فیلم Natural Born Killers 1994

نقدی به شدت انتقادی از جامعه ما، که خود فیلم از آنچه انتقاد می‌کند، بهره‌برداری می‌کند. اولیور استون یکی از کارگردانان مورد علاقه من نیست. وقتی او با کوئنتین تارانتینو همکاری می‌کند، نتیجه این می‌شود. فیلمنامه نوشته شده توسط تارانتینو یک کشتار واقعی است که نه تنها تعداد زیادی از بازیگران فرعی را قربانی می‌کند، بلکه فرهنگ عامه را نیز به مسلخ می‌برد. از زمانی که رسانه‌های...

نقدی به شدت انتقادی از جامعه ما، که خود فیلم از آنچه انتقاد می‌کند، بهره‌برداری می‌کند. اولیور استون یکی از کارگردانان مورد علاقه من نیست. وقتی او با کوئنتین تارانتینو همکاری می‌کند، نتیجه این می‌شود. فیلمنامه نوشته شده توسط تارانتینو یک کشتار واقعی است که نه تنها تعداد زیادی از بازیگران فرعی را قربانی می‌کند، بلکه فرهنگ عامه را نیز به مسلخ می‌برد. از زمانی که رسانه‌های جمعی ظهور کردند، صداهای هشداردهنده و پر سر و صدا به طور گاه به گاه برای هشدار در مورد خطرات عظیمی که به همراه دارند، به گوش رسیده است. در طول دهه‌ها، انتقادها در مورد آنچه که خشن یا دارای بار جنسی است، طنین‌انداز شده است. من با برخی از این انتقادات موافقم، اگرچه نمی‌توانم بپذیرم که مردم به قدری احمق باشند که فقط به خاطر آنچه در برخی برنامه‌های تلویزیونی می‌بینند، دست به کشتار یا اورژین‌های جنسی بزنند. اکثریت قریب به اتفاق مردم به این شیوه تحت تأثیر قرار نمی‌گیرند و کسانی که اینگونه تحت تأثیر قرار می‌گیرند، در واقع نیاز جدی به حمایت روانی دارند. فیلم از این پیش‌فرض شروع می‌کند تا داستانی عجیب خلق کند، در آن یک زوج قاتل وحشتناک، تشنه خون و سادیستی در حد افراط، به "سوپر استارهای" واقعی "پاپ" تبدیل می‌شوند، با لشکری از طرفداران، مصاحبه‌ها و هیجان عمومی پیرامون اعمال خشونت‌آمیزشان و شکار بی‌رحمانه‌ای که پلیس علیه آن‌ها انجام می‌دهد. من از تن tones های ساتیریک به فیلم قدردانی می‌کنم که جامعه‌ای را نشان می‌دهد که در آن هر چیزی که در یک دنیای عادی فقط سزاوار نکوهش است، مورد پرستش قرار می‌گیرد. با این حال، با انتخاب این مسیر، خود به بخشی از "مسئله" تبدیل می‌شود و به قدری شدیداً خشن است که هر انسانی با حداقل همدلی را آزار می‌دهد. هر چیزی در این فیلم با لمس تارانتینو است، که به صورت یک هیستری نهفته در تقریبا همه چیز وجود دارد: کارگردانی خام و بی‌رحمانه، موسیقی متن مزاحم و ویرایش با برش‌های سریع و وحشیانه‌ای که حتی یک مبتلا به صرع نمی‌تواند تحمل کند، از جمله برش‌های ناگهانی فیلم‌های سیاه و سفید، اخبار تلویزیونی و سایر مواد. جلوه‌های بصری از کیفیت عالی برخوردارند، اما جلب توجه می‌کنند. اکشن سریع، فیلم را به مسابقه‌ای در دنیای خشونت شدید، شخصیت‌های نمایشی و ناخوشایند و سر و صدای بی‌پایان تبدیل می‌کند. دیالوگ‌ها به گونه‌ای نوشته شده‌اند که باید فریاد زده شوند نه اینکه صحبت شوند و استفاده سنگین از الفاظ رکیک ممکن است برخی از افراد را آزار دهد. در این فیلم یک بازیگر بسیار قوی وجود دارد که باید به