فیلم Silent Running 1972

فیلم «سکوت در حال اجرا» (Silent Running) با بازی فوق‌العاده و غیرعادی بروس درن به نمایش درآمده است. او نقش فریمن لوول، یک دانشمند را ایفا می‌کند که بر روی یک فضاپیما از آخرین نمونه‌های حیات گیاهی زمین در سفر به زحل مراقبت می‌کند. لوول به اکوسیستم داخل فضاپیما وابسته شده و کمتر به هم‌سفرانش توجه دارد، به طوری که وقتی دستور نابودی حیات گیاهی صادر...

فیلم «سکوت در حال اجرا» (Silent Running) با بازی فوق‌العاده و غیرعادی بروس درن به نمایش درآمده است. او نقش فریمن لوول، یک دانشمند را ایفا می‌کند که بر روی یک فضاپیما از آخرین نمونه‌های حیات گیاهی زمین در سفر به زحل مراقبت می‌کند. لوول به اکوسیستم داخل فضاپیما وابسته شده و کمتر به هم‌سفرانش توجه دارد، به طوری که وقتی دستور نابودی حیات گیاهی صادر می‌شود، آن‌ها را به قتل می‌رساند. او به تنهایی، در حالت انزوا و در تلاش برای جلوگیری از جنون، تنها سه روبات هم‌صحبت دارد و در حالی که به زحل نزدیک می‌شود، گیاهانش به دلیل کمبود نور خورشید شروع به از بین رفتن می‌کنند. داگلاس ترامبول به نوعی این فیلم علمی تخیلی را به صورت ساده و کم‌هزینه کارگردانی کرده است. دکورهای داخلی فضاپیما من را به یاد یک سریال تلویزیونی از اوایل دهه 1970 می‌اندازد. همچنین، این فیلم شامل برخی آهنگ‌های محلی است که پیام زیست‌محیطی آن را همراهی می‌کند. این داستان علمی تخیلی تفکر برانگیز است. بروس درن به عنوان یک دانشمند کمی دیوانه در یکی از قابل‌تحسین‌ترین نقش‌های خود ظاهر می‌شود که نشان‌دهنده‌ی کیفیت نقش‌هایی است که او قبلاً بازی کرده است. او یک دانشمند دلسوز است، اما همه‌ی هم‌سفرانش را در فضاپیما می‌کشد. آیا او هنوز هم می‌تواند قابل‌تحسین باشد؟ او انگیزه‌ای برای این کار دارد که بیش از انگیزه‌های دیگر شخصیت‌های منفی است. هدف او نجات حیات گیاهی برای زمین است، در حالی که هم‌سفرانش حتی نیاز به نجات گیاهان را درک نمی‌کنند، که این خود گویای زمان‌های وحشتناکی است که در آن زندگی می‌کنند. تمامی این ماجراها نسبتاً در اوایل فیلم اتفاق می‌افتد و بعد از آن هم‌سفرانش روبات‌هایی هستند که او با آن‌ها همدردی می‌کند، گویی که انسان هستند. زمین تصمیم به نابودی تمام حیات گیاهی گرفته، بنابراین در واقع او به نوعی قهرمان/شرور است و تشخیص این که کدام یک است دشوار است. اما آیا او موفق می‌شود چیزی برای بشریت نجات دهد؟ یک گیاه‌شناس (بروس درن) در یک مأموریت فضایی عمیق سعی می‌کند جلوی ماشین‌های شرکتی را بگیرد که "جنگل" کوچک او را در فضاپیما نابود می‌کنند. زمانی که هم‌سفرانش تصمیم می‌گیرند دستور را اجرا کنند، او خود به کار می‌پردازد. این موضوع به‌طور مبهمی نشانه‌هایی از رویدادهای آینده را به نمایش می‌گذارد و حسی از اندوه را به تصویر می‌کشد که نمی‌دانی چه چیزی را از دست داده‌ای تا زمانی که آن را نداشته باشی. این نخستین فیلمی است که من به یاد دارم در آن روبات‌ها - در این مورد، پهپادها - هوی، دیوی (لوئی شکسته) وجود دارند که نوعی شخصیت به آن‌ها داده شده و شوخی‌های لازم را به این داستان علمی تخیلی نسبتاً کند می‌بخشند. قطعاً پیام‌هایی درباره تغییرات اقلیمی و گرمایش دارد، اما پس از مدتی این پیام‌ها به نوعی خسته‌کننده می‌شوند و ریتم داستان به شدت کند شده و در نهایت به پایان ناگهانی می‌رسد. جالب است، اما کلاسیک نیست...