فیلم The Vatican Tapes 2015

این فیلم به نظر می‌رسد که امتیاز کمی بالاتر از آنچه که شایسته‌اش است، گرفته است. به این معنا که مشکلات زیادی دارد. مایکل پنا (که معمولاً از او خیلی خوشم می‌آید) در این فیلم خیلی خشک و بی‌روح به نظر می‌رسد (نه به خاطر لباسش، منظورم این نوع فیلم‌ها نیست) و انگار فقط برای اینکه کارش را انجام دهد، در آن حضور داشته است. حضور دیجومون...

این فیلم به نظر می‌رسد که امتیاز کمی بالاتر از آنچه که شایسته‌اش است، گرفته است. به این معنا که مشکلات زیادی دارد. مایکل پنا (که معمولاً از او خیلی خوشم می‌آید) در این فیلم خیلی خشک و بی‌روح به نظر می‌رسد (نه به خاطر لباسش، منظورم این نوع فیلم‌ها نیست) و انگار فقط برای اینکه کارش را انجام دهد، در آن حضور داشته است. حضور دیجومون هونسو هم باعث شد که بخواهم این فیلم را ببینم، اما او فقط چند دقیقه در آن نقش دارد. فیلم به خوبی تصویربرداری شده است، اما ویرایش آن کمی ناقص است. ویرایش‌گر نتوانسته است جریان داستان را به خوبی حفظ کند و به نظر می‌رسد که عمداً سعی کرده‌اند فیلم را به کوتاه‌ترین شکل ممکن برش دهند و از یک صحنه به صحنه دیگر بروند و زمان مرده را به حداقل برسانند. فیلم کمتر از 90 دقیقه طول می‌کشد (نام‌های بازیگران از حدود دقیقه 83 شروع به نمایش می‌کند). شگفتی‌های زیادی در فیلم وجود ندارد. ایده پایان‌بندی خوب بود، اما باز هم بسیار شتابزده به نظر می‌رسید. باید اضافه کنم که با وجود آنچه در خلاصه داستان آمده، این فیلم از نوع فیلم‌های مستند نیست. این فیلم یک فیلم ترسناک نسبتاً موفق با داستانی جالب است که به ورود و تولد ضد مسیح می‌پردازد. البته، این فیلم قطعاً در زمره بهترین فیلم‌های ترسناک قرار نمی‌گیرد، اما با این حال، یک نمایش جالب است که پس از مدت‌ها من را خسته نکرد. برای کسانی که به فیلم‌های مختلف درباره جن‌زدایی علاقه‌مندند، این فیلم قطعاً ارزش دیدن دارد. از این فیلم معجزه‌ای انتظار نداشته باشید، اما برای یک میانگین خوب، کافی خواهد بود. **این فیلم یک فیلم ترسناک دیگر برای نوجوانان است که نمی‌تواند هیچ‌کس را که به دنبال چیزی جدی است، راضی کند.** به نظر می‌رسد که مد فیلم‌های ترسناک نوجوانانه واقعاً ریشه‌دار شده است. من طرفدار این نوع فیلم‌ها نیستم، نه به خاطر اینکه به نظر من، یا فیلم‌های ترسناک واقعاً ترسناک هستند و یا اینکه شایسته نام ترسناک نیستند. با این حال، اگر ایده‌ی تولیدکنندگان این بوده که فیلمی بسازند که بتواند زوج‌های 15 ساله را به سینما بکشاند تا امیدوار باشند در حین ترس، مقداری بوسه بزنند یا ببینند کدام یک از گروه بیشتر می‌ترسد، شاید به هدف خود رسیده‌اند. برای کسی مثل من که در پشت صحنه کلیسای کاتولیک هستم و سال‌ها با انواع کشیش‌ها زندگی کرده‌ام، درک تمام «هیاهو»ی پیرامون جن‌زدایی کمی دشوار است. من می‌دانم که این یکی از آن مراسم‌های کاتولیکی است که حتی برای کاتولیک‌های متعصب نیز ناشناخته است، اما این ناشناخته بودن به دلیل محرمانه بودن شدیدی است که در همه‌جا وجود دارد و هدف آن عمدتاً حفاظت از فرد هدف است. کاتولیک‌های آگاه می‌دانند که این نوع خاصی از مراسم است که تنها در شرایط خاصی و با احتیاط انجام می‌شود، اما این مراسم به اندازه‌ای که در سینما نمایش داده می‌شود، «نمایشی» نیست! این مراسم به طرز خاصی مؤثر است و جن‌گیر یک کشیش عجیب و غریب نیست. او، قبل از هر چیز، یک کشیش است که برای این کار به بالاترین سطح آموزش رسیده است (منظورم جن‌گیرهای واقعی کاتولیکی است، نه هر تقلید ارزانی). فیلم، همان‌طور که همیشه در سینما اتفاق می‌افتد، یک مراسم مذهبی را به یک شو نمایش ناپسند تبدیل می‌کند که هیچ ارتباطی با واقعیت ندارد، اما به‌خوبی تماشاگران را سرگرم می‌کند. مارک نوولدین کارگردانی نیست که جدی گرفته شود. تا به حال، او فقط فیلم‌های بسیار مشکوکی را کارگردانی کرده است. بازیگران خوبی در این فیلم حضور دارند – دیجومون هونسو، داگری اسکات، مایکل پنا – اما هیچ‌کدام به درستی استفاده نشده‌اند. داستان ارائه‌شده ضعیف است، شخصیت‌ها بسیار ضعیف‌اند و روایت ساخته‌شده صرفاً بهانه‌ای برای جن‌زدایی است. استفاده از ویدئو کاست‌ها نیز یک کلیشه قدیمی در فیلم‌های ترسناک است که ما را به یاد چندین فیلم می‌اندازد که به‌طرز واضحی بهتر از این فیلم هستند.