فیلم Vera Cruz 1954

در میدان عمل، از مردان عمل انتظار عمل می‌رود. "با پایان جنگ داخلی آمریکا، جنگ دیگری در حال آغاز بود. مردم مکزیک در تلاش بودند تا خود را از امپراتور خارجی خود، ماکسیمیلیان، رها کنند. در این جنگ، گروهی از آمریکایی‌ها - سربازان سابق، ماجراجویان، و جنایتکاران - که همگی به دنبال منافع شخصی بودند، به سمت جنوب حرکت کردند - و برخی از آن‌ها به...

در میدان عمل، از مردان عمل انتظار عمل می‌رود. "با پایان جنگ داخلی آمریکا، جنگ دیگری در حال آغاز بود. مردم مکزیک در تلاش بودند تا خود را از امپراتور خارجی خود، ماکسیمیلیان، رها کنند. در این جنگ، گروهی از آمریکایی‌ها - سربازان سابق، ماجراجویان، و جنایتکاران - که همگی به دنبال منافع شخصی بودند، به سمت جنوب حرکت کردند - و برخی از آن‌ها به تنهایی آمدند." گری کوپر و بارت لانکاستر در نقش دو ماجراجوی کاملاً متضاد آمریکایی ظاهر می‌شوند که درگیر خاندان سلطنتی ماکسیمیلیان و انقلابیون هوآره‌ز در مکزیک دهه ۱۸۶۰ می‌شوند. کوپر در نقش بنجامین ترن، مردی اساساً خوب اما با طعم زیادی از بدبینی، و لانکاستر در نقش جو ارین، مردی مسلح و کلاهبرداری غیرقابل اعتماد بازی می‌کند. فیلم ورacruz اولین اثر منتشر شده در فرمت SuperScope است که به زیبایی توسط ارنست لازلو در لوکیشن‌های مکزیک فیلمبرداری شده و تحت کارگردانی رابرت آلدریچ، به طرز فوق‌العاده‌ای خشونت و خطرات دوران انقلاب مکزیک را به تصویر می‌کشد. این فیلم بر اساس داستانی از بوردن چیس، توسط رولند کیبی و جیمز آر وب اقتباس شده و به شدت حس پیش‌درآمدی به آثار پکین‌پاه و وسترن‌های اسپگتی لئون را دارد. با ترکیب کمدی و عمل، این فیلم اساساً یک وسترن دوستی با طعمی بدبینانه و غیر اخلاقی است. این ترکیب ممکن است برای همه جذاب نباشد، اما با بازی لانکاستر (با لبخندهایش) و کوپر (با رفتاری کم‌حرف) این فیلم فراتر از وضعیت عجیب خود می‌رود. حرفه‌ای بودن در نمایش، هم از لحاظ ابعاد بزرگ ستارگان و هم از نظر طراحی هوشمندانه آلدریچ در صحنه‌های اکشن، تضمین می‌کند که این اثر بسیار باکیفیت است. البته، در فیلم مقداری مردانگی وجود دارد و تنها کافی است بدانید که چارلز برانسون، ارنست بورگنین و جک الام در گالری حامیان حضور دارند تا به این واقعیت پی ببرید، اما باید ذکر شود که فیلم به دنبال نمایش یک بازتاب عادلانه از درگیری‌های مکزیک است. دولت مکزیک در آن زمان از فیلم به شدت خشمگین بود، اما اکنون واضح است که فیلم جانبداری نمی‌کند. به نظر من، این نکته باید مورد تحسین قرار گیرد. برخی مشکلات نیز وجود دارد، به ویژه اینکه برخی از دیالوگ‌ها اکنون کمی کلیشه‌ای به نظر می‌رسند. در حالی که شخصیت اصلی زن، دنیس دارسل، از نظر بازی در سطحی پایین‌تر از آنچه که انتظار می‌رود قرار دارد. ممکن است فکر کنید که او تحت تأثیر تمام تستوسترون‌های اطرافش قرار گرفته، اما وقتی متوجه می‌شوید که سارا مانتیل به خوبی در نقش فرعی خود عمل می‌کند، نشان می‌دهد که دارسل محدود است. ورacruz در زمان انتشار خود موفق به جلب توجه شد، نه اینکه تمام گیشه‌ها را بشکند و نه اینکه به طور کامل ناپدید شود. بیش از ده سال طول کشید تا ارزش واقعی این فیلم شروع به شناخته شدن کند. با این حال، اکنون مشخص می‌شود که این فیلم در ژانر خود تأثیرگذار است. انفجاری، مهم و واقعاً سرگرم‌کننده، این ترکیبی است که نمی‌توان نادیده گرفت. در پایان جنگ داخلی ایالات متحده، دو مزدور در یک اتحاد ناپایدار با هم همکاری می‌کنند. "ترن" (گری کوپر) از دو نفر، شخصی با سلیقه‌تر است، در حالی که "جو" (بارت لانکاستر) فقط کمی بهتر از یک اوباش است، اما هر دو در تیراندازی مهارت دارند و این ویژگی آن‌ها را به سمت "مارکیز" (سزار رومرو) که به آن‌ها پیشنهاد می‌کند می‌توانند از خدمت به امپراتور ماکسیمیلیان (جرج مک‌ریدی) پولی به دست آورند، جذب می‌کند. به سمت کاخ او می‌روند و پس از اینکه مهارت‌های تیراندازی خود را اثبات کردند، موافقت می‌کنند تا "کنتس" (دنیس دارسل) را به بندر ورacruz برسانند. او قطعاً به یک محافظ نیاز دارد زیرا مردم محلی تحت رهبری "ژنرال رامیرز" (موریس انکروم) مصمم به برکناری این نقض‌کننده ناپلئونی از تخت سلطنت و تأسیس یک جمهوری هستند. تنها زمانی که آن‌ها از یک رودخانه عبور می‌کنند متوجه می‌شوند که کنتس باید بسیار بیشتر از آنچه که لباس‌هایش نشان می‌دهد وزن داشته باشد و این موضوع آن‌ها را به فکر کردن درباره یک برنامه دیگر و سودآورتر برای سفرشان وادار می‌کند. با این حال، او نقشه‌های خود را دارد و کاملاً آماده است تا از ترفندهایش برای رسیدن به هدفش استفاده کند. هرچه به نزدیکی پادگان نزدیک‌تر می‌شوند، خیانت فراوان است و اوضاع به اوج می‌رسد - اما به هیچ وجه مشخص نیست که چه کسی در نهایت برنده خواهد بود. شیمی خوبی بین کوپر و لانکاستر وجود دارد، به ویژه لانکاستر که به خوبی نقش شخصیت جذابی را بازی می‌کند که هرگز نمی‌توان به او اعتماد کرد. بازیگران پشتیبان نیز به خوبی عمل می‌کنند، به ویژه از جمله رومرو که معمولاً بی‌توجه است، "دونگان" (ارنست بورگنین) که تقریباً به همان اندازه غیرقابل اعتماد است، جک الام و "کاپیتان دنت" (هنری براندون) که تهدیدآمیز است. این فیلم در نود دقیقه پر از خیانت، فریب و حرص و طمع کلاسیک است و هرچند من معمولاً در پایان در سمت اشتباهی قرار می‌گیرم، اما به خوبی به عنوان انتقادی از طمع با چاشنی رومانس عمل می‌کند.