فیلم Dodgeball: A True Underdog Story 2004

ساعت بسیار خوبی است، می‌توانم دوباره آن را تماشا کنم و به دیگران هم توصیه می‌کنم. فراموش کرده بودم که این فیلم چقدر خوب است. من به طور کلی طرفدار وینس واون یا بن استیلر نیستم، اما به صورت عینی، این یک فیلم بسیار خنده‌دار با داستان خوبی است. مشکلاتی فراتر از انتخاب بازیگران وجود دارد، اما بیشتر آن‌ها در یک چشم به هم زدن حل...

ساعت بسیار خوبی است، می‌توانم دوباره آن را تماشا کنم و به دیگران هم توصیه می‌کنم. فراموش کرده بودم که این فیلم چقدر خوب است. من به طور کلی طرفدار وینس واون یا بن استیلر نیستم، اما به صورت عینی، این یک فیلم بسیار خنده‌دار با داستان خوبی است. مشکلاتی فراتر از انتخاب بازیگران وجود دارد، اما بیشتر آن‌ها در یک چشم به هم زدن حل می‌شوند و ما به فیلم برمی‌گردیم. این فیلم بر روی طنز غیرمنطقی تکیه دارد و هرکس تقریباً در نقش خود با ویژگی‌ها و انگیزه‌های خاصش باقی می‌ماند. در حالی که طنز آزاردهنده جاستین لانگ مرزهای سرگرمی من را تحت فشار قرار می‌دهد، کاراکتر تنبل واون این مرز را می‌شکند. می‌گویم که این یک مشکل در نویسندگی است، اما نحوه اجرا حتی برای کسی که یک کاراکتر تنبل را بازی می‌کند هم بی‌نظم است: این کاراکتر کسی است که می‌داند چه کاری باید انجام شود و نمی‌خواهد کار کند، نه اینکه به حدی تنبل باشد که نتواند کارهایی را که می‌تواند انجام دهد، انجام دهد. بن استیلر به شدت اغراق‌آمیز است، اما این ترکیبی از نحوه نوشتن کاراکتر و نحوه اجرا است: من به وضوح از مفهوم این کاراکتر خوشم نمی‌آید، اما اگر او یک شخصیت بیش از حد دوست‌داشتنی یا به طور پنهانی شیطانی نبود، واقعاً پیشنهادی ندارم. مطمئن هستم می‌توانید برای هر کاراکتر دیگری هم استدلال‌های مشابهی ارائه دهید، اما فیلم واقعاً به خوبی تولید شده و به طور کلی خوب نوشته شده است و اجراها به اندازه‌ای خنده‌دار هستند که از "مشکلات" حواس‌پرتی ایجاد می‌کنند. اگر فقط آرامش را حفظ کنید و این فیلم را تماشا کنید، احتمالاً تا آهنگ "My Milkshake Brings All the Boys to the Yard" خواهید خندید. **دوج بال می‌داند که یک جشنواره خنده‌دار و بی‌معنی است و تمام جذابیت‌های غیرمنطقی‌اش را در آغوش می‌گیرد تا به یکی از بهترین کمدی‌های ورزشی تمام دوران‌ها تبدیل شود.** دوج بال یکی از خنده‌دارترین و بی‌شرمانه‌ترین فیلم‌هاست و یکی از کمدی‌های مورد علاقه من (و شاید فیلم‌های ورزشی؟) است! این فیلم در واقع هر بازیگری را در بهترین نقش خود قرار داده است. وایت گودمن اوج بن استیلر است. واون، لانگ و تیلور هرکدام در نقش‌های خود احساس راحتی می‌کنند و استیو دزدی (آلن تودیک) هر بار صحنه را می‌دزدد. هر لحظه از این فیلم دیوانه‌وار، احمقانه و دیوانه‌وار است و دوج بال را به یک کمدی اساسی دهه 2000 تبدیل می‌کند. دوج بال دنیا را با جملات خنده‌دار، گیف‌های چاک نوریس و خنده‌هایی که بعد از پایان فیلم ادامه دارد، هدیه می‌دهد. بسیاری ممکن است مخالف باشند، اما دوج بال همیشه یکی از بهترین فیلم‌های دهه 2000 و شاید تا ابد خواهد بود... خوب، بیایید به دهه 2000 بچسبیم. شخصیت "گودمن" (بن استیلر) تجسم یک آمریکای شرکتی بزرگ است که obsessed به حفظ تناسب اندام کشور است. "پیتر" (وینس واون) تقریباً برعکس اوست زیرا باشگاه محلی و کوچک او در آستانه ورشکستگی است. اگر نتواند به سرعت 50,000 دلار پیدا کند، همه چیز به پایان می‌رسد. تنها راهی که ممکن است برای جمع‌آوری پول وجود داشته باشد، پیروزی در یک تورنمنت دوج بال است، اما وقتی "گودمن" از این برنامه جسورانه مطلع می‌شود، تیمی از خود تشکیل می‌دهد و خطوط نبرد کشیده می‌شود. البته یک تیم منابع نامحدود دارد در حالی که تیم دیگر به سختی می‌تواند چراغ‌ها را روشن نگه دارد. اما آن‌ها یک سلاح پنهانی دارند - و آن "پچ اوهولیهان" (ریپ تورن) افسانه‌ای است که موافقت می‌کند و مجموعه‌ای از ناهنجاری‌های خود را به یک واحد منسجم و پیروز تبدیل کند. در اینجا هیچ خطر واقعی وجود ندارد: این فقط بازسازی داستان داوود و جالوت است با مهارت‌های خطرناک توپ‌بازی. طرفداران استیلر احتمالاً آن را دوست خواهند داشت، اما من واقعاً هرگز یکی از آن‌ها نبودم. سبک کمدی او را بسیار مستقیم و بدون هیچ نوع ظرافتی می‌دانستم و بعد از چند بازی با این سلاح بزرگ قرمز که بدن را نابود می‌کند، کمی خسته شدم. این فیلم با یک ذره رمانس به خاطر "کیت" (کریستین تیلور) که همچنین دوست دارد "گودمن" را با تخم‌مرغ روی صورتش ببیند، کمی متعادل شده است، اما پیش‌بینی‌پذیری کل فیلم برای من نود دقیقه را بسیار طولانی کرد و واون هم کمکی به زنده نگه داشتن ماجرا نکرد. این فیلم با سرعت بسیار بالا پیش می‌رود و به وضوح سعی دارد که کمدی‌های دیوانه‌واری باشد، اما وقتی شخصیت‌ها را ملاقات کردیم، فقط بیش از حد فرایندی می‌شود. نه.