فیلم Sunshine 2007

آیا تو یک فرشته‌ای؟ آیا زمانش رسیده است؟ من مدت زیادی است که منتظرم. ما در آینده‌ای نه چندان دور هستیم و خورشید در حال محو شدن است. پس از اینکه اولین ماموریت برای دوباره روشن کردن آن با یک بمب هسته‌ای شکست می‌خورد و به نظر می‌رسد که سفینه در فضا گم شده است، تیم جدیدی برای امتحان دوباره فرستاده می‌شود. اما واقعاً به این...

آیا تو یک فرشته‌ای؟ آیا زمانش رسیده است؟ من مدت زیادی است که منتظرم. ما در آینده‌ای نه چندان دور هستیم و خورشید در حال محو شدن است. پس از اینکه اولین ماموریت برای دوباره روشن کردن آن با یک بمب هسته‌ای شکست می‌خورد و به نظر می‌رسد که سفینه در فضا گم شده است، تیم جدیدی برای امتحان دوباره فرستاده می‌شود. اما واقعاً به این سادگی نیست... کارگردان دنی بویل و نویسنده الکس گارلند بار دیگر برای این فیلم علمی-تخیلی و هیجان‌انگیز همکاری کرده‌اند. به یاد دارم که فضا و سیاراتی که در آن قرار دارند همیشه برای ما تجربه‌های سینمایی جذابی را فراهم کرده‌اند. ترس از ناشناخته و نگرانی‌ها درباره نابودی زمین معمولاً پیش‌زمینه‌های خوبی برای داستان‌ها ایجاد می‌کند. البته همه فیلم‌ها از این پتانسیل بهره نمی‌برند، اما همیشه نقطه شروع خوبی است. در این فیلم، بویل خورشید را به عنوان نقطه مرجع انتخاب کرده و این انتخاب تصویر بسیار claustrophobic زیبایی را به وجود آورده که سوالات زیادی را مطرح می‌کند. و اگرچه جنبه‌های علمی-تخیلی آن به‌طور طبیعی با هم سازگار نیستند، اما از نظر بصری خیره‌کننده و اندیشه‌برانگیز است. بویل هرگز تأثیرات و علایق خود را از عموم پنهان نکرده و در اینجا به آثار بزرگ علمی-تخیلی از جمله «بیگانه» و «افق رویداد» ادای احترام کرده است، و این نه تنها بد نیست، بلکه ترکیب عناصر از گذشته با داستان جذاب خود، به «خورشید» قلبی فوق‌العاده بخشیده است که بویل سپس با درام با کیفیت بالا آن را پوشش می‌دهد. خدمه در فضا هستند و ما می‌دانیم که این یک اثر ژانری است و چیزها معمولاً به اشتباه می‌روند. این به بیننده‌ای که به جزئیات توجه می‌کند، انتظاری پرشور می‌دهد و حسی را ایجاد می‌کند که نباید به دستشویی برود، چون چیزی از دست خواهد رفت. و بویل به وعده‌ای که داده بود عمل می‌کند، اما افسوس که او به ما اجازه نداد در ابتدا با شخصیت‌هایش بهتر آشنا شویم. زیرا در این صورت تأثیر هر سناریوی پرخطر دو برابر می‌شد. پس از ایجاد تنش و جلب توجه ما با پیش‌زمینه، بویل «خورشید» را به آخرین ربع خود زنده یا مرده می‌کند؛ البته بسته به سلیقه شما. این موضوع که برخی منتقدان و طرفداران آن را نقطه‌ای بسیار جنجالی دانسته‌اند، نشان می‌دهد که این فیلم در حالی که یک تغییر ژانری با عدم واقع‌گرایی است، کمی ناپسند به نظر می‌رسد. در نهایت، این یک فیلم علمی-تخیلی در مورد سفینه‌ای است که به دنبال روشن کردن خورشید می‌باشد! با این حال، این فیلم پس از پیچش‌ها و انفجارهایی که پیش از آن به وقوع پیوسته، به شکلی پیروزمندانه به پایان نمی‌رسد. اما برای من این فیلم به عنوان یک تماشاگر سرگرم‌کننده رضایت‌بخش است. نه به شکل انفجار بزرگ، بلکه به شیوه‌ای که از من می‌خواهد فکر کنم، و شاید این چیزی باشد که بویل و گارلند هنگام نشستن برای ساخت فیلم تصور کرده بودند؟ باز هم، بسته به سلیقه شما! 8.5/10 دنی بویل یک گروه بازیگران عالی برای این داستان نسبتاً دور از ذهن گردآوری کرده است. خدمه «ایکروس II» مأموریت دارند تا یک بمب هسته‌ای عظیم را به سمت خورشید بکشند. خورشید در حال مرگ است. بدون شک سفر آنها پر از خطر است و وقتی متوجه ویرانه‌های یک سفینه قبلی می‌شوند که سال‌ها پیش به همین مأموریت فرستاده شده بود، اوضاع بدتر می‌شود. اما وقتی به آنجا می‌روند، همه چیز آن‌طور که به نظر می‌رسد نیست و خطر lurking دارد! الکس گارلند می‌داند چگونه یک داستان خوب بنویسد و سیلیان مورفی، رز برن و کریس ایوانز به خوبی با هم کار می‌کنند در حالی که ماجراجویی فرازمینی به اوج خود می‌رسد. دیالوگ‌ها بهترین نیستند و موسیقی گاهی اوقات غلبه می‌کند، اما بویل هنوز موفق می‌شود یک درجه مناسب از خطر را با ترکیب خوب جلوه‌های ویژه با کیفیت عالی، کمی خرابکاری، تنش جنسی و یک شخصیت منفی خوب ایجاد کند. این فیلم علمی-تخیلی با قدرت آغاز شد. به عنوان یک فیلم علمی-تخیلی سخت با یک سفینه که در واقع یک بمب هسته‌ای به اندازه منهتن را به سمت خورشید می‌کشاند، شروع می‌کند. مأموریت سفینه و خدمه این است که خورشید در حال مرگ را دوباره روشن کنند. ظاهر و حس نیمه اول فیلم فوق‌العاده است. یکی از بهترین بخش‌ها زمانی است که خدمه شاهد عبور سیاره کوچک عطارد از بین خود و خورشید هستند. علم فیلم، حس «2001»، تعمیر سفینه و لباس‌های فضایی طلایی واقعاً عالی هستند. متأسفانه، در 30 دقیقه آخر، **خورشید** گیج‌کننده می‌شود و بیشتر به «افق رویداد» شبیه می‌شود. همچنین به دلیل اینکه کاپا (سیلیان مورفی) به شدت در تلاش است یا توهم می‌زند، نمی‌دانم کدام یک، تا ماموریت را کامل کند، گیج‌کننده می‌شود. سخت است که از **خورشید** به خاطر شگفتی‌های علمی-تخیلی‌اش بدتان بیاید، اما در نیمه دوم به شدت افت می‌کند. در این فیلم، دیوانگی مأموریتی را که برای بقای بشریت ضروری است به خطر می‌اندازد. این نشان می‌دهد که چگونه منطق نادرست که در مغز ما سخت‌افزار شده می‌تواند زندگی ما را کمتر مؤثر و معنی‌دار کند. فیلم در انتها کمی نامنظم می‌شود و به نوعی عرفان سینمایی می‌پردازد که با پیام منطقی فیلم هماهنگ نیست. به‌طور کلی، این یکی از فیلم‌های مورد علاقه من است زیرا تعداد کمی از فیلم‌ها سعی می‌کنند این پیام خاص را منتقل کنند.