فیلم Three Colors: White 1994

این فیلم را دوست داشتم، اما به نظر می‌رسد که سناریو کمی غیرقابل باور است. از میان سه فیلم در «سه‌گانه رنگ» کریشتوف کیشلوفسکی، این فیلم شاید نزدیک‌ترین به کمدی باشد. داستان با طلاق یک زوج آغاز می‌شود: او لهستانی است و به خاطر همسرش که فرانسوی است به فرانسه رفته است. هر دو ازدواج کرده و زندگی مشترکی را آغاز کرده‌اند، اما حقیقت این است...

این فیلم را دوست داشتم، اما به نظر می‌رسد که سناریو کمی غیرقابل باور است. از میان سه فیلم در «سه‌گانه رنگ» کریشتوف کیشلوفسکی، این فیلم شاید نزدیک‌ترین به کمدی باشد. داستان با طلاق یک زوج آغاز می‌شود: او لهستانی است و به خاطر همسرش که فرانسوی است به فرانسه رفته است. هر دو ازدواج کرده و زندگی مشترکی را آغاز کرده‌اند، اما حقیقت این است که زندگی جنسی این زوج وجود ندارد و او قادر به برقراری رابطه نیست. او نه ناتوان است و نه همجنس‌گرا، بلکه به نظر می‌رسد که از لحظه ترسیده است. اوضاع بدتر می‌شود و همسرش تمام دارایی‌ها را می‌گیرد و او را تهدید می‌کند. او که بدون پول و امید به زندگی در خیابان مانده، تصمیم می‌گیرد به ورشو برگردد. پس از مدتی، او مرد ثروتمندی می‌شود. او مردی صادق نیست و پولش را به روش‌های بی‌گناه به‌دست نیاورده، اما فیلم به اخلاقیات حول این موضوع بی‌توجه است. حالا وقت آن رسیده که آن فرانسوی کوچک به خاطر کارهایی که با او کرده، بهای سنگینی بپردازد. به نکات مثبت این فیلم می‌پردازم: از لحاظ فنی، این فیلم یک اثر هنری بی‌نقص است. کارگردان با دقت به کوچک‌ترین جزئیات توجه می‌کند و می‌خواهد همه چیز به شکلی که تصور کرده، باشد. رنگ سفید در طول فیلم به‌طور مداوم حضور دارد، همان‌طور که در «آبی» نیز دیده می‌شود. فیلم‌برداری قابل توجه است و طراحی صحنه و لباس‌ها نیز خوب است. با وجود ظرافت، موسیقی واقعاً رگه‌های تاریک کمدی فیلم را به خوبی برجسته می‌کند. بازی دو بازیگر اصلی، زبیگنیو زاماخوفسکی و ژولی دلپی، نیز بسیار خوب است. اما او (زاماخوفسکی) بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد، نه تنها به خاطر نقش اصلی، بلکه به خاطر نحوه‌ای که به طرز کنایه‌آمیز و خوشایندی شخصیتش توسعه یافته است. نقش دلپی به اندازه او غنی و جالب نیست، اما بازیگر به خوبی از پس نقش خود برمی‌آید. بزرگ‌ترین مشکلی که با این فیلم داشتم، غیرواقعی بودن تقریباً مطلق سناریو است. به جز اینکه قهرمان داستان به راحتی پول به‌دست می‌آورد بدون هیچ مشکلی یا عواقب مضر، او بین عشق و انتقام در کشمکش است. از یک سو، واضح است که او هرگز همسر سابقش را فراموش نکرده و هنوز عاشق اوست، با وجود تمام کارهای بدی که او کرده و تمام موقعیت‌های سختی که به خاطر اقدامات او متحمل شده است. او فقط به نظر نمی‌رسد که بتواند از او متنفر باشد. از سوی دیگر، او به اندازه‌ای از او متنفر است که می‌خواهد بهای همه چیز را از او بگیرد و به طرز بسیار خلاقانه‌ای این کار را انجام دهد. نتیجه چه می‌شود؟ انتقام بدون نفرت؟ این فیلم مورد علاقه من از سه‌گانه کیشلوفسکی است - حتی اگر ممکن است شما را به فکر درباره کارایی امنیت فرودگاه‌ها در آینده بیندازد! همه چیز حول «کارول کارول» (زبیگنیو زاماخوفسکی) می‌چرخد که با همسر glamor خود (ژولی دلپی) در حال طلاق است - به دلیل عدم برقراری رابطه - و این او را به فقر می‌کشاند. خوشبختانه، در ایستگاه مترو، او با «میکولاج» (یانیوش گایوش) ملاقات می‌کند و این دو طرحی برای قاچاق او به لهستان زادگاهش concoct می‌کنند، جایی که او می‌تواند ثروت خود را به‌دست آورد (شاید) و انتقامش را از همسرش بگیرد. سفر او طبق برنامه پیش نمی‌رود، اما او در نهایت موفق می‌شود شغفی را در امنیت به‌دست آورد و وقتی طرح‌های رؤسایش برای خرید زمین را می‌شنود، زودتر از موعد عمل می‌کند و به زودی در مسیر ثروت قرار می‌گیرد... این فیلم خنده‌دار است. نه به شکلی که بخواهید بخندید، بلکه نوشتار و شخصیت‌ها مجموعه‌ای از سناریوهای لذت‌بخش را خلق می‌کنند - برخی از آن‌ها، به‌طور صادقانه، کمتر قابل باور از دیگران هستند - در حالی که «کارول» تطبیق‌پذیر و سریع‌العمل به دقت انتقامش را می‌چیند. بازیگران فرعی نیز خوب عمل می‌کنند - پسرعموی آرایشگری‌اش «یورهک» به‌طور مکرر صحنه‌های او را می‌دزدد، اما نه به نحوی که انتظار داریم. کوتاه و شیرین و ارزش دیدن دارد.