خاطر کار فوق‌العاده‌ای که به تماشاگران ارائه می‌دهد، مورد توجه قرار گیرد. وودی هارلسون در نقش خود قانع‌کننده و به طور مناسب سادیست است، که یکی از خشن‌ترین و تأثیرگذارترین نقش‌های دوران حرفه‌ای‌اش تا به امروز است، و ژولیت لوئیس، علی‌رغم اینکه به طور خاص "جذاب" نیست، به عنوان شخصیت قابل قبول، هوشمند و به طرز خوشایندی شیطنت‌آمیز ظاهر می‌شود. رابرت داونی جونیور، که هنوز از ستاره شدن خود در سال‌های اخیر دور بود، در بخش پایانی فیلم واقعاً ویران‌کننده است و تامی لی جونز، یک کهنه‌کار همیشه کارآمد، به طرز مناسبی دیوانه است، گویی دیگر حس واقعیت ندارد و از سوءاستفاده از قدرت‌هایی که به او داده شده، ترسی ندارد. تام سایزمو به عنوان محتاط‌ترین بازیگر در میان کسانی که فیلمنامه به آنها بیشتر بها داده، به پایان می‌رسد. من کمی مشکوک هستم که در مورد این فیلم صحبت کنم - مدت‌ها در لیست آرزوهایم بود و بالاخره توانستم نسخه‌ی مورد علاقه کارگردان را ببینم. واقعاً چیزی نبود که انتظار داشتم... و خیلی بیشتر بود. معمولاً این فیلم حداکثر ۳ ستاره می‌گرفت، اما ویرایش فیلم و فاصله ۳۰ ساله را در نظر گرفتم. شاید اگر ۳۰ سال پیش آن را می‌دیدم، احساس متفاوتی داشتم - این فیلم به ستایش بیش از حد قاتلان سریالی توسط برنامه‌های رسانه‌ای می‌پردازد و نشان می‌دهد که بسیاری از قاتلان سریالی زمینه‌های خانوادگی دشواری با سوء استفاده در دوران کودکی دارند (اما نه همه به قاتل تبدیل می‌شوند و بالعکس، من فکر می‌کنم دیالوگ اصلی در اینجا درباره بیماری‌های روانی در خانواده است). اگر هیچ‌کس به من نمی‌گفت که اولیور استون پشت دوربین است، واقعاً نمی‌توانستم بگویم. به سادگی به نظر می‌رسید که یک فیلم تارانتینو است و حدس بزنید چه؟ فیلمنامه از او بود و "به شدت" (؟!) توسط اولیور استون ویرایش شده بود. متأسفم برای طرفداران، اما من یکی از طرفداران فیلم‌های تارانتینو نیستم؛ آن‌ها بیش از حد به خشونت و شوخی‌های کلامی متکی هستند تا هرگونه استعداد برای نوشتن فیلمنامه را پنهان کنند. من انتظار بیشتری از فیلمنامه داشتم بعد از اینکه اولیور استون آن را بازبینی کرد. برخی جنبه‌های فیلم می‌توانند مثبت تلقی شوند: بازی نکس (وودی هارلسون و ژولیت لوئیس) به عنوان نسخه‌ای مدرن از بانی و کلاید و رابرت داونی جونیور به عنوان مجری شو. عکاسی توسط رابرت ریچاردسون (که به طور مداوم با تارانتینو کار کرده، اما با نام‌های بزرگ دیگری مانند اسکورسیزی و اولیور استون نیز همکاری داشته) خروشان و سایکدلیک است و ویرایش که بین صحنه‌ها انجام شده، توسط هنک کورون و برایان بردان (درخت زندگی، به بالا نگاه نکن، نائب و ...) بسیار خوب است و موسیقی متن نیز از ترنت رزنر از ناین اینچ نیلز (به ویژه "سوییت جین" از کَوبوی جانکی و آثار جینز اَدیکشن) عالی است. در غیر این صورت، حتی لحن خشونت در مقایسه با استانداردهای امروز فقط کمدی است - اما تصویر زوج قاتل بسیار زیباست و برخی صحنه‌ها مانند صحنه‌های افتتاحیه و عروسی قابل توجه هستند. نمره من به این فیلم ۷.۰ از ۱۰.۰ است.