فیلم Annie Hall 1977

یکی از فیلم‌های نمادین و شناخته شده وودی آلن. فیلمی خنده‌دار و نسبتاً باورپذیر، اما فکر می‌کنم انتظاراتم از آن چیز دیگری بود. ***یک کمدی رمانتیک پرگفتگو با وودی آلن و دایان کیتون که همواره سرگرم‌کننده است*** یک کمدین عصبی و دوبار طلاق‌گرفته در نیویورک (وودی آلن) دیدگاهش را درباره زندگی و رابطه‌اش با آنی هال (دایان کیتون) که فردی پراشتباه است، توضیح می‌دهد. بهترین فیلمی که من...

یکی از فیلم‌های نمادین و شناخته شده وودی آلن. فیلمی خنده‌دار و نسبتاً باورپذیر، اما فکر می‌کنم انتظاراتم از آن چیز دیگری بود. ***یک کمدی رمانتیک پرگفتگو با وودی آلن و دایان کیتون که همواره سرگرم‌کننده است*** یک کمدین عصبی و دوبار طلاق‌گرفته در نیویورک (وودی آلن) دیدگاهش را درباره زندگی و رابطه‌اش با آنی هال (دایان کیتون) که فردی پراشتباه است، توضیح می‌دهد. بهترین فیلمی که من از وودی آلن دیده‌ام، "Match Point" (2005) است که یک درام جنایی/رمانتیک/هیجانی است، در حالی که بسیاری از فیلم‌های او کمدی‌های رمانتیک پرگفتگو هستند، که "آنی هال" (1977) نیز از این دسته است و برنده بهترین فیلم و جوایز دیگری در مراسم آکادمی بوده است. آیا این فیلم شایسته تمام این افتخارات بود و آیا هنوز هم ارزشمند است؟ خوب، من به طور مداوم خندیدم، اگر این چیزی از آن بگوید. این فیلم از تکنیک‌هایی استفاده می‌کند که احتمالاً در زمان انتشارش در سال 1977 نوآورانه بودند، مانند عدم وجود وجود فیزیکی آنی در زمانی که بدنش در تخت با آلووی (آلن) است. رویکرد گفتگومحور آن تازگی دارد و نحوه‌ای که آلووی گاهی دیوار چهارم را می‌شکند، سرگرم‌کننده است. همچنین از دیدن پس‌زمینه دهه 70 میلادی لذت بردم، مانند "Messiah of Evil" (1973) که در تابلوی سینما بود و بیلبوردی که به دوران KISS اشاره داشت. مدت زمان فیلم 1 ساعت و 33 دقیقه است و در نیویورک، لانگ آیلند و منطقه لس آنجلس فیلمبرداری شده است. نمره: B کمدین "آلووی" (وودی آلن) تاریخچه‌ای پرفراز و نشیب با زنان زندگی‌اش دارد. ازدواج‌های او - که دو بار انجام شده - به طرز ناگهانی به پایان رسیده‌اند، و آخرین رابطه‌اش با خواننده هم‌نام (دایان کیتون) که بدون مصرف مواد مخدر رابطه جنسی نخواهد داشت، او را گیج کرده است! این ناکامی اخیر او را سردرگم کرده است. او فکر می‌کند که در طول سال‌ها باید توانسته باشد نواقص شخصیتی‌اش را اصلاح کند و حالا بتواند محبت یک زن را حفظ کند. چرا همیشه همه‌چیز اشتباه پیش می‌رود؟ وودی آلن تقریباً همه کارها را در این تولید انجام داده و توانسته است به خوبی شوخی‌های خودانتقادی یهودی را که در سراسر فیلم وجود دارد، به تصویر بکشد و همچنین با استفاده از ذات بازگشت به عقب داستان، به طرز جالب و باورپذیری نه تنها "آلووی"، بلکه سناریوهای زندگی، عشق، تربیت و انتخاب‌هایش را که او را به این موجود ناقص تبدیل کرده، بررسی کند. در برخی مواقع، کمی کلامی است و او گاهی به شوخی‌های درون‌متنی رجوع می‌کند، اما به طور کلی، این یک دو نفره با اعتماد به نفس است که دو بازیگر با شیمی منحصر به فردی را به نمایش می‌گذارد که این نود دقیقه را جذاب و لذت‌بخش می‌کند و ممکن است در بسیاری از اتاق‌های خواب resonate کند. **یک کمدی رمانتیک خوب، با نقاط قوت و ضعف، که لایق چهار اسکار نبود. با این حال، شایسته قدردانی از طرف طرفداران این ژانر فیلم است.