فیلم Daniel Isn’t Real 2019

فیلم «دنیل واقعی نیست» (بر اساس رمانی از برایان دلیو) شباهت‌های زیادی به «مبارزه‌جو» دیوید فینچر دارد، داستانی درباره یک کارمند بی‌قدرت که با دوستی قاطع ملاقات می‌کند و او را به فردی با اعتماد به نفس تبدیل می‌کند، اما همه چیز به سرعت از کنترل خارج می‌شود. من همچنین به «تأثیر بد» کورتس هنسون با جیمز اسپادر و راب لو، «دیگری» رابرت مالیگان، «افتاده»...

فیلم «دنیل واقعی نیست» (بر اساس رمانی از برایان دلیو) شباهت‌های زیادی به «مبارزه‌جو» دیوید فینچر دارد، داستانی درباره یک کارمند بی‌قدرت که با دوستی قاطع ملاقات می‌کند و او را به فردی با اعتماد به نفس تبدیل می‌کند، اما همه چیز به سرعت از کنترل خارج می‌شود. من همچنین به «تأثیر بد» کورتس هنسون با جیمز اسپادر و راب لو، «دیگری» رابرت مالیگان، «افتاده» گرگوری هابلیت و «جلسه ۹» برد اندرسون فکر می‌کردم. «دنیل واقعی نیست» فیلمی با کارگردانی شیک، ترسناک و به طرز شگفت‌انگیزی همدلانه درباره موجودات درون ذهن انسان است. با اینکه این فیلم نه اصلی است و نه قابل توجه، اما با توجه به بودجه و افرادی که در آن دخیل بودند، کار نسبتاً خوبی انجام داده است. این یکی از آن فیلم‌هایی است که به طور تصادفی شروع به تماشا کردم و تصمیم گرفتم آن را ببینم. بنابراین انتظارات بالایی نداشتم و نمی‌دانستم دقیقاً چه چیزی را قرار است ببینم. وقتی فیلم تمام شد، می‌توانم بگویم که از آنچه دیدم نسبتاً راضی بودم: فیلم به طور هوشمندانه‌ای به بررسی ذهن انسان و جنبه تاریک شخصیت می‌پردازد و تا نزدیک پایان به خوبی پیش می‌رود، اما دقیقاً بخش پایانی بیشترین ناامیدی را برایم به ارمغان آورد. سناریو با معرفی یک جوان آغاز می‌شود که در کودکی دوستی خیالی داشته که با بزرگ شدن او ناپدید شده است. اما فشار زندگی دانشگاهی و مشکلات خانوادگی باعث بازگشت دوستی خیالی به نام دنیل می‌شوند و خیلی زود مشخص می‌شود که غریزه‌های او بسیار منحرف‌تر و ترسناک‌تر از آن چیزی هستند که مطلوب است. خب، این فیلم واقعاً چیز جدیدی برای ما ندارد. فیلم‌های بسیار بهتری درباره دوستان خیالی و شخصیت‌های چندگانه وجود دارند. «مبارزه‌جو» یکی از بهترین‌هاست و تأثیر این فیلم (و دیگر فیلم‌ها) در اینجا کاملاً واضح است. جنبه مثبت این موضوع، ظرافت و کارایی روایتی است که فیلم برای داستان خود به کار می‌برد. نقطه ضعف آن پیش‌بینی‌پذیری شدید و احساسی است که به ما می‌گوید در حال دیدن یک نسخه ارزان از آثار معتبرتر هستیم. همه چیز می‌توانست قابل بخشش باشد اگر عمل نهایی بهتر بود: من از آن رویارویی بین خودِ همدل و خودِ شیطانی با آن ماسک ارزان قیمت بدم آمد. دو بازیگر اصلی فیلم، دو جوان هستند که فرزندان والدین معروفی هستند: مایلز رابینز (پسر تیم رابینز و سوزان ساراندون) و پاتریک شوارتزنگر (درست، پسر آرنولد). بنابراین، جهان سینمایی برای آن‌ها جدید نیست و هر دو در حال حاضر در نقطه‌ای مشابه در حرفه خود هستند: فرزندان ستاره‌ها که سعی دارند در حرفه والدین خود موفق شوند، اما هنوز بیشتر به خاطر فرزند بودنشان شناخته می‌شوند تا به خاطر کار و استعدادی که دارند. هیچ‌کدام از آن‌ها کار بدی انجام ندادند و هر دو بازیگران کار خود را با تعهد و صداقت انجام دادند. ساشا لین کار بدی نکرد، اما کار زیادی برای انجام نداشت. بازی مری استوارت مسترسان، که یک بازیگر باتجربه است و تنها چند دقیقه حضور دارد، بهتر و جالب‌تر از او بود و سهم بسیار خوبی از خود ارائه داد. از نظر فنی، این فیلم نه برجسته است و نه خاص، اما سعی دارد با کمترین بودجه بهترین کار را انجام دهد. و از این منظر، فیلم به خوبی عمل می‌کند و آنچه را که باید انجام می‌دهد. در عکاسی، دکوراسیون یا لباس‌ها هیچ سورپرایزی وجود ندارد و کارکرد شخصیت‌پردازی، به ویژه در پایان، با آن ماسک اسفنجی زشت و واضحاً تقلبی که پاتریک شوارتزنگر باید بپوشد، ناامیدکننده است.