فیلم Sayonara 1957

**بررسی تقابل فرهنگی عاشقانه براندو در ژاپن پس از جنگ جهانی دوم** در سال 1951، یک خلبان نیروی هوایی آمریکا که در کره خدمت می‌کند (مارلون براندو) به کوبه، ژاپن منتقل می‌شود، جایی که با نامزد آمریکایی‌اش (پاتریشیا اوونز) و یک هنرمند ژاپنی که نظرش را جلب کرده است (میکو تاکا) روبه‌رو می‌شود. مشکل این است که یک دستور نظامی علیه ارتباط با زنان بومی وجود...

**بررسی تقابل فرهنگی عاشقانه براندو در ژاپن پس از جنگ جهانی دوم** در سال 1951، یک خلبان نیروی هوایی آمریکا که در کره خدمت می‌کند (مارلون براندو) به کوبه، ژاپن منتقل می‌شود، جایی که با نامزد آمریکایی‌اش (پاتریشیا اوونز) و یک هنرمند ژاپنی که نظرش را جلب کرده است (میکو تاکا) روبه‌رو می‌شود. مشکل این است که یک دستور نظامی علیه ارتباط با زنان بومی وجود دارد. جیمز گارنر و رد باتن‌ها نقش‌های حاشیه‌ای دارند و ریکاردو مونتالبان به عنوان یک هنرمند مشهور کابوکی در فیلم حضور دارد. فیلم «سایونارا» (1957) یک درام عاشقانه است که با بازی براندو به عنوان یک افسر خوش‌برخورد جنوبی، فرهنگ و مکان‌های ژاپنی و مراسمات عجیب آن زمان، به ویژه حضور گارنر در یکی از نقش‌های اولیه‌اش، برجسته شده است. این فیلم مشابه «آمریکایی زشت» (1963) است، اما به طور قابل توجهی بهتر است. فیلم «دزیره» (1954) نیز مقایسه‌ای مناسب است، با وجود اینکه در دوران ناپلئونی رخ می‌دهد. فیلم کمی طولانی است و 2 ساعت و 27 دقیقه به طول می‌انجامد، اما من مشکلی با آن نداشتم. فیلم در ژاپن فیلم‌برداری شده و برخی از صحنه‌ها در باربانک و هالیوود انجام شده است. امتیاز: B اگرچه سعی می‌کند به برخی مسائل عمیق بپردازد، اما متأسفانه در جذب مخاطب کمی با مشکل مواجه است و به آرامی پیش می‌رود. داستان در کره بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم اتفاق می‌افتد و «جو» (رد باتن‌ها) عاشق یک دختر ژاپنی می‌شود. این موضوع به شدت خلاف قوانین روابط نظامی است و او خطر محاکمه نظامی را به جان می‌خرد. اوضاع زمانی پیچیده‌تر می‌شود که او تصمیم می‌گیرد با «کاتسومی» (میوشی اومکی) ازدواج کند و از رئیس آمریکایی‌اش «سرهنگ گروور» (مارلون براندو) می‌خواهد که دامادش باشد. اوضاع پیچیده‌تر از این است که «گروور» نه تنها پسر یک ژنرال فرمانده است، بلکه واقعاً نمی‌فهمد چرا دوستش حاضر است برای ازدواج با این دختر، تابعیت آمریکایی‌اش را رها کند. با پیشرفت داستان، متوجه می‌شویم که «گروور» هم قرار است با «آیلین» (پاتریشیا اوونز) که او هم دختر یک ژنرال است، ازدواج کند، اما به زودی «هانا-اگی» (میکو تاکا) وارد صحنه می‌شود و سرهنگ به‌سرعت متوجه می‌شود که درک بهتری از دوستش «جو» پیدا کرده است. شاید کمی غیرمنتظره باشد که «آیلین» کاملاً بی‌رحم نیست و شخصیت او به‌طور عمده به روشن شدن نگرش‌های اداره اشغالگر نسبت به روابط و حتی ازدواج‌های پرسنل‌شان با جمعیت بومی کمک می‌کند. به نوعی، این فیلم دعوت مؤثری است برای اینکه به نگرش‌های خودمان نگاه کنیم و با توجه به زخم‌های هنوز تازه جنگ جهانی دوم در ذهن بسیاری از آمریکایی‌ها، از این سناریوهای افراطی برای ارائه امیدی به آشتی از میان نفرت، خشونت و بی‌اعتمادی که توسط یک سری قوانین و مقررات که به نظر می‌رسد نه با هیچ قومیتی در نظر گرفته شده‌اند، بلکه بیشتر برای جلوگیری از ورود «شهروندان جدید» به ایالات متحده پس از بازگشت سربازان طراحی شده‌اند، استفاده می‌کند. «بیلی» (جیمز گارنر) نیز به معما اضافه می‌شود، چرا که او هم مجذوب یک رقاص جوان و محبوب شده است، اما مشارکت او به‌طور نسبی نادیده گرفته شده است. یک صحنه به‌خصوص داغ وجود دارد که «کاتسومی» جوان به شدت به دنبال انطباق است و در حال فکر کردن به پرداخت به یک دکتر تقلبی برای «تنظیم» چشم‌هایش است - پیشنهادی وحشتناک در هر زمانی، اما همچنین نشان‌دهنده وضعیتی است که در آن عشق واقعی پیروز می‌شود و نه فقط سکس راحت. با وجود این ترکیب جذاب از موضوعات و دو تلاش عاطفی قوی از باتن‌ها و اومکی، براندو و گارنر واقعاً در اینجا به سطح انتظار نمی‌رسند و دیالوگ‌ها به قدری زیاد است که زمان زیادی طول می‌کشد تا پیام خود را منتقل کند. فیلم از نظر بصری زیبا است، زیبایی شناسی آن زنده است و رقص‌ها یادآور فرهنگی کره‌ای هستند که برای بسیاری، تنها یک متجاوز را با دیگری تعویض کرده است. تماشای این فیلم ارزشمند است، اما می‌توانست تمرکز بیشتری داشته باشد.