فیلم Godzilla x Kong: The New Empire 2024

**بررسی بدون اسپویل کامل** "گودزیلا و کنگ: امپراتوری جدید" نسخه‌ای "بیشتر" از قسمت قبلی است. بیشتر زمین توخالی، بیشتر تایتان‌ها، بیشتر مبارزات غول‌پیکر با جلوه‌های ویژه شگفت‌انگیز... و البته بیشتر بی‌معنایی هم دارد. از طریق یک روایت به‌وضوح absurd، آدام وینگارد جذابیت و شیمی بازیگرانش را به کار می‌گیرد تا نور اصلی فیلم را بر روی قهرمانان غول‌پیکر، گودزیلا و کنگ، متمرکز کند و دو ساعت سرگرمی...

**بررسی بدون اسپویل کامل** "گودزیلا و کنگ: امپراتوری جدید" نسخه‌ای "بیشتر" از قسمت قبلی است. بیشتر زمین توخالی، بیشتر تایتان‌ها، بیشتر مبارزات غول‌پیکر با جلوه‌های ویژه شگفت‌انگیز... و البته بیشتر بی‌معنایی هم دارد. از طریق یک روایت به‌وضوح absurd، آدام وینگارد جذابیت و شیمی بازیگرانش را به کار می‌گیرد تا نور اصلی فیلم را بر روی قهرمانان غول‌پیکر، گودزیلا و کنگ، متمرکز کند و دو ساعت سرگرمی خالص و ناب را ارائه دهد. این فیلم نمی‌تواند بدبین‌ترین‌ها را متقاعد کند، اما قطعاً اشتیاق بی‌پرده طرفداران MonsterVerse را تثبیت می‌کند. امتیاز: B این فیلمی خوب در ژانر علمی‌تخیلی است. صحنه‌ها بسیار زنده و با کیفیت واقعی هستند. من تحت تأثیر فیلمنامه قرار گرفتم و قصد دارم یک بار دیگر فیلم را تماشا کنم. باید حداقل سه ستاره بگیرد چون دَن استیونز (با چشمان نافذش) در آن حضور دارد. در غیر این صورت، این فیلم به‌طور کامل تکراری و پیش‌پیش‌بینی‌کننده است و هیچ چیز خاصی برای تخیل ما باقی نمی‌گذارد. از آخرین باری که "کنگ" در "زمین توخالی" سلطنت می‌کرد، یک آتش‌بس برقرار شده است؛ "گودزیلا" در کالیسیوم خوابیده و "ایلن" (ربکا هال) و "جیا" (کیلی هاتل) در حال نظارت بر اوضاع برای "مناسی" و بشریت هستند. "کنگ" دندان درد دارد و به انسان‌ها برای کمک مراجعه می‌کند. خوشبختانه، "تراپر" (همان دَن استیونز) در دندان‌پزشکی در مقیاس بزرگ مهارت دارد، اما وقتی میمون در سطح زمین است، زنگ‌های خطر به صدا درمی‌آید. "گودزیلا" دوباره به راهزنی می‌پردازد و یک گرداب ناشناخته در دنیای زیرین نیاز به بررسی دارد. با "برنی" (برایان تایری هنری) که دوباره به گروه پیوسته، همه به سمت کشف یک تهدید جدید می‌روند که پایگاه نظارتی آن‌ها را تخریب کرده و در حال برپایی یک نبرد بزرگ با تقریباً هر تایتانی که روی زمین باقی مانده است، می‌باشد. آدام وینگارد تقریباً همه کارها را در این فیلم انجام داده است و این امر در عدم وجود عینک عینی در ارزیابی این ماجراجویی سطح پایین، نوشتن کسل‌کننده و بازیگری کم‌جان، مشهود است. واضح است که چرا "گودزیلا" - که در این فیلم کمتر حضور دارد - در حال جمع‌آوری انرژی است و وقتی بالاخره به آن‌ها می‌رسیم، صحنه‌های نبرد تکراری و با choreographی بسیار محکم‌اند. مقیاس هم در همه‌جا به هم ریخته است. گاهی "کنگ" به اندازه یک خانه به نظر می‌رسد و در برخی مواقع بیشتر شبیه یک موش است. جلوه‌های ویژه به خوبی به کار