فیلم Radio Days 1987

"روزهای رادیویی" سرشار از لطافت و ظرافت‌های کمدی است که با لحظات واقعی غم و رویدادهای جهانی زندگی تغییر دهنده ترکیب شده است. اما می‌توان گفت وودی آلن به طرز خوشایندی بر این موضوعات تاکید می‌کند که خانواده مرکزی‌ترین عنصر زندگی روزمره است. آیا واقعاً خانواده‌ها این‌قدر شلوغ و سرگرم‌کننده بودند؟ آیا زندگی به این شکل تجربه می‌شد؟ آیا این‌قدر نزدیکی وجود داشت؟ اگر چنین...

"روزهای رادیویی" سرشار از لطافت و ظرافت‌های کمدی است که با لحظات واقعی غم و رویدادهای جهانی زندگی تغییر دهنده ترکیب شده است. اما می‌توان گفت وودی آلن به طرز خوشایندی بر این موضوعات تاکید می‌کند که خانواده مرکزی‌ترین عنصر زندگی روزمره است. آیا واقعاً خانواده‌ها این‌قدر شلوغ و سرگرم‌کننده بودند؟ آیا زندگی به این شکل تجربه می‌شد؟ آیا این‌قدر نزدیکی وجود داشت؟ اگر چنین بود، چگونه این نزدیکی از دست رفت؟ و مهم‌تر از همه، آیا می‌توان آن را دوباره به دست آورد؟ به هر حال، آلن داستان جذاب و سرگرم‌کننده‌اش را در تمام جنبه‌های رادیو در زندگی‌اش می‌بافد و نتایج کاملاً دلنشین و سحرآمیز است و او را در بهترین حالتش نمایش می‌دهد. "جو" (سث گرین) به یاد دوران کودکی‌اش در نیویورکی می‌افتد که با مادر و پدرش و خانواده بزرگ‌ترش در یک مکان ساده و تنگ زندگی می‌کردند - کمی شبیه به خانواده "باکت" از دنیای رولد دال، پر از سوپ کلم. این خانواده و همسایه‌هایشان زندگی‌شان را بر اساس یک الگوی روتین می‌گذرانند. از روزی به روز دیگر و از هفته‌ای به هفته دیگر، آنها گپ می‌زنند، گوش می‌دهند، کار می‌کنند، می‌خوابند و صحبت می‌کنند اما یک چیز همیشه ثابت است: همه آنها به رادیو گوش می‌دهند. موسیقی، درام، اخبار، کمدی و مسابقات. هر کدام از آنها به چیزی که مورد علاقه‌شان است گوش می‌دهند، زیرا این کار خیالاتشان را در جامعه‌ای که حتی ۱۵ سنت برای یک حلقه مخفی فراتر از قدرت اقتصادی‌شان بود، تسهیل می‌کند. وودی آلن به طرز جذابی این درام را شکل می‌دهد تا شخصیت‌ها را با جنبه‌های پخش‌های رادیویی که نه تنها واقعیت‌های زندگی را در حالی که جنگ جهانی دوم به تدریج ایالات متحده را نیز شامل می‌شد، بلکه به زندگی‌های خیال‌انگیز آن ستاره‌هایی که آنها با حسرت روی پرده بزرگ می‌دیدند، پیوند دهد. وقتی "جو" به این دوران نگاه می‌کند، متوجه می‌شود که خود خاطراتش نیز در حال محو شدن هستند اما یادآوری‌هایی که از ارتباطش با رادیو در این دوران شکل‌گیری زندگی‌اش به دست آورده هنوز هم الگوی خاطراتش را فراهم می‌کند، هرچند که این خاطرات کمی رنگ و بوی گلگون دارند. اینجا معمولاً بازیگران معروف وودی آلن حضور دارند، اما این بار نوشته‌های او به آنها نقش‌های بسیار خاص و منحصر به فردی می‌دهد، مانند یک پازل انسانی که به نظر غیرممکن می‌رسد تا زمانی که متوجه شوید به لطف رادیو، آنها می‌توانند همه با هم جفت شوند - هرچند که همیشه این جفت شدن محکم نیست! البته بخشی از نوروتیسم یهودی هم در این داستان گنجانده شده است، اما اینجا تنوع شخصیت‌ها و شوخ‌طبعی ناشی از رسانه‌ای که بر آن تأمل می‌کنیم واقعاً یا رشته‌های نوستالژیک را که به یاد می‌آورید، می‌کشد یا شاید به آنهایی که به یاد ندارید اما دوست دارید، متصل می‌شود. دیان ویست احتمالاً جایزه بازیگری را به عنوان "عمه بی" بدشانس در عشق به دست می‌آورد اما در واقع، ستاره فردی وجود ندارد، بلکه یک جامعه از خانواده و دوستان است که ما که در هر جایی از جهان در آپارتمان‌ها بزرگ شده‌ایم و رادیو از قدرت فراخوانی خود استفاده می‌کرد، می‌توانیم با آن ارتباط برقرار کنیم. همچنین چند آهنگ عالی هم وجود دارد.