** وودی آلن یکی از آن کارگردانانی است که بسیاری از افراد او را دوست دارند، برخی نمی‌توانند او را تحمل کنند و برخی او را احمق می‌دانند. من برخی از فیلم‌های او را دیده‌ام که خوشم آمده و برخی دیگر را که از آن‌ها بدم آمده است و می‌توانم درک کنم که چرا او یکی از کسانی است که هرگز نتوانسته است خود را اثبات کند و مورد توافق عمومی قرار بگیرد. این فیلم یک کمدی رمانتیک است که بر اساس رابطه یک زوج بازی شده توسط وودی آلن و دایان کیتون ساخته شده است. آن‌ها یکدیگر را دوست دارند، اما نمی‌توانند رابطه‌شان را به صورت هماهنگ پیش ببرند. البته این منجر به موقعیت‌های خنده‌دار و شرم‌آور می‌شود. این فیلم در پی‌آمد "انقلاب جنسی" منتشر شده و به صراحت به موضوع جنسیت می‌پردازد و آن‌ها به طور آزادانه درباره آن بحث می‌کنند. نمی‌دانم آیا لازم است بگویم، اما دیالوگ‌ها ویژگی مهمی در فیلم هستند و دو شخصیت تقریباً تمام مدت در حال صحبت هستند. یکی از نقاط قوت این فیلم سادگی و ظرافت ظاهری آن است: این فیلم بسیار ساده، به‌ظاهر ارزان و شبیه به فیلم‌های مستقل است. هیچ جلوه بصری پیچیده‌ای وجود ندارد، تصویربرداری کارآمد و نورپردازی خوبی دارد، دکورها بسیار واقع‌گرایانه، ساده و عملی هستند و به نظر می‌رسد همه لباس‌های خودشان را پوشیده‌اند... و در مرکز توجه، زوج بازیگری با کار فوق‌العاده‌ای قرار دارند. آن‌ها حتی به نظر نمی‌رسد که در حال بازی کردن شخصیت‌ها هستند، بلکه فقط به نظر می‌رسد که خودشان هستند! با این حال، این فیلم از نظر مشکلاتی که دارد، دور نیست. موضوع جنسیت به طور صادقانه‌ای مطرح می‌شود، اما بر بحث‌های آن‌ها تسلط دارد و به قدری فراوان است که خسته‌کننده می‌شود، مانند افرادی که همیشه درباره یک موضوع خاص صحبت می‌کنند و نمی‌توانند ساکت شوند یا موضوع را تغییر دهند. سبک شوخی آلن نیز به دور از توافق است: برخی آن را غیررسمی، درخشان در سادگی‌اش می‌دانند، در حالی که دیگران آن را احمقانه، بی‌مزه و در برخی مواقع توهین‌آمیز می‌دانند. این فیلم یکی از برندگان بزرگ جوایز اسکار 1977 بود و برای بسیاری از افراد این موضوع مهمی است. به نظر من، دایان کیتون شایسته جایزه بهترین بازیگر زن بود و کار فوق‌العاده‌ای انجام داد. همچنین فکر می‌کنم فیلم شایسته جایزه بهترین فیلمنامه اصلی بود، داستان و دیالوگ‌های فیلم به خوبی این را توجیه می‌کنند، اما آلن شایسته جایزه بهترین کارگردانی نبود، که می‌توانست به جورج لوکاس، که برای اولین فیلم از سری "جنگ ستارگان" نامزد شده بود، تعلق بگیرد. و از آنجایی که این دو فیلم برای جایزه بهترین فیلم رقابت کردند، واقعاً دشوار است که درک کنیم چگونه این فیلم برنده جایزه شد. فکر می‌کنم حتی طرفداران آلن نیز قبول دارند که "جنگ ستارگان" شایسته آن مجسمه بود و آکادمی به سادگی نمی‌خواست به آن بخاطر اینکه یک فیلم علمی تخیلی بود، جایزه بدهد. حالا به اصل مطلب برسیم: آیا این فیلم خوب است، آیا واقعاً ارزشش را دارد؟ البته، این یک پاسخ ذهنی است و بستگی به سلیقه شما دارد. افرادی که کمدی‌های رمانتیک با دیالوگ‌های زیاد را دوست دارند از آن لذت خواهند برد، اما دیگران می‌توانند آن را کنار بگذارند بدون اینکه احساس کنند واقعاً چیزی را از دست داده‌اند.