فیلم Mass 2021

نمی‌دانم چرا، اما در جشنواره ساندنس، فیلم «ماس» را به‌عنوان یک اکران اولیه تماشا نکردم و تصمیم گرفتم آن را روز بعد به‌صورت درخواستی ببینم. به محض اینکه فیلم «هندوانه وحشی» را که به نوعی از آن خوشم آمد، تمام کردم، متوجه شدم که اشتباه کرده‌ام. «ماس» یکی از سنگین‌ترین و غیرقابل تحمل‌ترین فیلم‌های عاطفی است که تا به حال دیده‌ام. این نقد باید ۲۴...

نمی‌دانم چرا، اما در جشنواره ساندنس، فیلم «ماس» را به‌عنوان یک اکران اولیه تماشا نکردم و تصمیم گرفتم آن را روز بعد به‌صورت درخواستی ببینم. به محض اینکه فیلم «هندوانه وحشی» را که به نوعی از آن خوشم آمد، تمام کردم، متوجه شدم که اشتباه کرده‌ام. «ماس» یکی از سنگین‌ترین و غیرقابل تحمل‌ترین فیلم‌های عاطفی است که تا به حال دیده‌ام. این نقد باید ۲۴ ساعت پیش منتشر می‌شد، اما نیاز داشتم که همه چیز را پردازش کنم و کمی استراحت کنم. این موضوع حتی شگفت‌انگیزتر است زیرا این فیلم، اولین تجربه کارگردانی فران کرانز است که از این پس شایسته توجه من است. کارگردانی قابل توجه او، بینندگان را از طریق داستانی که به‌طرزی خام و واقعی روایت می‌شود، به‌خوبی درگیر می‌کند. حتی یک اتاق ساده با صندلی‌ها و میزی کافی است تا تماشاگران را در تمام مدت فیلم در لبه صندلی‌هایشان نگه دارد. به لحاظ فنی، باید از طراحی صحنه کرانز تمجید کنم که خود داستانی را از طریق حرکات بازیگران و موقعیت برخی عناصر صحنه در هر صحنه روایت می‌کند. از چیزهایی که به‌نظر بی‌اهمیت می‌آیند، مانند گل‌ها و دستمال‌های به دقت قرار داده‌شده، تا جو بسیار تنش‌زای ناشی از وضعیت ناخوشایند والدین، من را به‌طرز عاطفی خسته کرد، طوری که گویی همه چیز درونم تخلیه شده است. این مرا به یکی از بااحساس‌ترین و ویران‌کننده‌ترین اجراهایی که تا به حال در یک فیلم دیده‌ام، می‌رساند. هر بازیگر شخصیت خود را به‌طرزی شایسته و با اشتیاق ایفا می‌کند و مطمئنم این فیلم برای آن‌ها به اندازه تماشاگرانش دشوار بوده است. جیسون ایزاکس، آن داود، مارتا پلینتون و رید برنی همه شایسته نامزدی در تمامی جوایز جهانی هستند. حتی نمی‌توانم یک اجرای برجسته انتخاب کنم، زیرا همه آن‌ها واقعاً فوق‌العاده‌اند. آن‌ها به‌طرز فوق‌العاده‌ای درگیر مشکلات شخصیت‌هایشان هستند که نمی‌توانستم بعد از هر دیالوگ جلوی اشک‌هایم را بگیرم. هر کس حداقل یک لحظه بزرگ برای درخشش دارد و همه در آن لحظه به‌طرز شگفت‌انگیزی عمل می‌کنند. با این حال، «ماس» تنها یک نمایش بازیگر نیست. این فیلم چندین مسئله حساس و مهم را به بحث می‌گذارد، از جمله خشونت مسلحانه و تأثیر ویدیو گیم‌ها بر جوانان، اما همچنین احساسیاتی را مطرح می‌کند که پرداختن به آن‌ها دشوار است: بخشش، عشق، توانایی پیش رفتن، غم/از دست دادن، خشم، گناه، افسردگی و خیلی چیزهای دیگر. این یکی از آن فیلم‌هایی است که قطعاً بر هر تماشاگر تأثیر می‌گذارد، حتی اگر به‌طرز منفی باشد. به‌اندازه‌ای که از هر چیزی که روی صفحه دیدم لذت می‌برم، این فیلم همچنین فیلمی است که نمی‌توانم دوباره تماشا کنم، حداقل نه بیشتر از دو بار. پایان آن به‌طور مثبت قابل پیش‌بینی است، اما ممکن است در این مرحله از زندگی‌ام برایم عاطفی باشد. «ماس» بدون شک یکی از چالش‌برانگیزترین فیلم‌هایی است که تا