گرفته شده‌اند، اما هال به طور قابل توجهی کم‌فروغ است، هنری بیش از حد صحبت می‌کند و شوخی‌های دَن استیونز اصلاً تأثیرگذار نیستند. می‌دانم که فکر کردن به ایده‌های جدید برای این ژانر دشوار است و برای بازیگران نیز سخت است که همواره با چیزی جز یک پرده سبز درگیر باشند، اما داستان ضعیف است و فیلم شما را به یاد تقریباً همه چیز از "پارک ژوراسیک" تا قسمت‌های "استارگیت" می‌اندازد. با این حال، به یک صفحه بزرگ نیاز دارد. در تلویزیون فراموش‌کردنی‌تر خواهد بود - اما من مگس را دوست داشتم. یک مشت هیچ! "گودزیلا و کنگ: امپراتوری جدید" به عقیده من فیلم خوبی نیست. حداقل از این نظر که این فیلم به نسخه قبلی خود شباهت دارد، یک بهبود جزئی بر آنچه که در سال 2021 بود، محسوب می‌شود. این اساساً یک فیلم کنگ است، زیرا گودزیلا برای مدت‌های طولانی غایب است. انسان‌ها کمتر در صفحه نمایش دیده می‌شوند که این خوب است، اما آنچه به جای آن با کنگ اضافه شده، برای من بسیار خسته‌کننده است. انسانی‌سازی غیرضروری کنگ ادامه دارد، هرچند این بار واقعاً در اطراف دیگر هیولاها انجام شده است... خوب، واقعاً نمی‌دانم چرا هیولاها باید مانند انسان‌ها با یکدیگر رفتار کنند، اما به هر حال، این هم فیلم است. شخصیت جوان "سکو" نیز به‌ویژه آزاردهنده است، به نظر می‌رسد مانند بوق دلقک است و بیشتر به آن ویدیو کلیپ موسیقی کلدپلی تعلق دارد. کل فیلم به گونه‌ای به نظر می‌رسد که اگر "آواتار" و "سیاره میمون‌ها" دوباره متولد شوند، این نتیجه خواهد بود و این مثبت نیست. در حین تماشا احساس کردم که قسمت‌هایی از فیلم‌های دیگر هم در آن وجود دارد، شاید این فقط من است که فکر می‌کنم؟ بهترین صحنه فیلم شامل دو شخصیت اصلی در گیزا است و صحنه‌های آن‌ها در زمین توخالی نیز قابل قبول است، اما رقبای آن‌ها به طرز فوق‌العاده‌ای بی‌مزه هستند. از نظر بازیگران، اوضاع خوب است. ربکا هال و کیلی هاتل همان‌طور که قبلاً خوب بودند، برایان تایری هنری کمی بهتر شده و دَن استیونز قابل قبول است. هیچ‌یک از دیگران برای من چندان قابل توجه نیستند، اما این واقعاً یک نکته مثبت برای این تولید است؛ در آخرین بار می‌خواستم انسان‌های کمتری ببینم و در اینجا همین را داریم. نقد من به گونه‌ای به نظر می‌رسد که از این فیلم 2024 متنفرم. من این‌طور نیستم، البته فیلم‌های بدتری وجود دارد. این فقط یک انبوه ناامیدی است. فکر می‌کنم فقط می‌خواهم از این فیلم‌ها کشتار غول‌پیکر و خالصی را ببینم که به نظر نمی‌رسد Monsterverse به دنبال آن باشد... احتمالاً این تقصیر من است. پیگیری این فرانچایز باعث شده که بیشتر بخواهم به دنبال نسخه‌های "اصلی" گودزیلا از ژاپن بروم، پس این هم یک نکته مثبت است. از این نسخه‌های آمریکایی، حداقل "کنگ: جزیره جمجمه" را دوست دارم... من عاشق فیلم‌های غول‌پیکر هستم و از تماشای این فیلم لذت بردم، اما این فیلم از همان مشکل نسخه قبلی رنج می‌برد، هیچ حس مقیاسی برای هیولاها وجود ندارد. وقتی هیولاهایی به اندازه