فیلم The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford 2007

شاهکار. من فکر می‌کنم باید از همان ابتدا بگویم که این فیلم یک شاهکار است، یک اثر شگفت‌انگیز و مسحورکننده که از هر گوشه‌اش کلاسی خاص ساطع می‌کند. من معمولاً از افرادی که در بحث‌های فیلم از دفاع قدیمی "این فیلم برای همه نیست" استفاده می‌کنند، فاصله می‌گیرم، اما در اینجا چاره‌ای ندارم، زیرا این فیلم به‌طور خاص برای کسانی است که به زیبایی شاعرانه و...

شاهکار. من فکر می‌کنم باید از همان ابتدا بگویم که این فیلم یک شاهکار است، یک اثر شگفت‌انگیز و مسحورکننده که از هر گوشه‌اش کلاسی خاص ساطع می‌کند. من معمولاً از افرادی که در بحث‌های فیلم از دفاع قدیمی "این فیلم برای همه نیست" استفاده می‌کنند، فاصله می‌گیرم، اما در اینجا چاره‌ای ندارم، زیرا این فیلم به‌طور خاص برای کسانی است که به زیبایی شاعرانه و دقت در فیلم‌سازی در بالاترین سطح علاقمندند. کسانی که به دنبال یک وسترن پرعملکرد هستند، باید از این فیلم دوری کنند و در واقع، افرادی که فقط به دنبال سرگرمی‌های سطحی برای پر کردن وقت خود هستند، باید کاملاً کنار بکشند. تلاش کارگردانی دوم اندرو دامینیک یک اثر مبتنی بر شخصیت و دیالوگ است که قلب موضوعی آن با هوش و زیبایی حزن‌انگیز در هم می‌آمیزد. داستان حول روزهای پایانی زندگی جسی جیمز، تبهکار معروف، می‌چرخد و اینکه یکی از شاگردان جوان او چگونه در تاریخ ۳ آوریل ۱۸۸۲ او را به قتل رساند. این فیلم با استفاده از رمان ران هنسن به عنوان منبع خود، همچنین به وقایع بعد از قتل این تبهکار معروف و سرنوشت قاتل، رابرت فورد، می‌پردازد. این فیلم به مسائلی می‌پردازد که در جامعه مدرن بسیار رایج است؛ ما احتمالاً اولین نمونه از وضعیت شهرت را می‌بینیم که به شدت به افراط گراییده است. ما می‌بینیم که چگونه رسانه‌ها، جسی جیمز را به عنوان یک تبهکار نجیب و اسطوره‌ای معرفی می‌کنند. ما یک تهدید پنهان را مشاهده می‌کنیم که آرزو دارد مانند قهرمانش باشد، جوانی تأثیرپذیر که به سمت بدنامی پیش می‌رود و کاملاً از مشکلات و تناقضات این موضوع بی‌خبر است. ساختار فیلم بی‌نقص است و به نظر من، این فیلم مفهوم قدیمی هنر بر روی پرده نقره‌ای را تعریف می‌کند. بازی‌های بازیگران اصلی فوق‌العاده است؛ برد پیت در نقش جسی جیمز بهترین عملکرد خود را ارائه می‌دهد، با شخصیتی شرور اما به‌خوبی مناسب پرنس چارمینگ تبهکار است که رسانه‌ها با شوق و اشتیاق آن را ساخته‌اند. سم راکول در نقش چارلی فورد نشان می‌دهد که تهیه‌کنندگان بزرگ سینما باید به او نقش‌های دراماتیک بیشتری بدهند تا بتواند استعدادش را به نمایش بگذارد. اما با وجود اینکه پیت و راکول عالی هستند، هر دو در مقایسه با عملکرد کیسی افلک در نقش رابرت فورد عقب می‌مانند. احساسات کودکانه با لایه‌هایی از زیرمتن‌های تاریک در عملکرد افلک به زیبایی ترکیب شده است. نادیده گرفتن این عملکرد توسط آکادمی باید به‌عنوان خیانت به سینمای آمریکا تلقی شود. تعداد کمی از فیلم‌ها توانسته‌اند من را به خاطر کیفیتی که ارائه می‌دهند، متحیر کنند، اما به‌طور مداوم، این فیلم واقعاً زیباست. عکاسی راجر دیکنز در هر ویرایش به طرز خیره‌کننده‌ای چشم‌نواز است، چه تپه‌های سرسبز و پوشیده از برف، و چه سایه‌هایی که مانند ارواح از دود لوکوموتیو ظاهر می‌شوند. دیکنز به‌طور قاطع شهرت خود را به‌عنوان یک استاد در حرفه‌اش ثابت کرده است. موسیقی نیک کیو و وارن الیاس به‌خوبی فضای این اثر را به تصویر می‌کشد، و خود کیو نیز به‌عنوان یک نوازنده خیابانی در فیلم حضور دارد. شگفت‌انگیز است که این تنها فیلم دوم کارگردان اندرو دامینیک است، پس از فیلم بسیار لذت‌بخش "چوپر" در سال ۲۰۰۰. اکنون واضح است که نیوزیلند می‌تواند به تولید استعدادی افتخار کند که اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، به یکی از بهترین کارگردانان تبدیل خواهد شد. در حال حاضر، «ترور جسی جیمز توسط رابرت فورد ترسو» باید در کنار «ورتیکو» قرار گیرد و به‌عنوان عضوی از آن باشگاه که تنها بزرگترین فیلم‌های آمریکایی تمام دوران را می‌پذیرد، شناخته شود، حتی اگر این فیلم توسط یک کارگردان کیوی ساخته شده باشد!