به حال با آن مواجه شده‌ام. اولین تجربه کارگردانی فران کرانز داستانی به‌شدت سنگین را از طریق چهار بازیگر که به عمق شخصیت‌های خود می‌روند، روایت می‌کند و همه بهترین اجراهای خود را به نمایش می‌گذارند. جیسون ایزاکس، آن داود، مارتا پلینتون و رید برنی شایسته یک کمپین بزرگ برای دریافت هر جایزه بازیگری هستند. بازیگران هر ذره احساس را از تماشاگران می‌گیرند و یک اتاق کوچک را با طراحی صحنه تأثیرگذار به محیطی بسیار تنش‌زا، دلخراش و تقریباً غیرقابل تحمل تبدیل می‌کنند. ده‌ها مسئله معنادار و احساسات چالش‌برانگیز در کمتر از دو ساعت مورد بررسی قرار می‌گیرد و فیلمی واقعاً ویران‌کننده خلق می‌کند که مرا به گریه انداخت. غیرممکن است که کسی تحت تأثیر این فیلم قرار نگیرد، حتی اگر این تأثیر منفی باشد. این یکی از آن فیلم‌هایی است که به همه توصیه خواهم کرد و از آن در زمان اکران حمایت می‌کنم، اما نمی‌توانم انکار کنم که ممکن است این تنها بار من از تماشای یک داستان به این شدت دشوار و واقعی باشد. امتیاز: A فیلم عاطفی خسته‌کننده «ماس» یک تجربه چشمگیر در نویسندگی و کارگردانی از فران کرانز است. این فیلم به‌طرز استثنایی نوشته شده، با مهارت بازی شده و به‌خوبی ایده‌های غم، گناه و بخشش را بررسی می‌کند. این فیلم شما را می‌شکند. دو زوج، ریچارد (رید برنی) و لیندا (آن داود)، و جی (جیسون ایزاکس) و گیل (مارتا پلینتون)، بعد از یک رویداد تراژیک که بیش از ۶ سال قبل خانواده‌هایشان را به هم متصل کرد، رو در رو ملاقات می‌کنند. آن‌ها امیدوارند که با صحبت کردن درباره خشم، غم و ناامیدی‌شان، بالاخره بتوانند خاطرات دردناک خود را پشت سر بگذارند و به زندگی‌شان ادامه دهند. این دو خانواده تمام دنیایشان پاره شده و هر کدام به شیوه‌ای متفاوت با عواقب و پیامدهای آن رویداد خشونت‌آمیز دست و پنجه نرم می‌کنند. در طول این ملاقات، اتهامات، بازجویی‌ها، عذرخواهی‌ها و تلاش‌ها برای ترمیم آنچه شکسته شده، مطرح می‌شود. کرانز یک فیلمنامه به‌شدت تأثیرگذار نوشته است، با دیالوگ‌هایی که آزاردهنده و دردناک هستند. اجراها پرشور هستند و بازیگران به تأثیر عاطفی سنگین فیلم کمک می‌کنند. شخصیت‌ها همدردی‌برانگیز هستند، با جی و گیل که به دنبال هر توضیح منطقی هستند و درد غیرقابل تحمل ریچارد و لیندا از سال‌ها زندگی با «اگرها» و گناه عدم دیدن نشانه‌های هشدار قبل از وقوع بدترین حادثه. کرانز فیلمش را در زیرزمین یک کلیسا قرار می‌دهد که تنالیته‌ای سرد و دلگیر به آن می‌دهد. او با استفاده از شات‌های نزدیک آزاردهنده، به ناراحتی تماشاگران می‌افزاید و در حالی که تنش افزایش می‌یابد، این ملاقات ناخوشایند را به بحثی داغ و جدی تبدیل می‌کند که هیچ پدر و مادری هرگز نمی‌خواهد آن را داشته باشد. این فیلم مقداری صحنه‌ای و نه کاملاً ارگانیک به نظر می‌رسد، اما یک احساس خام عاطفی دارد که به‌طرز مؤثری راه‌های مختلف پردازش غم را به تصویر می‌کشد. در انتهای فیلم برخی تصاویری مذهبی سنگین وجود دارد که کاملاً غیرضروری به نظر می‌رسد. حتی اگر نکته‌ای کنایه‌آمیز در مورد تناقضات باورهای مسیحی و عمل واقعی در مورد بخشش وجود داشته باشد، به نظر می‌رسد که نوعی فریبکاری زشت است. این موضوع «ماس» را خراب نکرد، اما قطعاً آن را چند رتبه پایین‌تر می‌آورد.