاً محکوم می‌کنم، اما می‌توانم درک کنم، با توجه به فیلم و شخصیت). به نوبه خود، ادوارد نورتون (در آن زمان، در اوج درخشش حرفه‌ای خود) و برت هارلسون کمک مثبت و قابل توجهی می‌کنند. ریچارد پل و جیمز کرامول نیز کار خوبی انجام می‌دهند، اما فضای کافی برای افزودن چیزهای بیشتر ندارند و به نوعی هدر رفته به نظر می‌رسند.