ساختمان‌ها مانند ابرقهرمان‌ها می‌دوند و می‌پرند، تمام اعتبار از بین می‌رود. با این حال، تماشای آن لذت‌بخش است اگر فقط مغزتان را خاموش کنید. "گودزیلا و کنگ" یک تولید مبتنی بر توضیحات است که در CGI چشم‌نواز پیچیده شده و سعی دارد که پیشنهاد به‌طور کلی بی‌مزه را به طرز جزئی خوشایند کند. جنبه‌ی چشم‌نواز این فیلم اکشن هیولایی به خوبی انجام شده است. در واقع، بی‌نقص است و در حالی که این ممکن است "اوه" و "آه" را در پرده بزرگ برانگیزد، در هر فیلمی چیزهای بیشتری فراتر از جلوه‌های بصری وجود دارد. برخلاف "گودزیلا منفی یک"، این فیلم هالیوودی در ارائه چیزی فراتر از سطحی ناتوان است. داستان آن، که با چاشنی‌های معمول بیدارگرانه آغشته شده، فرمولی، بی‌تخیل و واقعاً کمی تنبل است. نتیجه، فیلمی است که توضیحات مفصل آن شما را برای مدتی درگیر می‌کند اما به سرعت اثر آن از بین می‌رود. کمی بیش از نیمه فیلم، من کاملاً خسته و حواس‌پرت شدم. به طور خلاصه، "گودزیلا و کنگ" یک فیلم اکشن هیولایی ساده است که با توضیحات پر از CGI پیش می‌رود. در یک صفحه بزرگ، تجربه‌ای بصری تأثیرگذار و در نهایت، تجربه‌ای نسبتاً خالی است. **شما آنچه را که انتظار داشتید، دریافت می‌کنید.** این همان چیزی است که هست، یک مفهوم قدیمی با چند چرخش در داستان. در این فیلم هیچ چیز شگفت‌آور وجود ندارد، زیرا هر چیزی را که قبلاً صدها بار دیده‌اید، می‌بینید. فکر می‌کنم می‌توانید با گروهی از دوستان با آبجو در یک مهمانی خانگی آن را تحمل کنید، همین. هیچ چیز خاصی برای تماشا در سینما نیست. در پایان، این فیلم همچنین ادعای یک اثر هنری را ندارد، بنابراین می‌توانید به خاطر صداقت آن از آن چشم‌پوشی کنید. دو بار تلاش کردم تا به "گودزیلا و کنگ" وارد شوم. 25 دقیقه اول این فیلم کاملاً خسته‌کننده است. من با درام انسانی در این نوع فیلم‌ها مشکلی ندارم وقتی به درستی انجام شود یا حداقل جذاب باشد. "مناسی" جذاب بود. برای شخصیت‌های انسانی اصلی در اینجا، این فقط در انتها جذاب می‌شود. دارم فکر می‌کنم مشکل اینجاست که فیلم‌هایی مانند این دیگر "فیلم" نیستند، بلکه "قسمت‌ها" هستند. آن‌ها دیگر احساس نمی‌شوند که محصولات مستقل و صیقلی باشند، بلکه مانند قسمت‌های پرکننده‌ای به نظر می‌رسند که پر از قسمت‌های کوچک و به‌ندرت مرتبط است. "گودزیلا و کنگ" شبیه مقدمه‌ای برای "عصر اولترون" است، با این تفاوت که این تقریباً کل فیلم است. واقعاً احساس نمی‌کنید که زمین‌گیر هستید. موسیقی بیش از حد است. آن‌ها سعی می‌کنند "جادوی" مقدمه و پایان "گودزیلا در برابر کنگ" را دوباره به دست آورند اما به طرز فاجعه‌باری شکست می‌خورند. در آنجا این کار جذاب بود زیرا تمرکز بر کنگ بود و آن‌ها آن را بیش از حد نکردند. در اینجا تمرکز بر "تراپر" است که معادل "کنگ" نیست و هیچ‌کس به "تراپر" اهمیت نمی‌دهد، زیرا نام نداشتن او احمقانه است. عملیات هیولایی خوب است. ملاقات کنگ با دیگر میمون‌های بزرگ مرا هیجان‌زده کرد و فینال خسته‌کننده اما به اندازه کافی رضایت‌بخش است. پس، فصل دوم "مناسی" کی می‌آید؟ اشتباه من این بود که اول "گودزیلا منفی یک" را تماشا کردم. نمی‌دانم آیا اعتصاب نویسندگان بر "گودزیلا و کنگ" تأثیر گذاشته است یا خیر، اما داستان به‌نظر می‌رسد مستقیماً از کتاب "چگونه یک فیلمنامه هالیوودی بنویسیم" آمده باشد. موسیقی به‌نظر می‌رسد از یک مستند درباره میمون‌های بزرگ آفریقایی آمده باشد. روایت ابتدایی غیرضروری است. شخصیت‌ها کلیشه‌های معمول هالیوودی هستند که در صدها فیلم دیده شده‌اند. از نظر جلوه‌های ویژه، هیچ چیزی برای انتقاد وجود ندارد؛ این‌ها چیزی هستند که فیلم را نجات می‌دهند. این فیلم نه عالی است و نه در نهایت رضایت‌بخش، اما یک اکشن علمی‌تخیلی بدون فکر و اضافه‌ای به MonsterVerse است. هیچ لحظه‌ای وجود ندارد که من خسته شده باشم، بنابراین این یک امتیاز نسبت به فیلم قبلی "گودزیلا در برابر کنگ" است و آن‌ها بازیگران انسانی را به حداقل رسانده‌اند و فقط چهار شخصیت در کانون توجه هستند. جلوه‌های ویژه قابل قبول بودند و من از شخصیت‌پردازی ادامه‌دار داده شده به کنگ و تا حدودی به گودزیلا خوشم آمد. در نهایت، این یک فیلم سرگرم‌کننده است و بیش از حد دراز نمی‌کشد و به شما نشان می‌دهد که این فیلم‌ها می‌توانند کمتر از دو ساعت باشند. **3.25 از 5** این کمترین قسمت از سری فیلم‌های "Monsterverse" تا به حال است. CGI کاملاً کاریکاتوری است و باعث می‌شود تقریباً غیرممکن باشد که به آنچه در حال وقوع است، اهمیت دهید. هیچ چیز واقعی به نظر نمی‌رسد و مطمئن هستم که سازندگان این فیلم‌ها دیگر تلاش نمی‌کنند چیزی واقع‌گرایانه بسازند. یا شاید این یک انتخاب عمدی است زیرا تماشاگران واقعاً ترجیح می‌دهند که غیرواقعی باشد. شاید CGI به چیزی مستقل تبدیل شده و دیگر نیازی به واقع‌گرایی نیست. این احتمالاً واقعیت است و چه تحول غم‌انگیزی است. نبرد نهایی در ریودوژانیرو به قدری بی‌نظم است که حتی اگر ساختمان‌ها توسط مبارزه هیولاها در حال تخریب باشند، هیچ وزنی از نظر ساختاری یا پیامدها ندارد. مقیاس هیولاها بر روی سطح به دلیل عدم وجود چیزی برای قضاوت اندازه آن‌ها در "زمین توخالی" کاهش می‌یابد. این خیلی شبیه فیلم "گودزیلا در برابر مگالون" است که در سال 1973 منتشر شد. گودزیلا و جت جاگر با گیگان و مگالون مبارزه می‌کنند و همه چیز در یک میدان باز اتفاق می‌افتد. اندازه کایجو کاملاً با این تنظیمات گم می‌شود. زمین توخالی مشکلات مقیاس مشابهی را ترویج می‌کند. همچنین اشتباه است که این هیولاهای بزرگ با چابکی که در این فیلم دارند، حرکت کنند. مفهوم زمین توخالی بی‌معنا است و به نظر می‌رسد راهی باشد تا کنگ هنوز هم پادشاه چیزی باشد زیرا گودزیلا تایتان غالب بر روی زمین است. انسان‌های این فیلم دوباره قابل حذف هستند و این حتی بیشتر با مقایسه این فیلم با "گودزیلا منفی یک" که بسیار برتر بود، مشهود است، همچنین در مورد خطرات مطرح شده در "شین گودزیلا". عدم وجود دیالوگ، چه به دلیل اینکه یک بازیگر مهم ناشنوا است یا به دلیل زمزمه و غرش هیولاها، احتمالاً به فروش خوب فیلم‌های Monsterverse در سطح بین‌المللی کمک می‌کند. نیاز به دوبله و زیرنویس به شدت کاهش می‌یابد. _"یعنی نیازی به خواندن ندارم!؟ فوق‌العاده است!"_ واقعاً برای من دردناک است که یک نقد تقریباً کاملاً منفی بنویسم. به عنوان مرجع، من تمام فیلم‌های گودزیلا را بر روی رسانه فیزیکی دارم و این سری را به عنوان فیلم مورد علاقه‌ام می‌دانم. بسیاری، بسیاری از آن‌ها فیلم‌های بی‌معنی هستند و برخی از آن‌ها را حتی دوست ندارم، اما هیچ‌یک از آن‌ها به اندازه "گودزیلا و کنگ" فرمولی یا بی‌توجه به نظر نمی‌رسند. Monsterverse در مسیری سرگرم‌کننده با "تایتان‌ها"، که به طور مشهور به عنوان گودزیلا و کنگ شناخته می‌شوند، پیش می‌رود. با این حال، در حالی که عمل و نمایش همچنان تحت تأثیر قرار می‌دهد، عنصر انسانی این فیلم‌ها در این قسمت اخیر به‌طور قابل توجهی کاهش یافته است. امید من این است که شخصیت‌سازی عالی که در سری "مناسی" مشاهده شده است، بتواند به فیلم‌ها برسد. شخصیت‌های انسانی در این فیلم احساس می‌کنند که به خوبی توسعه نیافته‌اند و به نوعی کنار گذاشته شده‌اند که از روایت کلی کاسته می‌شود. با وجود این کمبودها، "گودزیلا و کنگ: امپراتوری جدید" یک اضافه‌کردنی پرعمل و سرگرم‌کننده به زیرژانر کایجو است. معرفی تایتان‌های جدید، "اسکار" و "شیمو"، رقابتی تازه و هیجان‌انگیز برای قهرمانان نمادین ما فراهم می‌کند. تعاملات دینامیک آن‌ها و نبردهای حماسی تماشای آن‌ها هیجان‌انگیز است. کارگردانی آدام وینگارد به طور مؤثری روح فیلم‌های گودزیلا از دوران شوا را به تصویر می‌کشد و آن را با یک زیبایی‌شناسی دهه 80 و احساس آینده‌نگر ترکیب می‌کند. این انتخاب سبک‌شناسی یک پس‌زمینه منحصر به فرد و بصری جذاب برای فیلم ایجاد می‌کند. فیلم همچنین به بررسی موضوعاتی مانند رقابت، بقا و تعادل قدرت می‌پردازد، هرچند که این‌ها عمدتاً از طریق تعاملات تایتان‌ها منتقل می‌شود و نه شخصیت‌های انسانی. لحن این فیلم ترکیبی از ادای احترام نوستالژیک و نمایش مدرن است و سعی در راضی کردن طرفداران قدیمی و تازه‌واردها دارد. به عنوان مثال، صحنه‌هایی که در آن گودزیلا و کنگ به‌طور reluctant علیه یک دشمن مشترک همکاری می‌کنند، حس رفاقت و احترام حماسی را به یاد می‌آورد که یادآور همکاری‌های کلاسیک هیولاها است. به‌طور کلی، در حالی که "گودزیلا و کنگ: امپراتوری جدید" در ارائه عمل هیجان‌انگیز و نمایش بصری موفق است، در توسعه شخصیت‌های انسانی ضعیف عمل می‌کند. تایتان‌های جدید، "اسکار" و "شیمو"، اضافات هیجان‌انگیزی هستند که دنیای کایجو را غنی‌تر می‌کنند. کارگردانی آدام وینگارد زیبایی‌شناسی نوستالژیک اما تازه‌ای را به فیلم می‌آورد. اگر قسمت‌های آینده بتوانند عمل هیولاها را با عناصر انسانی قوی‌تر متعادل کنند، Monsterverse همچنان یک فرانچایز جذاب خواهد بود. این فیلم برای طرفداران ژانر ارزش حداقل یک بار تماشا را دارد.